Ræðukeppnin 20. maí 2009 00:01 Sjaldan eða aldrei er meiri eftirspurn eftir því sem stjórnmálamenn hafa að segja. Á blíðviðrisdögum situr fólk við sjónvarp og útvarp og bíður eftir leiðsögn þeirra. Grillin eru köld, krokketsettin liggja óhreyfð og hnitspaðarnir með. Allir eru inni að hlýða á þær lausnir sem okkur eru boðnar, þær leiðir sem þjóðin mun fara sameinuð að baki þeim stjórnamálamönnum sem vissulega gera sér grein fyrir mikilvægu hlutverki sínu. Næstum því. Í eldhúsdagsumræðunum áttu öll svörin að fást. Í sól og sumaryl mættu þingmennirnir okkar í vinnuna sína - í stað hins langa sumarfrís sem þeir hafa alltaf átt - prúðbúnir - sumir vissulega bindislausir - og gáfu þjóðinni það leiðarhnoða sem hún mun elta út úr vandanum. Lausnin er ljós, eins og einhver ímyndafræðingurinn fann upp einhvern tímann í auglýsingu og þáði eflaust milljónir fyrir. Eitthvað var þó djúpt á þeirri leiðsögn sem þjóðin beið eftir. Gömlu jálkarnir voru nokkuð samkvæmir því handriti sem farið hefur verið eftir um áratugaskeið á þinginu. Sumir voru þó settlegri en þeir eiga vana til, enda komnir í ný hlutverk, og aðrir virtust ekki átta sig á nýrri stöðu þeirra fjarri ráðherrastólunum. Nýir þingmenn voru sumir uppteknir af skammri sögu eigin hreyfingar og aðrir af þeim Morfístöktum sem þeir lærðu eitt sinn svo vel að greipt er þeim í minni. En heilt yfir var þetta eins og venjulega, ný andlit og færri bindi, en sama röddin. En við hverju er svo sem að búast? Stundum er eins og við krefjumst þess að úr hverju orði sem fellur af vörum stjórnmálamanna búi viskan sjálf. Ef þeir voga sér að ræða um eitthvað sem er ekki algjörlega nauðsynlegt þjóðinni til að komast upp úr efnahagskreppunni eru þeir úthrópaðir á bloggtorgum. Ef þeir impra á einhverjum þeim málum sem ekki minnka skuldir heimilanna og lækka vaxtastig eru þeir sakaðir um að sinna ekki vinnu sinni. Og nógir eru um hrópin. Heilt yfir var þetta ágætis ræðukeppni. Hún hafði kannski ekki mikið með stjórnmál að gera, en það er kannski líka af því að stjórnmál hafa breyst - eða ættu að hafa breyst. Orðsnilld á Alþingi er ekki endilega mælikvarðinn á færni fólks til að búa til betra og mannvænlegra samfélag. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun
Sjaldan eða aldrei er meiri eftirspurn eftir því sem stjórnmálamenn hafa að segja. Á blíðviðrisdögum situr fólk við sjónvarp og útvarp og bíður eftir leiðsögn þeirra. Grillin eru köld, krokketsettin liggja óhreyfð og hnitspaðarnir með. Allir eru inni að hlýða á þær lausnir sem okkur eru boðnar, þær leiðir sem þjóðin mun fara sameinuð að baki þeim stjórnamálamönnum sem vissulega gera sér grein fyrir mikilvægu hlutverki sínu. Næstum því. Í eldhúsdagsumræðunum áttu öll svörin að fást. Í sól og sumaryl mættu þingmennirnir okkar í vinnuna sína - í stað hins langa sumarfrís sem þeir hafa alltaf átt - prúðbúnir - sumir vissulega bindislausir - og gáfu þjóðinni það leiðarhnoða sem hún mun elta út úr vandanum. Lausnin er ljós, eins og einhver ímyndafræðingurinn fann upp einhvern tímann í auglýsingu og þáði eflaust milljónir fyrir. Eitthvað var þó djúpt á þeirri leiðsögn sem þjóðin beið eftir. Gömlu jálkarnir voru nokkuð samkvæmir því handriti sem farið hefur verið eftir um áratugaskeið á þinginu. Sumir voru þó settlegri en þeir eiga vana til, enda komnir í ný hlutverk, og aðrir virtust ekki átta sig á nýrri stöðu þeirra fjarri ráðherrastólunum. Nýir þingmenn voru sumir uppteknir af skammri sögu eigin hreyfingar og aðrir af þeim Morfístöktum sem þeir lærðu eitt sinn svo vel að greipt er þeim í minni. En heilt yfir var þetta eins og venjulega, ný andlit og færri bindi, en sama röddin. En við hverju er svo sem að búast? Stundum er eins og við krefjumst þess að úr hverju orði sem fellur af vörum stjórnmálamanna búi viskan sjálf. Ef þeir voga sér að ræða um eitthvað sem er ekki algjörlega nauðsynlegt þjóðinni til að komast upp úr efnahagskreppunni eru þeir úthrópaðir á bloggtorgum. Ef þeir impra á einhverjum þeim málum sem ekki minnka skuldir heimilanna og lækka vaxtastig eru þeir sakaðir um að sinna ekki vinnu sinni. Og nógir eru um hrópin. Heilt yfir var þetta ágætis ræðukeppni. Hún hafði kannski ekki mikið með stjórnmál að gera, en það er kannski líka af því að stjórnmál hafa breyst - eða ættu að hafa breyst. Orðsnilld á Alþingi er ekki endilega mælikvarðinn á færni fólks til að búa til betra og mannvænlegra samfélag.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun