Ritzenhoff-raunir Berglind Pétursdóttir skrifar 2. febrúar 2015 00:00 Það hefur verið sagt um mig (mamma segir um mig) að það sé ómögulegt að gefa mér gjafir, ég er stundum með fjólublátt hár, er ekki eins og fólk er flest og svo framvegis. Þar af leiðandi fæ ég mjög mikið af gjafakortum í gjafir og svo eru náttúrulega hinar klassísku „gjafir fyrir þann sem á allt“. Í þeim flokki eru hlutir eins og rándýr kerti, fyndnir grínhlutir sem enginn hefur þörf fyrir, íslensk hönnun og geitur, vatnsbrunnar og skólaganga fyrir fátæka í öðrum heimsálfum. Um nýliðin jól brá móðir mín hins vegar á það ráð að gefa mér 20 stykki af forláta Ritzenhoff-bjórglösum. Þegar ég opnaði gjöfina hvíslaði mamma varlega, „þú átt nú ekki eftir að verða ánægð með þetta“. Ég var búin að segja henni af hrakförum vinkvenna minna á sölusíðum á internetinu, þar sem þær sitja sveittar við að reyna að selja Ritzenhoff-glös til að geta keypt sér Iittala-stjaka (sem eitt sinn þóttu jafn ósmart og Ritzenhoffið þykir í dag, ótrúlegt). Fróður maður sagði mér nefnilega að þegar fólk sér Ritzenhoff í hillunum heima hjá þér gengur það að því vísu að þú sért forfallinn Ritzenhoff-safnari og gefur þér Ritzenhoff við öll tækifæri, afmæli, jól, brúðkaupsafmæli, edrúafmæli, nefndu það. Ritzið hrannast upp í skápunum og safnar ryki. Nema hvað, þarna erum við saman komin á aðfangadagskvöldi. Ég er strax farin að leita leiða til að losna við glösin. Ég stari á þau, spegla mig í myndskreyttu glerinu og kem ekki upp orði því ég er svo þakklát fyrir uppþvottavélina sem mamma gaf mér í innflutningsgjöf og átti að koma í stað fyrir jólagjöf. Hvernig á ég að koma þessu fyrir í íbúðinni, svo enginn sjái? Þegar hér er komið við sögu kveður pabbi sér hljóðs og kemur mér til bjargar. „Nei heyrðu, eru þetta ekki glösin sem ég fékk í fertugsafmælisgjöf?“ Málið dautt, pabbi á glösin, get ekki tekið við þeim. Mamma má nú samt eiga það að þetta er frumleg leið til að losa sig við varning eins og þennan. Takk pabbi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Berglind Pétursdóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Það hefur verið sagt um mig (mamma segir um mig) að það sé ómögulegt að gefa mér gjafir, ég er stundum með fjólublátt hár, er ekki eins og fólk er flest og svo framvegis. Þar af leiðandi fæ ég mjög mikið af gjafakortum í gjafir og svo eru náttúrulega hinar klassísku „gjafir fyrir þann sem á allt“. Í þeim flokki eru hlutir eins og rándýr kerti, fyndnir grínhlutir sem enginn hefur þörf fyrir, íslensk hönnun og geitur, vatnsbrunnar og skólaganga fyrir fátæka í öðrum heimsálfum. Um nýliðin jól brá móðir mín hins vegar á það ráð að gefa mér 20 stykki af forláta Ritzenhoff-bjórglösum. Þegar ég opnaði gjöfina hvíslaði mamma varlega, „þú átt nú ekki eftir að verða ánægð með þetta“. Ég var búin að segja henni af hrakförum vinkvenna minna á sölusíðum á internetinu, þar sem þær sitja sveittar við að reyna að selja Ritzenhoff-glös til að geta keypt sér Iittala-stjaka (sem eitt sinn þóttu jafn ósmart og Ritzenhoffið þykir í dag, ótrúlegt). Fróður maður sagði mér nefnilega að þegar fólk sér Ritzenhoff í hillunum heima hjá þér gengur það að því vísu að þú sért forfallinn Ritzenhoff-safnari og gefur þér Ritzenhoff við öll tækifæri, afmæli, jól, brúðkaupsafmæli, edrúafmæli, nefndu það. Ritzið hrannast upp í skápunum og safnar ryki. Nema hvað, þarna erum við saman komin á aðfangadagskvöldi. Ég er strax farin að leita leiða til að losna við glösin. Ég stari á þau, spegla mig í myndskreyttu glerinu og kem ekki upp orði því ég er svo þakklát fyrir uppþvottavélina sem mamma gaf mér í innflutningsgjöf og átti að koma í stað fyrir jólagjöf. Hvernig á ég að koma þessu fyrir í íbúðinni, svo enginn sjái? Þegar hér er komið við sögu kveður pabbi sér hljóðs og kemur mér til bjargar. „Nei heyrðu, eru þetta ekki glösin sem ég fékk í fertugsafmælisgjöf?“ Málið dautt, pabbi á glösin, get ekki tekið við þeim. Mamma má nú samt eiga það að þetta er frumleg leið til að losa sig við varning eins og þennan. Takk pabbi.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun