Og þá hvarf jafnaðargeðið Álfrún Pálsdóttir skrifar 25. febrúar 2014 09:00 Ég er með jafnaðargeð og ég held að þeir sem þekki mig myndu taka undir það. Þegar ég var yngri var hætt við að foreldrar mínir gleymdu mér er ég lá sjálfri mér nóg á leikteppinu. Þetta rólyndi hefur fylgt mér í gegnum árin. Ég æsi mig ekki að óþörfu og reyni að spara stóru orðin. Ég hugsa mig um áður en ég tala og skrifa. Ég forðast kommentakerfi og hef mig ekki frammi á samskiptamiðlum. Ef ég fæ flugu í súpuna mína er ég líklegri til að veiða hana upp úr og henda en að kvarta við þjóninn. Þar til nú. Atburðir síðustu daga hafa nefnilega vakið í mér eitthvað sem ég þekki ekki. Á sunnudagskvöldið, eftir sjónvarpsgláp og vefmiðlalestur dagsins, langaði mig að öskra í púða. Fara niður á Austurvöll vopnuð sleif og pottum. Kasta tómötum og eggjum. Verða virk í athugasemdum og henda frá mér misvitrum sleggjudómum. Nota hástafi og upphrópunarmerki eins og enginn væri morgundagurinn. Birta svo þrjátíu statusa í einu á Facebook og láta vini mína blokka mig. Ástæðan er einföld. Mér finnst á mér og mínum brotið. Það hefur verið logið að mér, blákalt. Loforð var gefið og það síðan svikið. Fyrir opnum tjöldum. Ég skil ekki hvers vegna. Af hverju er okkur er ekki treyst fyrir því að meta sjálf hvað er besti kosturinn – fyrir okkur? Af hverju getum við ekki bara fengið að kynna okkur kostina og gallana sem fylgja því að tengjast Evrópu frekari böndum og kjósa? Fyrir ári síðan hrúguðust glansbæklingar inn um lúguna hjá manni. Uppstrílaðir framboðskandídatar hvöttu mann til að kjósa og tilkynntu manni að valdið væri í okkar höndum. Valdið var aldrei í okkar höndum, heldur fárra útvalda sem virða ekki vilja þeirra sem þeir starfa fyrir. Þess vegna er nú kominn tími til að kvarta við þjóninn og biðja um eitthvað annað af matseðlinum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Álfrún Pálsdóttir ESB-málið Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun
Ég er með jafnaðargeð og ég held að þeir sem þekki mig myndu taka undir það. Þegar ég var yngri var hætt við að foreldrar mínir gleymdu mér er ég lá sjálfri mér nóg á leikteppinu. Þetta rólyndi hefur fylgt mér í gegnum árin. Ég æsi mig ekki að óþörfu og reyni að spara stóru orðin. Ég hugsa mig um áður en ég tala og skrifa. Ég forðast kommentakerfi og hef mig ekki frammi á samskiptamiðlum. Ef ég fæ flugu í súpuna mína er ég líklegri til að veiða hana upp úr og henda en að kvarta við þjóninn. Þar til nú. Atburðir síðustu daga hafa nefnilega vakið í mér eitthvað sem ég þekki ekki. Á sunnudagskvöldið, eftir sjónvarpsgláp og vefmiðlalestur dagsins, langaði mig að öskra í púða. Fara niður á Austurvöll vopnuð sleif og pottum. Kasta tómötum og eggjum. Verða virk í athugasemdum og henda frá mér misvitrum sleggjudómum. Nota hástafi og upphrópunarmerki eins og enginn væri morgundagurinn. Birta svo þrjátíu statusa í einu á Facebook og láta vini mína blokka mig. Ástæðan er einföld. Mér finnst á mér og mínum brotið. Það hefur verið logið að mér, blákalt. Loforð var gefið og það síðan svikið. Fyrir opnum tjöldum. Ég skil ekki hvers vegna. Af hverju er okkur er ekki treyst fyrir því að meta sjálf hvað er besti kosturinn – fyrir okkur? Af hverju getum við ekki bara fengið að kynna okkur kostina og gallana sem fylgja því að tengjast Evrópu frekari böndum og kjósa? Fyrir ári síðan hrúguðust glansbæklingar inn um lúguna hjá manni. Uppstrílaðir framboðskandídatar hvöttu mann til að kjósa og tilkynntu manni að valdið væri í okkar höndum. Valdið var aldrei í okkar höndum, heldur fárra útvalda sem virða ekki vilja þeirra sem þeir starfa fyrir. Þess vegna er nú kominn tími til að kvarta við þjóninn og biðja um eitthvað annað af matseðlinum.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun