Farsími stjórnar lífinu Marta María Friðriksdóttir skrifar 6. júlí 2010 06:00 Nýjasta uppgötvun mín er sú að ég get ómögulega lifað án farsímans míns. Ég áttaði mig á þessu síðastliðinn laugardag. Þannig er mál með vexti að ég hafði mælt mér mót við vinkonu mína á kaffihúsi í miðbænum, sem ekki er í frásögur færandi nema ég var örlítið sein fyrir og ætlaði mér að láta hana vita á leiðinni. Þá vill ekki betur til en svo að ég uppgötva mér til mikillar skelfingar að síminn hafði orðið eftir heima, á eldhúsborðinu. Nú voru góð ráð dýr og ég flýtti mér sem mest ég mátti, lagði á Skólavörðuholtinu og hljóp niður Skólavörðustíginn þar sem ég mætti undrandi augum ferðamannanna á leiðinni. Á kaffihúsið var vinkonan líka sein. Þetta vakti mig til umhugsunar um hversu mikið við reiðum okkur á farsímana. Hver man ekki þá tíma þegar fólk settist rólegt niður á kaffihúsum og beið eftir stefnumóti sínu. Eða þá tíma þegar hægt var að komast í gegnum einn kvöldverð án símhringingar. Síðan þá hefur mikið vatn runnið til sjávar og síminn hringir stanslaust. Ég man sjálf eftir því þegar við fjölskyldan vorum á ferðalögum um landið og keyra þurfti upp á næsta hól til að ná símasambandi. Reyndar var það ekki einu sinni GSM-samband heldur NMT og oft fannst ekki einu sinni sambandspunktur. Í dag er þetta öðruvísi. Fólk skiptir um símafyrirtæki ótt og títt enda fyrirtækin með miklar kynningarvélar og auglýsingasmiði á sínum snærum. Mér var bara í síðustu viku boðið að skipta um fyrirtæki en það gerði ég síðast um áramótin. Reyndar hafði ég þá verið í rúm tíu ár hjá sama fyrirtækinu. Hvernig væri lífið án farsímanna? Væri samfélagið afslappaðra þar sem símarnir myndu ekki glymja allan daginn, allt árið. Myndum við jafnvel nota heimasímann meira? Ein mamma sem ég þekki kann ekki heimasímanúmer dóttur sinnar sem er nýflutt að heiman. Farsíminn er alltaf í notkun. Aftur var ég minnt á það á sunnudagskvöld hversu farsíminn er mér mikilvægur. Nú var ég reyndar með hann á mér en af einskærri óheppni hafði ég gleymt að hlaða hann og rafhlaðan entist ekki út daginn. Ég á keyrslu um bæinn og þurfti nauðsynlega að hitta á vinkonu. Ekkert varð af því og keyrði ég heim heldur sár út í sjálfa mig. Farsíminn stjórnar lífi mínu. Það hef ég uppgötvað nú, eftir ellefu ára farsælt samband. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Marta María Friðriksdóttir Mest lesið Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun
Nýjasta uppgötvun mín er sú að ég get ómögulega lifað án farsímans míns. Ég áttaði mig á þessu síðastliðinn laugardag. Þannig er mál með vexti að ég hafði mælt mér mót við vinkonu mína á kaffihúsi í miðbænum, sem ekki er í frásögur færandi nema ég var örlítið sein fyrir og ætlaði mér að láta hana vita á leiðinni. Þá vill ekki betur til en svo að ég uppgötva mér til mikillar skelfingar að síminn hafði orðið eftir heima, á eldhúsborðinu. Nú voru góð ráð dýr og ég flýtti mér sem mest ég mátti, lagði á Skólavörðuholtinu og hljóp niður Skólavörðustíginn þar sem ég mætti undrandi augum ferðamannanna á leiðinni. Á kaffihúsið var vinkonan líka sein. Þetta vakti mig til umhugsunar um hversu mikið við reiðum okkur á farsímana. Hver man ekki þá tíma þegar fólk settist rólegt niður á kaffihúsum og beið eftir stefnumóti sínu. Eða þá tíma þegar hægt var að komast í gegnum einn kvöldverð án símhringingar. Síðan þá hefur mikið vatn runnið til sjávar og síminn hringir stanslaust. Ég man sjálf eftir því þegar við fjölskyldan vorum á ferðalögum um landið og keyra þurfti upp á næsta hól til að ná símasambandi. Reyndar var það ekki einu sinni GSM-samband heldur NMT og oft fannst ekki einu sinni sambandspunktur. Í dag er þetta öðruvísi. Fólk skiptir um símafyrirtæki ótt og títt enda fyrirtækin með miklar kynningarvélar og auglýsingasmiði á sínum snærum. Mér var bara í síðustu viku boðið að skipta um fyrirtæki en það gerði ég síðast um áramótin. Reyndar hafði ég þá verið í rúm tíu ár hjá sama fyrirtækinu. Hvernig væri lífið án farsímanna? Væri samfélagið afslappaðra þar sem símarnir myndu ekki glymja allan daginn, allt árið. Myndum við jafnvel nota heimasímann meira? Ein mamma sem ég þekki kann ekki heimasímanúmer dóttur sinnar sem er nýflutt að heiman. Farsíminn er alltaf í notkun. Aftur var ég minnt á það á sunnudagskvöld hversu farsíminn er mér mikilvægur. Nú var ég reyndar með hann á mér en af einskærri óheppni hafði ég gleymt að hlaða hann og rafhlaðan entist ekki út daginn. Ég á keyrslu um bæinn og þurfti nauðsynlega að hitta á vinkonu. Ekkert varð af því og keyrði ég heim heldur sár út í sjálfa mig. Farsíminn stjórnar lífi mínu. Það hef ég uppgötvað nú, eftir ellefu ára farsælt samband.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun