Ábyrgð kjósanda Kristín Þorsteinsdóttir skrifar 4. maí 2017 07:00 Seinni umferð frönsku forsetakosninganna fer fram á sunnudaginn. Valið stendur milli hins óháða Emanuel Macron og þjóðernissinnans Marine Le Pen. Líklegt er að Macron fari nokkuð örugglega með sigur af hólmi, en skoðanakannanir benda til að hann hafi um tuttugu prósentustiga forskot. En lærdómur undanfarinna missera í pólitíkinni er að ekki borgar sig að ganga út frá neinu sem vísu. Í vor var talið að aðildarsinnar í Bretlandi myndu sigra stuðningsmenn Brexit nokkuð örugglega. Sömuleiðis var talið að Hillary Clinton myndi leggja Donald Trump með ríflegum mun. Raunin varð önnur í báðum tilvikum. Lærdómurinn er sá að fólk þarf að skila sér á kjörstað og nýta atkvæðisréttinn. Fólk getur nefnilega ekki barmað sér yfir orðnum hlut ef það hefur ekki lagt sitt af mörkum til að fá vitræna niðurstöðu. Önnur lexía gæti verið sú að kjósa ekki breytingar, einungis breytinganna vegna. Bretar kusu Brexit yfir sig til að mótmæla ímynduðu Evrópubákni og til að gefa sitjandi forsætisráðherra á baukinn. Minna fór fyrir yfirvegaðri skoðun á því hvernig Bretlandi mynda reiða af utan Evrópusambandsins. Nú ári síðar eru þeir engu nær. Sterlingspundið hefur fallið um fimmtung gagnvart helstu myntum með tilheyrandi lífskjaraskerðingu fyrir land og þjóð. Niðurstaðan hefði orðið önnur ef fleiri kjósendur hefðu lagt dæmið niður fyrir sér. Kosning Trumps Bandaríkjaforseta var sama eðlis. Hann talaði í sífellu um að nauðsynlegt væri að endurreisa Bandaríkin – setja Bandaríkin í fyrsta sæti. Til þess ætlaði hann að byggja vegg, stemma stigu við straumi innflytjenda, endurskoða varnarsamstarfið í NATO, lögsækja Hillary Clinton, umbreyta heilbrigðiskerfinu og þar fram eftir götum. Í málflutningnum var ekki heil brú og ómögulegt að átta sig á hvernig hann ætlaði sér að setja Bandaríkin í forgang – enda hefur nánast ekkert gengið eftir á fyrstu hundrað dögum hans í embætti. Sumt hefur einfaldlega reynst með öllu óraunhæft og í öðru hefur hann rekið sig á raunverulega veggi í stað þess ímyndaða sem hann ætlar að byggja. Hæst ber þar að nefna röð ósigra í dómskerfinu vegna innflytjendanna, sem hann ætlaði að stoppa. Þar eiga bandarískir dómarar hrós skilið fyrir að standa í lappirnar gagnvart yfirgangi framkvæmdavaldsins. Marine Le Pen er af sama meiði. Hún reynir að höfða til þeirra óánægðu og illa upplýstu. Hennar helstu stefnumál bera keim af einangrunarhyggju og ótta við útlendinga. Sama hversu mikinn leiða fólk hefur fengið á „kerfinu“, þá er lausnin ekki sú að kjósa einstaklinga eins og Trump eða Le Pen til hárra embætta. Ekki er heldur skynsamlegt að tefla efnahagnum í tvísýnu eins og Bretar gerðu með því að kjósa sig út úr Evrópusambandinu. Breytingar geta verið nauðsynlegar. En breytingar breytinganna vegna skila einna helst ringulreið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Þorsteinsdóttir Mest lesið Hví borgar útgerðin – ekki malarnáman? Guðmundur Edgarsson Skoðun Vantraust Flokks fólksins á Viðreisn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Ertu nú alveg viss um að hafa læst hurðinni? Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Hverjir eiga Ísland? Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun 48 daga blekking: Loforð sem leiðir til lögbrota? Svanur Guðmundsson Skoðun Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun Ómeðvituð vörn í orðræðu – þegar vald ver sjálft sig Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun Í nafni „sanngirni“ brenndi ríkisstjórn 230 milljörðum – lífeyrir landsmanna fór á bálið Elliði Vignisson Skoðun Úrsúla og öryggismálin - Stöndum gegn vígvæðingu Guttormur Þorsteinsson Skoðun
Seinni umferð frönsku forsetakosninganna fer fram á sunnudaginn. Valið stendur milli hins óháða Emanuel Macron og þjóðernissinnans Marine Le Pen. Líklegt er að Macron fari nokkuð örugglega með sigur af hólmi, en skoðanakannanir benda til að hann hafi um tuttugu prósentustiga forskot. En lærdómur undanfarinna missera í pólitíkinni er að ekki borgar sig að ganga út frá neinu sem vísu. Í vor var talið að aðildarsinnar í Bretlandi myndu sigra stuðningsmenn Brexit nokkuð örugglega. Sömuleiðis var talið að Hillary Clinton myndi leggja Donald Trump með ríflegum mun. Raunin varð önnur í báðum tilvikum. Lærdómurinn er sá að fólk þarf að skila sér á kjörstað og nýta atkvæðisréttinn. Fólk getur nefnilega ekki barmað sér yfir orðnum hlut ef það hefur ekki lagt sitt af mörkum til að fá vitræna niðurstöðu. Önnur lexía gæti verið sú að kjósa ekki breytingar, einungis breytinganna vegna. Bretar kusu Brexit yfir sig til að mótmæla ímynduðu Evrópubákni og til að gefa sitjandi forsætisráðherra á baukinn. Minna fór fyrir yfirvegaðri skoðun á því hvernig Bretlandi mynda reiða af utan Evrópusambandsins. Nú ári síðar eru þeir engu nær. Sterlingspundið hefur fallið um fimmtung gagnvart helstu myntum með tilheyrandi lífskjaraskerðingu fyrir land og þjóð. Niðurstaðan hefði orðið önnur ef fleiri kjósendur hefðu lagt dæmið niður fyrir sér. Kosning Trumps Bandaríkjaforseta var sama eðlis. Hann talaði í sífellu um að nauðsynlegt væri að endurreisa Bandaríkin – setja Bandaríkin í fyrsta sæti. Til þess ætlaði hann að byggja vegg, stemma stigu við straumi innflytjenda, endurskoða varnarsamstarfið í NATO, lögsækja Hillary Clinton, umbreyta heilbrigðiskerfinu og þar fram eftir götum. Í málflutningnum var ekki heil brú og ómögulegt að átta sig á hvernig hann ætlaði sér að setja Bandaríkin í forgang – enda hefur nánast ekkert gengið eftir á fyrstu hundrað dögum hans í embætti. Sumt hefur einfaldlega reynst með öllu óraunhæft og í öðru hefur hann rekið sig á raunverulega veggi í stað þess ímyndaða sem hann ætlar að byggja. Hæst ber þar að nefna röð ósigra í dómskerfinu vegna innflytjendanna, sem hann ætlaði að stoppa. Þar eiga bandarískir dómarar hrós skilið fyrir að standa í lappirnar gagnvart yfirgangi framkvæmdavaldsins. Marine Le Pen er af sama meiði. Hún reynir að höfða til þeirra óánægðu og illa upplýstu. Hennar helstu stefnumál bera keim af einangrunarhyggju og ótta við útlendinga. Sama hversu mikinn leiða fólk hefur fengið á „kerfinu“, þá er lausnin ekki sú að kjósa einstaklinga eins og Trump eða Le Pen til hárra embætta. Ekki er heldur skynsamlegt að tefla efnahagnum í tvísýnu eins og Bretar gerðu með því að kjósa sig út úr Evrópusambandinu. Breytingar geta verið nauðsynlegar. En breytingar breytinganna vegna skila einna helst ringulreið.
Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun
Í nafni „sanngirni“ brenndi ríkisstjórn 230 milljörðum – lífeyrir landsmanna fór á bálið Elliði Vignisson Skoðun
Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun
Í nafni „sanngirni“ brenndi ríkisstjórn 230 milljörðum – lífeyrir landsmanna fór á bálið Elliði Vignisson Skoðun