Krossar að bera Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 24. október 2007 00:01 Mikið skil ég málaferli amerísku hjónanna gegn blómasalanum sem sá um skreytingarnar í brúðkaupinu þeirra. Kvikindið notaði blóm í vitlausum lit og rukkaði svakalega í þokkabót. Þetta olli parinu vitaskuld miklu hugarangri og sálarkvöl, það er harðneskjulegt að þurfa að lufsast í hjónaband með hjálitan blómvönd. Sem betur fer eykst sífellt almenn meðvitund um mikilvægi smáatriðanna í daglega lífinu. Til dæmis rakst ég nýlega á grein sem rökstyður að hamingja barna grundvallist á skipulagi. Hlutverk okkar foreldranna er auðvitað að útbúa system fyrir blessuð börnin svo þau geti haft snyrtilegt í kringum sig því drasl getur kostað fullkomlega óþarfa geðshræringu. Það er nefnilega fullt sem hefur áhrif á andlegt heilsufar. Til dæmis er nýja bókin um Maó fáránlega þykk og ótrúlega óþjált að lesa þennan hlunk í rúminu. Og sem íbúi í miðbænum verð ég daglega fyrir kúgun og einelti af hálfu fólks úr úthverfum sem sveimar hér um eins og gammar á morgnana í leit að bílastæði. Þetta þýðir auðvitað að síðar verð ég sjálf að ganga langar leiðir heim til mín í slagveðrinu. Sem er annað virkilega pirrandi. Hvernig stendur á því að hér á landi er annaðhvort rok eða rigning eða bæði rok og rigning? Svo getur hugsanlega verið að miðbarnið sé með snert af ilsigi. Og sú yngsta sækir grunsamlega mikið í að nota vinstri höndina. Örvhent fólk hefur gjarnan síðri rithönd en rétthentir en við reynum að vera bjartsýn. Hún er nú varla tveggja ára svo enn er von. Og af einhverjum ástæðum virðist ég alltaf lenda í hæggengustu röðinni í búðinni og þarf að bíða og bíða á meðan gamalmennið á undan skrautskrifar nafnið sitt lúshægt á nótuna. Tíminn er nefninlega peningar, you know. Kunningi minn sem vann lengi í stríðshrjáðum löndum langt í burtu lýsti því fyrir mér hvernig væri að horfa upp á börn í flóttamannabúðum. Mæður þeirra ættu sáralítinn mat og enga skó handa þeim í frostinu. Þetta var ógisslega óþægilegt, ég þurfti virkilega að hugsa um Secretið mitt meðan hann talaði, til að halda fókus. Ég meina, það er ekki eins og þessu fólki þarna úti muni líða eitthvað betur þó við séum að hafa áhyggjur af þeim líka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen Skoðun Hvernig spyr ég gervigreind til að fá besta svarið? Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun
Mikið skil ég málaferli amerísku hjónanna gegn blómasalanum sem sá um skreytingarnar í brúðkaupinu þeirra. Kvikindið notaði blóm í vitlausum lit og rukkaði svakalega í þokkabót. Þetta olli parinu vitaskuld miklu hugarangri og sálarkvöl, það er harðneskjulegt að þurfa að lufsast í hjónaband með hjálitan blómvönd. Sem betur fer eykst sífellt almenn meðvitund um mikilvægi smáatriðanna í daglega lífinu. Til dæmis rakst ég nýlega á grein sem rökstyður að hamingja barna grundvallist á skipulagi. Hlutverk okkar foreldranna er auðvitað að útbúa system fyrir blessuð börnin svo þau geti haft snyrtilegt í kringum sig því drasl getur kostað fullkomlega óþarfa geðshræringu. Það er nefnilega fullt sem hefur áhrif á andlegt heilsufar. Til dæmis er nýja bókin um Maó fáránlega þykk og ótrúlega óþjált að lesa þennan hlunk í rúminu. Og sem íbúi í miðbænum verð ég daglega fyrir kúgun og einelti af hálfu fólks úr úthverfum sem sveimar hér um eins og gammar á morgnana í leit að bílastæði. Þetta þýðir auðvitað að síðar verð ég sjálf að ganga langar leiðir heim til mín í slagveðrinu. Sem er annað virkilega pirrandi. Hvernig stendur á því að hér á landi er annaðhvort rok eða rigning eða bæði rok og rigning? Svo getur hugsanlega verið að miðbarnið sé með snert af ilsigi. Og sú yngsta sækir grunsamlega mikið í að nota vinstri höndina. Örvhent fólk hefur gjarnan síðri rithönd en rétthentir en við reynum að vera bjartsýn. Hún er nú varla tveggja ára svo enn er von. Og af einhverjum ástæðum virðist ég alltaf lenda í hæggengustu röðinni í búðinni og þarf að bíða og bíða á meðan gamalmennið á undan skrautskrifar nafnið sitt lúshægt á nótuna. Tíminn er nefninlega peningar, you know. Kunningi minn sem vann lengi í stríðshrjáðum löndum langt í burtu lýsti því fyrir mér hvernig væri að horfa upp á börn í flóttamannabúðum. Mæður þeirra ættu sáralítinn mat og enga skó handa þeim í frostinu. Þetta var ógisslega óþægilegt, ég þurfti virkilega að hugsa um Secretið mitt meðan hann talaði, til að halda fókus. Ég meina, það er ekki eins og þessu fólki þarna úti muni líða eitthvað betur þó við séum að hafa áhyggjur af þeim líka.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun