Þúsund þorskar Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 15. júlí 2010 06:00 Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun
Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun