Drama- drottning Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 7. maí 2008 00:01 Faðir minn var vel lesinn í Íslendingasögunum og lunkinn við að kveikja áhuga á sagnaarfinum. Sem spons var ég í hefðbundnum álögum lítilla stúlkna sem vilja ólmar vera prinsessur. Þá fékk ég ítarlegar frásagnir af hennar hágöfgi Melkorku sem rænt var frá Írlandi og var bæði stórlynd og staðföst. Í útgáfu pabba var hún langamma mín í beinan kvenlegg sem þýddi þar með að ég var sjálf konungborin. Árum síðar fékk ég loks tækifæri til að hitta annað kóngafólk á hátignarlegum tónleikum í útlöndum. Vegna þess að tilefnið var ærið og staðurinn glæsilegur fór ég í fínasta kjólinn og þaggaði strengilega niður í mínum innri pönkara sem þolir ekkert tildur. Við hjónin vorum svo heppin að sitja beint fyrir aftan hásætin svo ég hefði næstum getað rótað í hárinu á drottningunni. Það hefði minn innri pönkari trúlega gert í eilífri viðleitni við að koma mér í vandræði, en hann var sumsé bundinn og keflaður. Ég var til sóma, sat og stóð eins og hirðsiðameistarinn fyrirskipaði og tókst að vera alveg kjur í sætinu fram að hléi. Þá var sérstök konungleg móttaka fyrir fáeina útvalda og vegna þess að ég er komin í beinan kvenlegg af Melkorku prinsessu var ég auðvitað þar. Röðin að kóngi og drottningu var dálítið löng svo enn voru nokkrar mínútur til að æfa samræðutæknina. Þegar aðeins fáeinir metrar skildu okkur hátignirnar að vatt sér að okkur áðurnefndur hirðsiðameistari og kippti mér út úr röðinni. Útskýrði hraðmæltur að aðeins öðru okkar hjóna hlotnaðist heiðurinn af handabandi við konung. Það skyldi vera bóndi minn og ekki oss. Minn innri pönkari lítur út alveg eins og ég en hefur ekki nokkurn sans fyrir siðareglum. Þegar hágöfgin létu loksins sjá sig eftir hlé átti salurinn að rísa á fætur að viðlagðri næstum dauðarefsingu. Þetta hefði verið glæsileg fjöldahreyfing ef ekki hefði verið fyrir svívirðilegan pönkarann sem sat sem fastast í síðkjólnum beint fyrir aftan hásætin. Mér tókst rétt svo að koma í veg fyrir að hann gramsaði í hárinu á drollunni, sem var gott, því annars hefði bóndi minn þurft aðra sprengitöflu. Kannski hefur forsetinn frétt af þessum skandal, að minnsta kosti bauð hann mér ekki á Bessastaði að hitta Friðrik og Mary. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun Skattar fyrst, svo allt hitt – og hagræðingin sem gleymdist Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Bragðefni eru ekki vandamálið - Bann við þeim myndi skaða lýðheilsu Abdullah Shihab Wahid Skoðun Óður til hneykslunar Arnar Sveinn Geirsson Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun Hví borgar útgerðin – ekki malarnáman? Guðmundur Edgarsson Skoðun Vill Sjálfstæðisflokkurinn láta taka sig alvarlega? Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Þjóðþrifamálin sem stjórnarandstaðan fórnaði á altari útgerðanna Heimir Már Pétursson Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn, the party of hungry children Ian McDonald Skoðun
Faðir minn var vel lesinn í Íslendingasögunum og lunkinn við að kveikja áhuga á sagnaarfinum. Sem spons var ég í hefðbundnum álögum lítilla stúlkna sem vilja ólmar vera prinsessur. Þá fékk ég ítarlegar frásagnir af hennar hágöfgi Melkorku sem rænt var frá Írlandi og var bæði stórlynd og staðföst. Í útgáfu pabba var hún langamma mín í beinan kvenlegg sem þýddi þar með að ég var sjálf konungborin. Árum síðar fékk ég loks tækifæri til að hitta annað kóngafólk á hátignarlegum tónleikum í útlöndum. Vegna þess að tilefnið var ærið og staðurinn glæsilegur fór ég í fínasta kjólinn og þaggaði strengilega niður í mínum innri pönkara sem þolir ekkert tildur. Við hjónin vorum svo heppin að sitja beint fyrir aftan hásætin svo ég hefði næstum getað rótað í hárinu á drottningunni. Það hefði minn innri pönkari trúlega gert í eilífri viðleitni við að koma mér í vandræði, en hann var sumsé bundinn og keflaður. Ég var til sóma, sat og stóð eins og hirðsiðameistarinn fyrirskipaði og tókst að vera alveg kjur í sætinu fram að hléi. Þá var sérstök konungleg móttaka fyrir fáeina útvalda og vegna þess að ég er komin í beinan kvenlegg af Melkorku prinsessu var ég auðvitað þar. Röðin að kóngi og drottningu var dálítið löng svo enn voru nokkrar mínútur til að æfa samræðutæknina. Þegar aðeins fáeinir metrar skildu okkur hátignirnar að vatt sér að okkur áðurnefndur hirðsiðameistari og kippti mér út úr röðinni. Útskýrði hraðmæltur að aðeins öðru okkar hjóna hlotnaðist heiðurinn af handabandi við konung. Það skyldi vera bóndi minn og ekki oss. Minn innri pönkari lítur út alveg eins og ég en hefur ekki nokkurn sans fyrir siðareglum. Þegar hágöfgin létu loksins sjá sig eftir hlé átti salurinn að rísa á fætur að viðlagðri næstum dauðarefsingu. Þetta hefði verið glæsileg fjöldahreyfing ef ekki hefði verið fyrir svívirðilegan pönkarann sem sat sem fastast í síðkjólnum beint fyrir aftan hásætin. Mér tókst rétt svo að koma í veg fyrir að hann gramsaði í hárinu á drollunni, sem var gott, því annars hefði bóndi minn þurft aðra sprengitöflu. Kannski hefur forsetinn frétt af þessum skandal, að minnsta kosti bauð hann mér ekki á Bessastaði að hitta Friðrik og Mary.