Ef væri ég söngvari Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 2. maí 2014 08:53 Mér finnst gaman að syngja. Fáránlega gaman reyndar. Ég geri það hins vegar sjaldan. Reyndar geri ég það nánast eingöngu þegar ég fæ mér í glas. En þá er sko sungið. Minn styrkleiki liggur hins vegar ekki í fallegum söng heldur bý ég svo vel að kunna lagatexta. „The human karaoke machine“ eins og félagi minn komst einu sinni að orði. Þannig er ég besti vinur gítarleikarans í partíum þótt einhverjir haldi fyrir eyrun. Fyrir ekki svo löngu, þótt mér finnist stundum árafjöldinn segja annað, bjó ég í Bandaríkjunum. Þar kynntist ég, í fyrsta skipti fyrir alvöru, hinu stórkostlega fyrirbæri karókí. Það var eiginlega eðlilegt skref eftir öll kvöldin á Ara í Ögri árin á undan þar sem sungið var af innlifun með trúbadorum inn í nóttina. Nú þurfti ekki lengur að krossleggja fingur og vona að „Wish you were here“ væri spilað. Maður einfaldlega söng lagið sjálfur. Fólk tekur karókí misalvarlega. Á Ozzies, mínum uppáhaldsstað í Seattle, voru flestir í svipuðum pælingum og ég. En svo voru meiri spámenn líka sem mættu með lögin sín á geisladiskum, þar sem þeir vissu mætavel að þau væri ekki að finna í lagamöppunni, sem þó var á við biblíu að þykkt. Einn eldri maður var fastagestur. Mætti prúðbúinn og söng lög Frank Sinatra á meðan fagrar meyjar sveifluðu sér í kringum hann. Annar kom reglulega og rappaði með frumsamdar rímur að vopni, reyndar alltaf sama lagið, og bauð svo diska til sölu. Ég hefði átt að kaupa einn. Það er fátt betra en góður karókíbar. Reyndar er góður píanóbar betri en það er efni í annan pistil. Sem betur fer er hægt að leita á náðir Live Pub á Frakkastíg. Sjarmalaus staður en uppskriftin einföld. Míkrafónn, doðrantur með lögum og bjór. Á meðan fólk vill syngja þá þarf ekkert meira. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Mér finnst gaman að syngja. Fáránlega gaman reyndar. Ég geri það hins vegar sjaldan. Reyndar geri ég það nánast eingöngu þegar ég fæ mér í glas. En þá er sko sungið. Minn styrkleiki liggur hins vegar ekki í fallegum söng heldur bý ég svo vel að kunna lagatexta. „The human karaoke machine“ eins og félagi minn komst einu sinni að orði. Þannig er ég besti vinur gítarleikarans í partíum þótt einhverjir haldi fyrir eyrun. Fyrir ekki svo löngu, þótt mér finnist stundum árafjöldinn segja annað, bjó ég í Bandaríkjunum. Þar kynntist ég, í fyrsta skipti fyrir alvöru, hinu stórkostlega fyrirbæri karókí. Það var eiginlega eðlilegt skref eftir öll kvöldin á Ara í Ögri árin á undan þar sem sungið var af innlifun með trúbadorum inn í nóttina. Nú þurfti ekki lengur að krossleggja fingur og vona að „Wish you were here“ væri spilað. Maður einfaldlega söng lagið sjálfur. Fólk tekur karókí misalvarlega. Á Ozzies, mínum uppáhaldsstað í Seattle, voru flestir í svipuðum pælingum og ég. En svo voru meiri spámenn líka sem mættu með lögin sín á geisladiskum, þar sem þeir vissu mætavel að þau væri ekki að finna í lagamöppunni, sem þó var á við biblíu að þykkt. Einn eldri maður var fastagestur. Mætti prúðbúinn og söng lög Frank Sinatra á meðan fagrar meyjar sveifluðu sér í kringum hann. Annar kom reglulega og rappaði með frumsamdar rímur að vopni, reyndar alltaf sama lagið, og bauð svo diska til sölu. Ég hefði átt að kaupa einn. Það er fátt betra en góður karókíbar. Reyndar er góður píanóbar betri en það er efni í annan pistil. Sem betur fer er hægt að leita á náðir Live Pub á Frakkastíg. Sjarmalaus staður en uppskriftin einföld. Míkrafónn, doðrantur með lögum og bjór. Á meðan fólk vill syngja þá þarf ekkert meira.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun