Það bregst ekki, mín árlega útþrá er byrjuð að láta á sér kræla. Alltaf á þessum tíma árs leitar hugurinn út fyrir landsteinana. Ekkert til fjarlægra og exótískra slóða, heldur bara á meginlandið. Þar sem trén eru farin að blómstra og rykföllnu strigaskórnir viðraðir. Þar sem búið er að setja dúnúlpuna niður í geymslu og pumpa í hjóladekkin. Þar sem sólgleraugun eru pússuð og freknunum á nefinu fjölgar í takt við hækkandi sól.
Þaðer ekki þannig að ég þrái sólarstrendur eða pálmatré. Mér í raun sama hvort ég eyði tíma mínum í að sleikja sólina á sundlaugarbakka á Spáni eða á Seltjarnarnesi. Mig langar bara óstjórnlega mikið í þetta sem kallast vor. Peysuveður, smá sól, bláan himin og frískandi vinda. Ekki rok, bara smá blástur. Já, það má láta sig dreyma um roklausan dag.
Páskahretiðsem gekk yfir höfuðborgarsvæðið um helgina var punkturinn yfir i-ið á sólarsvelti mínu. Líkaminn öskrar á D-vítamín og afleiðingarnar eru pistill á borð við þennan. Auðvitað geri ég mér grein fyrir að Ísland hefur upp á margt annað að bjóða en gott veður. En nú er þolinmæði mín fyrir éljagangi, úrkomusamri og daufri tíð á þrotum.
Dóttirmín náði að fanga hinn fullkomna sumardag á mynd sem hún teiknaði í leikskólanum þriggja ára gömul. Myndin var af henni hoppandi á trampólíni og ég sat fyrir aftan. Útskýringartextinn við myndina var: „Við pabbi að hoppa í garðinum og mamma í sólbaði.“ Draumasumardagur sem vonandi verður að veruleika áður en langt um líður. Bless, vorhret, og komdu nú fljótt, kæra sumar.
