Ertu með skilríki? Viktoría Hermannsdóttir skrifar 18. febrúar 2015 07:00 Setningin sem ég óttaðist mest af öllu frá 16-20 ára aldurs var: „Ertu með skilríki?“ Öll ráð voru reynd til þess að líta út fyrir að vera eldri og komast inn á skemmtistaði eða geta keypt áfengi í Ríkinu. Alls konar trikk. Einhverjar vinkonur mínar bjuggu svo vel að geta lagað til eigin skilríki til þess að láta fæðingarárið vera annað en það var í raun. Svo voru fengin lánuð skilríki frá einhverjum sem líktist manni. Stundum líktist viðkomandi manni ekki neitt og þá skipti öllu hvort dyraverðirnir myndu sjá í gegnum þetta eða ekki. Ein dökkhærð vinkona mín var með skilríki ljóshærðrar konu í yfirstærð sem var 15 árum eldri en hún. Það virkaði eiginlega alltaf þar sem hún gat með stolti sagst hafa lést um fjölmörg kíló og dyraverðirnir tóku ekki séns á að móðga hennar nýja útlit. Þegar farið var út á lífið snerist allt um það að klæða sig rétt og reyna að líta út fyrir að vera orðin 20 ára. Síðan náðum við vinirnir 20 ára og þá snerist þetta við. Þá var gaman í nokkra mánuði að geta sýnt sín réttu skilríki og vera búinn að ná löglegum aldri til þess að komast inn á staði. Sjaldnar og sjaldnar var maður spurður um skilríki. Þetta gleymdist eins og hvað annað og varð sjálfsagt að komast inn enda komin með aldur. Þessi gamalkunna setning rifjaðist upp fyrir mér þegar ég fór buguð af aldurskomplexum að kaupa áfengar veigar fyrir 28 ára afmælisveisluna mína um helgina. Hvert flaug tíminn og vá hvað maður er orðinn gamall voru hugsanir mínar þennan daginn í Áfengisverslun ríkisins. Vinirnir voru væntanlegir í partí um kvöldið og ég tíndi hugsunarlaust til nokkrar flöskur á afgreiðsluborðið. Afgreiðslukonan skannaði flöskurnar og rétti mér poka. Svo kom það. „Ertu með skilríki?“ Skælbrosandi rétti ég henni kortið og þakkaði henni kærlega fyrir. Bjargaði deginum og aldurskomplexarnir voru á bak og burt. Svona getur þetta snúist við og nú gleðst maður ef einhver heldur að maður sé ekki orðinn tvítugur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Viktoría Hermannsdóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Setningin sem ég óttaðist mest af öllu frá 16-20 ára aldurs var: „Ertu með skilríki?“ Öll ráð voru reynd til þess að líta út fyrir að vera eldri og komast inn á skemmtistaði eða geta keypt áfengi í Ríkinu. Alls konar trikk. Einhverjar vinkonur mínar bjuggu svo vel að geta lagað til eigin skilríki til þess að láta fæðingarárið vera annað en það var í raun. Svo voru fengin lánuð skilríki frá einhverjum sem líktist manni. Stundum líktist viðkomandi manni ekki neitt og þá skipti öllu hvort dyraverðirnir myndu sjá í gegnum þetta eða ekki. Ein dökkhærð vinkona mín var með skilríki ljóshærðrar konu í yfirstærð sem var 15 árum eldri en hún. Það virkaði eiginlega alltaf þar sem hún gat með stolti sagst hafa lést um fjölmörg kíló og dyraverðirnir tóku ekki séns á að móðga hennar nýja útlit. Þegar farið var út á lífið snerist allt um það að klæða sig rétt og reyna að líta út fyrir að vera orðin 20 ára. Síðan náðum við vinirnir 20 ára og þá snerist þetta við. Þá var gaman í nokkra mánuði að geta sýnt sín réttu skilríki og vera búinn að ná löglegum aldri til þess að komast inn á staði. Sjaldnar og sjaldnar var maður spurður um skilríki. Þetta gleymdist eins og hvað annað og varð sjálfsagt að komast inn enda komin með aldur. Þessi gamalkunna setning rifjaðist upp fyrir mér þegar ég fór buguð af aldurskomplexum að kaupa áfengar veigar fyrir 28 ára afmælisveisluna mína um helgina. Hvert flaug tíminn og vá hvað maður er orðinn gamall voru hugsanir mínar þennan daginn í Áfengisverslun ríkisins. Vinirnir voru væntanlegir í partí um kvöldið og ég tíndi hugsunarlaust til nokkrar flöskur á afgreiðsluborðið. Afgreiðslukonan skannaði flöskurnar og rétti mér poka. Svo kom það. „Ertu með skilríki?“ Skælbrosandi rétti ég henni kortið og þakkaði henni kærlega fyrir. Bjargaði deginum og aldurskomplexarnir voru á bak og burt. Svona getur þetta snúist við og nú gleðst maður ef einhver heldur að maður sé ekki orðinn tvítugur.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun