Heróínneysla til fyrirmyndar Atli Fannar Bjarkason skrifar 20. mars 2014 07:00 Charles Barkley var hetjan mín þegar ég var lítill strákur á Selfossi. Ég spilaði körfubolta, lét snoða á mér höfuðið, keypti bolina hans og setti Phoenix Suns-derhúfu á hausinn, þrátt fyrir að vera augljóslega með allt of lágt enni til að bera slíka húfu sómasamlega. Barkley var enginn engill og fór óhefðbundnar leiðir, innan vallar sem utan. Hann pantaði pitsur á varamannabekkinn í háskólaboltanum, reif kjaft, lamdi menn á börum og tapaði háum fjárhæðum í spilavítum. Þegar körfuboltaáhuginn dofnaði kom áhugi á tónlist í staðinn. Þá byrjaði ég að líta upp til Philips Anselmo, söngvara þungarokksveitarinnar Pantera. Ég lét mig dreyma um húðflúr á hausinn og klæddist snjáðum Converse-skóm. Á leiðinni í skólann hlustaði ég á frábærar plötur á borð við The Great Southern Trendkill og Vulgar Display of Power. Ég skildi ekki af hverju skólafélagar mínir vildu ekki hlusta á þessa stórkostlegu tónlist í stærðfræðitímum enda fannst mér fátt meira töff en þegar Anselmo rak upp eitt af sínum mögnuðu öskrum. Anselmo var djúpt sokkinn eiturlyfjafíkill. Svo djúpt sokkinn að hann lést einu sinni úr of stórum skammti heróíns áður en hann var endurlífgaður nokkrum mínútum síðar. Hann hvatti aðdáendur sína beinlínis til að reykja gras og bráðskemmtileg heimamyndbönd hljómsveitarinnar sýndu taumlausa áfengis- og fíkniefnaneyslu í bland við uppátæki sem engin móðir yrði stolt af. Ég hefði betur valið mér aðrar fyrirmyndir því þökk sé þeim þá nýti ég hvert tækifæri sem gefst til að rífa kjaft. Ég get ekki fundið lyktina af spilastokki án þess að leggja allt mitt undir, tapa því og skuldsetja fjölskyldu mína í leiðinni — kenni óhóflegri áfengisneyslunni um það. Hnefa mína nota ég ekki í annað en að endurraða andlitum óvina minna. Og reyndar annarra sem verða á vegi mínum og fíkniefni stenst ég ekki. Það er fátt betra en að sprauta sig með góðum skammti af heróíni. Helst vil ég sprauta mig til ólífis. Svona eins og fyrirmyndin mín. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Atli Fannar Bjarkason Mest lesið Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun
Charles Barkley var hetjan mín þegar ég var lítill strákur á Selfossi. Ég spilaði körfubolta, lét snoða á mér höfuðið, keypti bolina hans og setti Phoenix Suns-derhúfu á hausinn, þrátt fyrir að vera augljóslega með allt of lágt enni til að bera slíka húfu sómasamlega. Barkley var enginn engill og fór óhefðbundnar leiðir, innan vallar sem utan. Hann pantaði pitsur á varamannabekkinn í háskólaboltanum, reif kjaft, lamdi menn á börum og tapaði háum fjárhæðum í spilavítum. Þegar körfuboltaáhuginn dofnaði kom áhugi á tónlist í staðinn. Þá byrjaði ég að líta upp til Philips Anselmo, söngvara þungarokksveitarinnar Pantera. Ég lét mig dreyma um húðflúr á hausinn og klæddist snjáðum Converse-skóm. Á leiðinni í skólann hlustaði ég á frábærar plötur á borð við The Great Southern Trendkill og Vulgar Display of Power. Ég skildi ekki af hverju skólafélagar mínir vildu ekki hlusta á þessa stórkostlegu tónlist í stærðfræðitímum enda fannst mér fátt meira töff en þegar Anselmo rak upp eitt af sínum mögnuðu öskrum. Anselmo var djúpt sokkinn eiturlyfjafíkill. Svo djúpt sokkinn að hann lést einu sinni úr of stórum skammti heróíns áður en hann var endurlífgaður nokkrum mínútum síðar. Hann hvatti aðdáendur sína beinlínis til að reykja gras og bráðskemmtileg heimamyndbönd hljómsveitarinnar sýndu taumlausa áfengis- og fíkniefnaneyslu í bland við uppátæki sem engin móðir yrði stolt af. Ég hefði betur valið mér aðrar fyrirmyndir því þökk sé þeim þá nýti ég hvert tækifæri sem gefst til að rífa kjaft. Ég get ekki fundið lyktina af spilastokki án þess að leggja allt mitt undir, tapa því og skuldsetja fjölskyldu mína í leiðinni — kenni óhóflegri áfengisneyslunni um það. Hnefa mína nota ég ekki í annað en að endurraða andlitum óvina minna. Og reyndar annarra sem verða á vegi mínum og fíkniefni stenst ég ekki. Það er fátt betra en að sprauta sig með góðum skammti af heróíni. Helst vil ég sprauta mig til ólífis. Svona eins og fyrirmyndin mín.