Háhraða hugarró Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 8. október 2014 07:00 Ég ók eins og fjandinn væri á hælunum á mér. Sveiflaðist milli akreina eins og ég væri að sikksakka buxnaskálm með spori 4. Skipti niður, gaf í, bremsaði snögglega og skaut mér inn á milli. Hjartað ólmaðist í brjóstinu þegar litlu mátti muna eitt skiptið og bálreiður ökumaður þeytti hornið. Ég svaraði í sömu mynt og lamdi í stýrið til áhersluauka. Steig svo fast á bensíngjöfina og komst inn í röðina fyrir framan hann. Þetta aksturslag náði engri átt en það varð að hafa það. Ég var sein fyrir. Ég var varla komin út úr hverfinu en ferðinni var heitið í næsta bæjarfélag. Það voru óþægilega margir á sömu leið, þvældust fyrir mér og ýfðu skapið. „Af hverju er fólk ekki bara heima hjá sér,“ öskraði ég á bílrúðuna og gaf ekkert fyrir undrunarsvip farþegans í næsta bíl. Þegar út á hraðbrautina var komið gengu hlutirnir hraðar og ég spólaði áfram, vongóð um að ná í tæka tíð. Rauð ljós töfðu þó enn fyrir mér en með miðflóttaaflinu vann ég upp tíma á hringtorgum. Af hverju fór ég ekki fyrr af stað? Sumir dagar eru bara svona. Gjörsamlega ekki ein einasta mínúta aflögu. Teygst hafði úr vinnudeginum og þegar heim var komið biðu hversdagslegar annir sem ég gat ekki sleppt. Ég lagði af stað um leið og ég hafði gefið ormunum hressingu, hlustað á heimalesturinn, hengt upp úr vélinni, hent í aftur, hreinsað upp, gengið frá, allt á innan við 11 mínútum! Á áfangastað tróð ég mér á milli bíla á ruglingslegu bílastæðinu, svo þröngt að ég þurfti nánast að smokra mér út um bílgluggann. Stökk yfir drullupollana, þeyttist inn um dyrnar, niður tröppurnar, reif mig úr skónum, henti af mér úlpunni, kastaðist inn í salinn og fleygði mér á dýnuna. „Einbeitið ykkur að andardrættinum og kyrrið hugann. Skiljið allt áreiti eftir fyrir utan salinn. Næsta klukkutímann verðum við bara hér og nú,“ sagði flauelsmjúk rödd. Nei, bara, ég var á leiðinni í jóga! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Ég ók eins og fjandinn væri á hælunum á mér. Sveiflaðist milli akreina eins og ég væri að sikksakka buxnaskálm með spori 4. Skipti niður, gaf í, bremsaði snögglega og skaut mér inn á milli. Hjartað ólmaðist í brjóstinu þegar litlu mátti muna eitt skiptið og bálreiður ökumaður þeytti hornið. Ég svaraði í sömu mynt og lamdi í stýrið til áhersluauka. Steig svo fast á bensíngjöfina og komst inn í röðina fyrir framan hann. Þetta aksturslag náði engri átt en það varð að hafa það. Ég var sein fyrir. Ég var varla komin út úr hverfinu en ferðinni var heitið í næsta bæjarfélag. Það voru óþægilega margir á sömu leið, þvældust fyrir mér og ýfðu skapið. „Af hverju er fólk ekki bara heima hjá sér,“ öskraði ég á bílrúðuna og gaf ekkert fyrir undrunarsvip farþegans í næsta bíl. Þegar út á hraðbrautina var komið gengu hlutirnir hraðar og ég spólaði áfram, vongóð um að ná í tæka tíð. Rauð ljós töfðu þó enn fyrir mér en með miðflóttaaflinu vann ég upp tíma á hringtorgum. Af hverju fór ég ekki fyrr af stað? Sumir dagar eru bara svona. Gjörsamlega ekki ein einasta mínúta aflögu. Teygst hafði úr vinnudeginum og þegar heim var komið biðu hversdagslegar annir sem ég gat ekki sleppt. Ég lagði af stað um leið og ég hafði gefið ormunum hressingu, hlustað á heimalesturinn, hengt upp úr vélinni, hent í aftur, hreinsað upp, gengið frá, allt á innan við 11 mínútum! Á áfangastað tróð ég mér á milli bíla á ruglingslegu bílastæðinu, svo þröngt að ég þurfti nánast að smokra mér út um bílgluggann. Stökk yfir drullupollana, þeyttist inn um dyrnar, niður tröppurnar, reif mig úr skónum, henti af mér úlpunni, kastaðist inn í salinn og fleygði mér á dýnuna. „Einbeitið ykkur að andardrættinum og kyrrið hugann. Skiljið allt áreiti eftir fyrir utan salinn. Næsta klukkutímann verðum við bara hér og nú,“ sagði flauelsmjúk rödd. Nei, bara, ég var á leiðinni í jóga!
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun