Paradísarborgin Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 17. desember 2014 07:00 Það má alltaf deila um hvenær fólk er orðið fullorðið eða hvenær má kalla að það sé orðið ráðsett. Sumir telja sig í fullorðinna tölu á fermingardaginn, aðrir miða við bílpróf, lögráða aldur eða daginn sem þeir ganga inn í vínbúð án þess að horfa flóttalega í kringum sig. Stundum eru þeir kallaðir eilífðarunglingar, þessir sem vilja ekki fullorðnast. Þeir sem kalla þá eilífðarunglinga eru stundum kallaðir gamlar sálir. Þegar fólk eignast börn verður það óneitanlega að láta af ýmsum barnalegum siðum sjálft. Kannski má þá telja það fullorðið. En stundum er eins og það renni skyndilega upp fyrir okkur að við erum orðin fullorðin, kannski við einhverjar sérstakar aðstæður. Ég er ekki frá því að ég hafi upplifað þess konar uppljómun fyrir stuttu. Það að ég fylli fjóra tugi á næsta ári hafði ekkert með hana að gera. Þessu laust bara skyndilega niður í kollinn á mér. Á tíunda áratugnum var ég nefnilega hugfangin af rokkhljómsveit einni og öllum meðlimum hennar. Síðhærður söngvarinn átti hug minn og hjarta í nokkur ár, jafnvel eftir að hljómsveitin leystist upp og kenna mætti honum um hvernig fór. Æ síðan hef ég fengið sérstakan sting í magann þegar ég heyri lögin. Gítarsólóin gátu meira að segja komið fram tárum, ég segi það satt. Og nú var von á gítarleikara þessarar hljómsveitar til landsins þar sem hann myndi trylla lýðinn með fingralipurð sinni. Reyndar yrði hann sá eini úr þessari einstöku hljómsveit en með einvala lið með sér hafði ég heyrt. Þetta yrði magnað kvöld. Þegar þetta einstaka kvöld rann loks upp var ég vissulega á tónleikum. Tónarnir sem ómuðu í eyrunum komu meira að segja fram tárum við og við. Það voru þó ekki síðhærðir eilífðarunglingar við hliðina á mér, öskrandi um græna grasið í Paradísarborginni. Ég sat í brakandi baststól við hlið tengdamóður minnar í tilkomumiklum sal Hallgrímskirkju og hlustaði á aðventusöng Mótettukórsins. Þetta var magnað kvöld. Og þá rann það upp fyrir mér. Ég er orðin fullorðin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Það má alltaf deila um hvenær fólk er orðið fullorðið eða hvenær má kalla að það sé orðið ráðsett. Sumir telja sig í fullorðinna tölu á fermingardaginn, aðrir miða við bílpróf, lögráða aldur eða daginn sem þeir ganga inn í vínbúð án þess að horfa flóttalega í kringum sig. Stundum eru þeir kallaðir eilífðarunglingar, þessir sem vilja ekki fullorðnast. Þeir sem kalla þá eilífðarunglinga eru stundum kallaðir gamlar sálir. Þegar fólk eignast börn verður það óneitanlega að láta af ýmsum barnalegum siðum sjálft. Kannski má þá telja það fullorðið. En stundum er eins og það renni skyndilega upp fyrir okkur að við erum orðin fullorðin, kannski við einhverjar sérstakar aðstæður. Ég er ekki frá því að ég hafi upplifað þess konar uppljómun fyrir stuttu. Það að ég fylli fjóra tugi á næsta ári hafði ekkert með hana að gera. Þessu laust bara skyndilega niður í kollinn á mér. Á tíunda áratugnum var ég nefnilega hugfangin af rokkhljómsveit einni og öllum meðlimum hennar. Síðhærður söngvarinn átti hug minn og hjarta í nokkur ár, jafnvel eftir að hljómsveitin leystist upp og kenna mætti honum um hvernig fór. Æ síðan hef ég fengið sérstakan sting í magann þegar ég heyri lögin. Gítarsólóin gátu meira að segja komið fram tárum, ég segi það satt. Og nú var von á gítarleikara þessarar hljómsveitar til landsins þar sem hann myndi trylla lýðinn með fingralipurð sinni. Reyndar yrði hann sá eini úr þessari einstöku hljómsveit en með einvala lið með sér hafði ég heyrt. Þetta yrði magnað kvöld. Þegar þetta einstaka kvöld rann loks upp var ég vissulega á tónleikum. Tónarnir sem ómuðu í eyrunum komu meira að segja fram tárum við og við. Það voru þó ekki síðhærðir eilífðarunglingar við hliðina á mér, öskrandi um græna grasið í Paradísarborginni. Ég sat í brakandi baststól við hlið tengdamóður minnar í tilkomumiklum sal Hallgrímskirkju og hlustaði á aðventusöng Mótettukórsins. Þetta var magnað kvöld. Og þá rann það upp fyrir mér. Ég er orðin fullorðin.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun