Vorhreingerningin Þórgunnur Oddsdóttir skrifar 8. maí 2009 06:00 Til allrar hamingju hef ég aldrei þurft að taka til í ríkisfjármálum, sópa út spillingu eða pakka niður úr sér genginni hugmyndafræði. Mig grunar samt að í grunninn sé ekki svo mikill munur á því að gera stórhreingerningu heima hjá sér og að taka til í heilu þjóðarbúi. Sömu lögmál hljóta að eiga við - að halda sér vel að verki og beita sjálfan sig aga því það er freistandi að gefast upp í miðjum klíðum og sópa bara öllu undir mottu. Það var ekki laust við að ég vorkenndi ráðamönnum þjóðarinnar svolítið þar sem ég stóð á stofugólfinu heima um daginn og reyndi að hefjast handa við að pakka niður búslóðinni vegna tímabundinna flutninga. Smámál miðað við tiltektina sem ríkisstjórnin stendur frammi fyrir en verðugt verkefni engu síður. Ég hóf verkið af krafti en strax á fyrsta degi missti ég einbeitinguna og sökkti mér ofan í gamlar dagbækur sem fundust niðri í skúffu frekar en að þrífa klósett eða þvo glugga. Á öðrum degi hafði ég síðan alveg gleymt stað og stund, það var ekki fyrr en ég opnaði skápinn í svefnherberginu sem raunveruleikinn læddist aftan að mér og ég mundi hvernig ástandið í þjóðfélaginu er og hvers vegna ég var að taka til á annað borð. Þarna blöstu við mér í röðum, jakkaföt, skyrtur og bindi í öllum regnbogans litum, áþreifanleg sönnun þess að einu sinni var góðæri á Íslandi og þá bjó bankastarfsmaður á heimilinu sem þurfti á svona fatnaði að halda. Þetta var árið 2008. Ekki svo langt síðan en samt fannst mér ég vera að handfjatla hálfgerða fornmuni þegar ég tíndi herlegheitin út úr skápnum. Það þurfti að koma þessum góðærisleifum úr augsýn enda ástæðulaust að láta jakkaföt fylla út í fataskápinn vorið 2009. Svo hófst burðurinn. Óteljandi ferðir niður í geymslu með fangið fullt af bankamannsfötum. Mér fannst þetta taka heila eilífð og var dösuð en glöð á eftir þegar ég virti fyrir mér plássið sem myndaðist í fataskápnum þegar þessi ósköp voru horfin. Kannski eru stjórnvöld að mikla tiltektina svolítið fyrir sér. Það þarf bara að ganga til verks, troða góðærisleifunum inn í geymslu og byrja upp á nýtt með tóma skápa. Auðvitað þarf svo að taka til í geymslunni á endanum en það má bíða betri tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórgunnur Oddsdóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun
Til allrar hamingju hef ég aldrei þurft að taka til í ríkisfjármálum, sópa út spillingu eða pakka niður úr sér genginni hugmyndafræði. Mig grunar samt að í grunninn sé ekki svo mikill munur á því að gera stórhreingerningu heima hjá sér og að taka til í heilu þjóðarbúi. Sömu lögmál hljóta að eiga við - að halda sér vel að verki og beita sjálfan sig aga því það er freistandi að gefast upp í miðjum klíðum og sópa bara öllu undir mottu. Það var ekki laust við að ég vorkenndi ráðamönnum þjóðarinnar svolítið þar sem ég stóð á stofugólfinu heima um daginn og reyndi að hefjast handa við að pakka niður búslóðinni vegna tímabundinna flutninga. Smámál miðað við tiltektina sem ríkisstjórnin stendur frammi fyrir en verðugt verkefni engu síður. Ég hóf verkið af krafti en strax á fyrsta degi missti ég einbeitinguna og sökkti mér ofan í gamlar dagbækur sem fundust niðri í skúffu frekar en að þrífa klósett eða þvo glugga. Á öðrum degi hafði ég síðan alveg gleymt stað og stund, það var ekki fyrr en ég opnaði skápinn í svefnherberginu sem raunveruleikinn læddist aftan að mér og ég mundi hvernig ástandið í þjóðfélaginu er og hvers vegna ég var að taka til á annað borð. Þarna blöstu við mér í röðum, jakkaföt, skyrtur og bindi í öllum regnbogans litum, áþreifanleg sönnun þess að einu sinni var góðæri á Íslandi og þá bjó bankastarfsmaður á heimilinu sem þurfti á svona fatnaði að halda. Þetta var árið 2008. Ekki svo langt síðan en samt fannst mér ég vera að handfjatla hálfgerða fornmuni þegar ég tíndi herlegheitin út úr skápnum. Það þurfti að koma þessum góðærisleifum úr augsýn enda ástæðulaust að láta jakkaföt fylla út í fataskápinn vorið 2009. Svo hófst burðurinn. Óteljandi ferðir niður í geymslu með fangið fullt af bankamannsfötum. Mér fannst þetta taka heila eilífð og var dösuð en glöð á eftir þegar ég virti fyrir mér plássið sem myndaðist í fataskápnum þegar þessi ósköp voru horfin. Kannski eru stjórnvöld að mikla tiltektina svolítið fyrir sér. Það þarf bara að ganga til verks, troða góðærisleifunum inn í geymslu og byrja upp á nýtt með tóma skápa. Auðvitað þarf svo að taka til í geymslunni á endanum en það má bíða betri tíma.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun