Innri maður í iðrum jarðar Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 22. maí 2013 06:00 Það upplifa allir einhvern tímann eitthvað sem sýnir hvað í þeim býr. Stundir þar sem kringumstæður verða þess konar að það reynir verulega á og innri maður sýnir sig. Svoleiðis kringumstæður geta verið misjafnar og auðvitað misalvarlegar eins og gengur. Við erum ekki öll gerð úr sama grautnum. Það sem einum þykir smámál getur slegið annan út af laginu. Ég horfði stundum á sjónvarpsþætti þar sem svona aðstæður voru búnar til og venjulegt fólk leysti verkefni, miserfið og misgeðsleg. Oftar en ekki snerust áskoranirnar um það hversu háan þröskuld fólk hafði gagnvart ógeðslegheitum. Ég mátaði mig gjarnan við aðstæðurnar að gamni. Ímyndaði mér hvernig ég brygðist við. Gæti ég etið soðið svínseyra eða yfirstigið óstjórnlega lofthræðslu, ég sem fór einu sinni að skæla í stólalyftunni í Bláfjöllum? Ekki það að þol fólks fyrir því hversu margar kóngulær mega skríða á höfði þess segi til um styrkleika hið innra, eða hversu mikið magn soðinna grísainnyfla fólk getur innbyrt án þess að kasta upp. Eða hvað? Hverjum myndum við treysta betur fyrir lífi okkar, þeim sem með stóískri ró umber ógeðfelldar aðstæður eða þeim sem missir stjórn á sér með óhljóðum? Ég var stödd í Hvalfjarðargöngunum í fyrrakvöld. Fjölskyldan átti langt ferðalag að baki en var samt nokkuð vel stemmd. Allir saddir eftir pylsustopp og Eurovision-söngvar hljómuðu úr aftursætinu. Kannski var það myrkrið í göngunum, loftleysið í bílnum eða kannski hafði afgreiðslumaðurinn í sjoppunni ekki skipt um vatn í pylsupottinum lengi. Það er ekki gott að segja. Vel undir sjávarmáli fóru að heyrast óhugguleg hljóð úr aftursætinu. Einhverjum var illt. Ég teygði höndina aftur í til að strjúka vanga, gat lítið annað gert. Þá fann ég skyndilega í lófa mínum það sem áður hafði verið í brauði, með tómatsósu og steiktum. Djúpt í iðrum jarðar, lokuð inni í bíl og engrar undankomu auðið. Nú reyndi á. Halda þar til við kæmumst út? Eða sleppa. Ég barðist við minn innri mann sem vildi sleppa, kippa að sér hendinni, veina, stökkva út. Ég hélt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun
Það upplifa allir einhvern tímann eitthvað sem sýnir hvað í þeim býr. Stundir þar sem kringumstæður verða þess konar að það reynir verulega á og innri maður sýnir sig. Svoleiðis kringumstæður geta verið misjafnar og auðvitað misalvarlegar eins og gengur. Við erum ekki öll gerð úr sama grautnum. Það sem einum þykir smámál getur slegið annan út af laginu. Ég horfði stundum á sjónvarpsþætti þar sem svona aðstæður voru búnar til og venjulegt fólk leysti verkefni, miserfið og misgeðsleg. Oftar en ekki snerust áskoranirnar um það hversu háan þröskuld fólk hafði gagnvart ógeðslegheitum. Ég mátaði mig gjarnan við aðstæðurnar að gamni. Ímyndaði mér hvernig ég brygðist við. Gæti ég etið soðið svínseyra eða yfirstigið óstjórnlega lofthræðslu, ég sem fór einu sinni að skæla í stólalyftunni í Bláfjöllum? Ekki það að þol fólks fyrir því hversu margar kóngulær mega skríða á höfði þess segi til um styrkleika hið innra, eða hversu mikið magn soðinna grísainnyfla fólk getur innbyrt án þess að kasta upp. Eða hvað? Hverjum myndum við treysta betur fyrir lífi okkar, þeim sem með stóískri ró umber ógeðfelldar aðstæður eða þeim sem missir stjórn á sér með óhljóðum? Ég var stödd í Hvalfjarðargöngunum í fyrrakvöld. Fjölskyldan átti langt ferðalag að baki en var samt nokkuð vel stemmd. Allir saddir eftir pylsustopp og Eurovision-söngvar hljómuðu úr aftursætinu. Kannski var það myrkrið í göngunum, loftleysið í bílnum eða kannski hafði afgreiðslumaðurinn í sjoppunni ekki skipt um vatn í pylsupottinum lengi. Það er ekki gott að segja. Vel undir sjávarmáli fóru að heyrast óhugguleg hljóð úr aftursætinu. Einhverjum var illt. Ég teygði höndina aftur í til að strjúka vanga, gat lítið annað gert. Þá fann ég skyndilega í lófa mínum það sem áður hafði verið í brauði, með tómatsósu og steiktum. Djúpt í iðrum jarðar, lokuð inni í bíl og engrar undankomu auðið. Nú reyndi á. Halda þar til við kæmumst út? Eða sleppa. Ég barðist við minn innri mann sem vildi sleppa, kippa að sér hendinni, veina, stökkva út. Ég hélt.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun