Pómóbolti Bergsteinn Sigurðsson skrifar 12. júní 2009 06:00 Nýlega las ég grein þar sem yfirstandandi efnahagsófarir voru ekki eingöngu skrifaðar á gráðuga bankamenn og andvaralausa stjórnmálamenn, heldur líka á ríkjandi menningarástand undanfarinna ára á Vesturlöndum sem er jafnan kennt við póstmódernisma. Hugmyndafræði sem hafnaði fyrri gildum og reglum, var ekki bundin á klafa fortíðarinnar heldur einkenndist af afstæðishyggju og stuðlaði þannig að áhættusækinni nýjungagirni á fjármálamörkuðum. Módernísk atómskáld viku fyrir póstmódernískum athafnaskáldum. Nú fór auðvitað sem fór. En það var gaman meðan á góðærinu stóð; um skeið upplifðu Íslendingar sig sem efnahagslegt stórveldi. það var ekki svo slæm tilfinning. Mér var hugsað til þessa meðan ég horfði á íslenska landsliðið í fótbolta lúta í lægra haldi fyrir Makedónum í fyrradag. Fótbolti er ef til vill eitt af því fáa sem virtist ósnortið af póstmódernismanum, að minnsta kosti grundvallaratriði leiksins. Ef til vill felst endurreisn Íslands í því - póstmódernískum fótbolta. Tungutak póstmódernismans fellur vel að fótbolta. Það ætti því að vera auðvelt að þróa nýtt afbrigði; byrjum á að afbyggja nokkra leikvanga, afmiðjum vellina og í framhaldinu verða gerðar viðeigandi breytingar á reglunum og dregið verulega úr þeim, til dæmis verða engin fyrirfram ákveðin lið heldur þurfa leikmenn að gera það upp við sig að hvoru markinu þeir ætla að sækja - ef ekki báðum. Markmiðið er eftir sem áður að koma boltanum (sem verður að vísu ferkantaður) inn fyrir marklínu, með þeirri breytingu að mörkunum hefur verið snúið við og vísa nú að áhorfendum. Skori einhver mark þarf dómarinn, sem er sprenglærður í lacanískum fræðum, að taka ákvörðun um hvort markið hafi í raun átt sér stað. Markmiðið er ekki endilega að sigra í leiknum heldur stuðla að díalektískri umræðu og í beinum útsendingum verður myndavélinni aðallega beint að grasrótinni - bókstaflega. Það er borin von að Íslendingar nái nokkurn tímann langt í fótbolta miðað við núverandi skipan. Knattspyrna í dag er heimsvaldaíþrótt þar sem lítil eyríki ná ekki máli. Það er kominn tími til breytinga. Ísland verður orðið stórveldi áður en við vitum af. Það eina sem við þurfum að gera er að afmá gildandi reglur. Það er íslenska leiðin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun
Nýlega las ég grein þar sem yfirstandandi efnahagsófarir voru ekki eingöngu skrifaðar á gráðuga bankamenn og andvaralausa stjórnmálamenn, heldur líka á ríkjandi menningarástand undanfarinna ára á Vesturlöndum sem er jafnan kennt við póstmódernisma. Hugmyndafræði sem hafnaði fyrri gildum og reglum, var ekki bundin á klafa fortíðarinnar heldur einkenndist af afstæðishyggju og stuðlaði þannig að áhættusækinni nýjungagirni á fjármálamörkuðum. Módernísk atómskáld viku fyrir póstmódernískum athafnaskáldum. Nú fór auðvitað sem fór. En það var gaman meðan á góðærinu stóð; um skeið upplifðu Íslendingar sig sem efnahagslegt stórveldi. það var ekki svo slæm tilfinning. Mér var hugsað til þessa meðan ég horfði á íslenska landsliðið í fótbolta lúta í lægra haldi fyrir Makedónum í fyrradag. Fótbolti er ef til vill eitt af því fáa sem virtist ósnortið af póstmódernismanum, að minnsta kosti grundvallaratriði leiksins. Ef til vill felst endurreisn Íslands í því - póstmódernískum fótbolta. Tungutak póstmódernismans fellur vel að fótbolta. Það ætti því að vera auðvelt að þróa nýtt afbrigði; byrjum á að afbyggja nokkra leikvanga, afmiðjum vellina og í framhaldinu verða gerðar viðeigandi breytingar á reglunum og dregið verulega úr þeim, til dæmis verða engin fyrirfram ákveðin lið heldur þurfa leikmenn að gera það upp við sig að hvoru markinu þeir ætla að sækja - ef ekki báðum. Markmiðið er eftir sem áður að koma boltanum (sem verður að vísu ferkantaður) inn fyrir marklínu, með þeirri breytingu að mörkunum hefur verið snúið við og vísa nú að áhorfendum. Skori einhver mark þarf dómarinn, sem er sprenglærður í lacanískum fræðum, að taka ákvörðun um hvort markið hafi í raun átt sér stað. Markmiðið er ekki endilega að sigra í leiknum heldur stuðla að díalektískri umræðu og í beinum útsendingum verður myndavélinni aðallega beint að grasrótinni - bókstaflega. Það er borin von að Íslendingar nái nokkurn tímann langt í fótbolta miðað við núverandi skipan. Knattspyrna í dag er heimsvaldaíþrótt þar sem lítil eyríki ná ekki máli. Það er kominn tími til breytinga. Ísland verður orðið stórveldi áður en við vitum af. Það eina sem við þurfum að gera er að afmá gildandi reglur. Það er íslenska leiðin.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun