Réttlæting letiblóðs Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 31. ágúst 2010 06:00 Faðir minn, sextugur upp á dag, er staddur í eftirlætislandinu sínu að borða eftirlætismatinn sinn. Hann, hálfur Þjóðverji, er sérlegur aðdáandi Bæjaralands og það var aldrei spurning hvar hann myndi eyða þessum degi. Í Ölpunum, við stórt stöðuvatn, horfandi á seglbáta. Það er reyndar daglegt brauð, og gæti allt eins gerst þótt hann væri 59 eða 61. Sjálf get ég ekki ímyndað mér hvar ég verð stödd árið 2037, sextug. Ég hef ekki enn þá þróað með mér smekk á neinu eftirlætislandi og markmið mín í lífinu eru yfirleitt svo einföld og lítilfjörleg að flestir myndu kalla það metnaðarleysi á einfaldri íslensku. Þegar ég er sérstaklega löt í markmiðum og áætlunum í lífi mínu les ég stundum endurholdgunarfræði og gleðst innra með mér yfir því að „gömlu sálirnar" - þær sem eru búnar að lifa flest líf á jörðinni - eru samkvæmt þeim fræðum jafnframt sagðar þær lötustu þegar kemur að metnaði fyrir eigin hönd. „Til hvers? Hlaupa hvert? Gera hvað? Við erum öll á leið á sama stað hvort sem er," segja þær og halda áfram að leika sér í Farmville. Já, já, öllu má nú nafn gefa. Líka leti og metnaðarleysi sem er sem sagt orðið að því að vera „þroskuð sál" í þessum skrifuðu línum. En þetta truflar mig bara svolítið með tilganginn. Er hann sá að skila sjálfum sér í æðislega höfn? Eða langar mann kannski frekar að kjafta við fólkið í bátnum á leiðinni? Maraþonhlaupararnir, þeir fremstu, þeir hafa ekki tíma fyrir neitt nema stöku vatnssopa. Það er nú varla stuð hjá þeim. Þessir sem lalla geta gert svo margt sem maraþonhlauparinn hefur ekki tíma fyrir. Þeir geta borðað bland í poka á leiðinni, tínt blóm, lesið upp úr brandarabókinni „1000 brandarar" og skoðað inn um gluggana í húsunum við veginn. Um leið er líka auðveldara að bjarga kisum úr trjám.Til er hópur fólks sem segir öðru fólki, á námskeiðum, að lífið krefjist þess að maður finni leiðtogann í sjálfum sér, vinni eftir markmiðum og uppskeri „bónusa". „Tíminn er peningar - lífið er það sem þú gerir úr því." Það er jafnvel herjað á „litlu leiðtogana" sem foreldrum er sagt að rækta í eigin börnum. Er ekki einhver til í að taka þessi sjálfselskandi námskeið og skipta þeim út fyrir eitthvað tjillaðra þema? Útrásin búin og svona. „Elskið friðinn og strjúkið friðinn." Það væri námskeið að mínu skapi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson Skoðun
Faðir minn, sextugur upp á dag, er staddur í eftirlætislandinu sínu að borða eftirlætismatinn sinn. Hann, hálfur Þjóðverji, er sérlegur aðdáandi Bæjaralands og það var aldrei spurning hvar hann myndi eyða þessum degi. Í Ölpunum, við stórt stöðuvatn, horfandi á seglbáta. Það er reyndar daglegt brauð, og gæti allt eins gerst þótt hann væri 59 eða 61. Sjálf get ég ekki ímyndað mér hvar ég verð stödd árið 2037, sextug. Ég hef ekki enn þá þróað með mér smekk á neinu eftirlætislandi og markmið mín í lífinu eru yfirleitt svo einföld og lítilfjörleg að flestir myndu kalla það metnaðarleysi á einfaldri íslensku. Þegar ég er sérstaklega löt í markmiðum og áætlunum í lífi mínu les ég stundum endurholdgunarfræði og gleðst innra með mér yfir því að „gömlu sálirnar" - þær sem eru búnar að lifa flest líf á jörðinni - eru samkvæmt þeim fræðum jafnframt sagðar þær lötustu þegar kemur að metnaði fyrir eigin hönd. „Til hvers? Hlaupa hvert? Gera hvað? Við erum öll á leið á sama stað hvort sem er," segja þær og halda áfram að leika sér í Farmville. Já, já, öllu má nú nafn gefa. Líka leti og metnaðarleysi sem er sem sagt orðið að því að vera „þroskuð sál" í þessum skrifuðu línum. En þetta truflar mig bara svolítið með tilganginn. Er hann sá að skila sjálfum sér í æðislega höfn? Eða langar mann kannski frekar að kjafta við fólkið í bátnum á leiðinni? Maraþonhlaupararnir, þeir fremstu, þeir hafa ekki tíma fyrir neitt nema stöku vatnssopa. Það er nú varla stuð hjá þeim. Þessir sem lalla geta gert svo margt sem maraþonhlauparinn hefur ekki tíma fyrir. Þeir geta borðað bland í poka á leiðinni, tínt blóm, lesið upp úr brandarabókinni „1000 brandarar" og skoðað inn um gluggana í húsunum við veginn. Um leið er líka auðveldara að bjarga kisum úr trjám.Til er hópur fólks sem segir öðru fólki, á námskeiðum, að lífið krefjist þess að maður finni leiðtogann í sjálfum sér, vinni eftir markmiðum og uppskeri „bónusa". „Tíminn er peningar - lífið er það sem þú gerir úr því." Það er jafnvel herjað á „litlu leiðtogana" sem foreldrum er sagt að rækta í eigin börnum. Er ekki einhver til í að taka þessi sjálfselskandi námskeið og skipta þeim út fyrir eitthvað tjillaðra þema? Útrásin búin og svona. „Elskið friðinn og strjúkið friðinn." Það væri námskeið að mínu skapi.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun