Bond-leiðindi eldast ekki vel Egill Helgason skrifar 8. nóvember 2004 00:01 Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar í gær - hef ekki haft aðgang að Skjá einum í þrjú ár en nú hefur það breyst - og ætlaði að horfa á James Bond mynd síðla kvölds. Fyrir löngu var ég reyndar dálítill aðdáandi Bond myndanna, fannst þær nokkuð sniðug afþreying - en síðar komst ég að því að þær væru úrvals svefnmeðal, sérstaklega fyrir mann sem á erfitt með að sofa eins og ég. Ekkert óvænt gerist í Bond myndunum, maður sér fyrir allt löngu áður en það skeður, atburði, tilsvör, mannvíg, brandara. Þetta er ekkert ósvipað því að telja kindur. Maður veit alltaf hvað kemur næst. Mestur varð svæfingarmáttur Bonds þegar ég lognaðist út af á þarsíðustu Bond mynd í miðri sýningu í Laugarásbíói. Það var nokkuð óheppilegt því bíóförin var partur af stefnumóti við konu sem ég þekkti ekki mikið. Ég veit ekki hvað hún hefur haldið um mig þar sem ég dró ýsur í bíóinu - allavega náði sambandið ekkert lengra. Atriði í síðustu Bond mynd, sem voru að hluta til tekin í Jökulsárlóni, voru svo með því langdregnasta og leiðinlegasta sem nokkurn tíma hefur sést á hvíta tjaldinu. En ég ætlaði semsagt að horfa á Bond myndina í gær, The Spy Who Loved Me, með babe-inu Barböru Bach, sem ég sá með Ringo í Atlavík um árið. Myndin var ennþá leiðinlegri og hællærislegri en mig minnti að Bond væri almennt - eins og safn um gamalt kitsch sem gaman er að sjá í fimm mínútur, en svo missir maður áhugann af því heimurinn er hvort sem er fullur af svona drasli, sofnar eða fer að gera eitthvað annað. Brotasilfur Menning Silfur Egils Mest lesið „Pabbi hélt alltaf að þú værir kunta, takk fyrir að sanna það“ Lífið Skvísur landsins skáluðu í miðborginni Lífið Vildi frekar hafa David Hasselhoff uppá vegg en Jón Ólafs Lífið Gengu um rústir ratsjárstöðvar og klifu fáfarnasta fjall Hornstranda Lífið Tökur á Disneymynd, óttalaus rotta eða eru allir vinir í Vesturbænum? Lífið Hætta með Þarf alltaf að vera grín? af persónulegum ástæðum Lífið „Hugsa fallega til stelpunnar sem ég var þá“ Tíska og hönnun Kaupir fjórða húsið við sömu götu Lífið Kristján Einar leitar sér aðstoðar Lífið Er hægt að komast yfir framhjáhald? Lífið Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar í gær - hef ekki haft aðgang að Skjá einum í þrjú ár en nú hefur það breyst - og ætlaði að horfa á James Bond mynd síðla kvölds. Fyrir löngu var ég reyndar dálítill aðdáandi Bond myndanna, fannst þær nokkuð sniðug afþreying - en síðar komst ég að því að þær væru úrvals svefnmeðal, sérstaklega fyrir mann sem á erfitt með að sofa eins og ég. Ekkert óvænt gerist í Bond myndunum, maður sér fyrir allt löngu áður en það skeður, atburði, tilsvör, mannvíg, brandara. Þetta er ekkert ósvipað því að telja kindur. Maður veit alltaf hvað kemur næst. Mestur varð svæfingarmáttur Bonds þegar ég lognaðist út af á þarsíðustu Bond mynd í miðri sýningu í Laugarásbíói. Það var nokkuð óheppilegt því bíóförin var partur af stefnumóti við konu sem ég þekkti ekki mikið. Ég veit ekki hvað hún hefur haldið um mig þar sem ég dró ýsur í bíóinu - allavega náði sambandið ekkert lengra. Atriði í síðustu Bond mynd, sem voru að hluta til tekin í Jökulsárlóni, voru svo með því langdregnasta og leiðinlegasta sem nokkurn tíma hefur sést á hvíta tjaldinu. En ég ætlaði semsagt að horfa á Bond myndina í gær, The Spy Who Loved Me, með babe-inu Barböru Bach, sem ég sá með Ringo í Atlavík um árið. Myndin var ennþá leiðinlegri og hællærislegri en mig minnti að Bond væri almennt - eins og safn um gamalt kitsch sem gaman er að sjá í fimm mínútur, en svo missir maður áhugann af því heimurinn er hvort sem er fullur af svona drasli, sofnar eða fer að gera eitthvað annað.
Brotasilfur Menning Silfur Egils Mest lesið „Pabbi hélt alltaf að þú værir kunta, takk fyrir að sanna það“ Lífið Skvísur landsins skáluðu í miðborginni Lífið Vildi frekar hafa David Hasselhoff uppá vegg en Jón Ólafs Lífið Gengu um rústir ratsjárstöðvar og klifu fáfarnasta fjall Hornstranda Lífið Tökur á Disneymynd, óttalaus rotta eða eru allir vinir í Vesturbænum? Lífið Hætta með Þarf alltaf að vera grín? af persónulegum ástæðum Lífið „Hugsa fallega til stelpunnar sem ég var þá“ Tíska og hönnun Kaupir fjórða húsið við sömu götu Lífið Kristján Einar leitar sér aðstoðar Lífið Er hægt að komast yfir framhjáhald? Lífið Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira