Hressandi haustið Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 31. ágúst 2009 06:00 Það er farið að hausta. Þó að laufin séu ekki farin að falla ennþá ber golan með sér að stutt sé í næturfrostið. Loftið er svalt og hressandi og það ilmar allt öðruvísi en í sumar. Ef ná á að tína bláberin áður en þau skemmast þarf að hafa hraðar hendur. Skólarnir eru líka að byrja. Skólatöskur og pennaveski eru auglýst í gríð og erg í sjónvarpi og blöðum og lítið fólk með stórar töskur á bakinu er á ferðinni um allan bæ í flokkum. Fyrsti skóladagurinn er jafnan öruggt merki þess að sumarið sé liðið. Þetta sumar var auðvitað allt of stutt eins og öll sumur á undan því. Það er varla að sólpallurinn, sem laminn var saman í garðinum í júní, hafi verið notaður nóg. Beðin hefði þurft að hreinsa oftar og gott ef ekki átti að planta einhverjum runnum þetta sumarið. Ekki er enn búið að saga niður dauðu greinarnar af trjánum né smíða utan um ruslatunnurnar. Það verður að bíða næsta sumars. Þó er eins og mig minni að síðasta sumar hafi einmitt það verk líka verið látið bíða. Getur verið að sumrin séu að styttast? Mig minnir að það hafi yfirleitt verið farið að snjóa þegar fyrsti skóladagurinn rann upp þegar ég gekk í barnaskóla. Honum fylgdu frostbitnar kinnar, ný úlpa og prjónavettlingar en nú eru nýju skólafötin stuttermabolur og strigaskór. Skólinn hófst reyndar seinna í sveitinni en í bænum í þá daga. Fyrst þurfti að smala fé af fjalli og rétta og í það þurfti alla sem vettlingi gátu valdið. Skólinn gat beðið. Mér leiddist aldrei þó að sumarið tæki enda. Haustinu fylgdi alltaf einhver hressleiki og nýr kafli tók við. Ilmurinn af glænýrri skrifblokk og nýydduðum blýanti var kærkomin tilbreyting eftir svitalykt sumarsins. Fyrsti skóladagurinn var líka alltaf svo skemmtilegur því hann var eiginlega bara frímínútur. Kennararnir spurðu eftir sumrinu, hvað við hefðum verið að bralla, útdeildu bókum og slepptu okkur svo lausum í leik. Það var í þá daga. Ég ætla heldur ekkert að láta mér leiðast nú, þegar þetta sumar er búið, jafnvel þó að veturinn fram undan líti út fyrir að geta orðið lengri en aðrir vetur. Ég þefa bara upp í goluna. Í hressandi haustsvalanum hljóta að leynast fyrirheit um nýjan kafla eftir allt sem á undan er gengið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun
Það er farið að hausta. Þó að laufin séu ekki farin að falla ennþá ber golan með sér að stutt sé í næturfrostið. Loftið er svalt og hressandi og það ilmar allt öðruvísi en í sumar. Ef ná á að tína bláberin áður en þau skemmast þarf að hafa hraðar hendur. Skólarnir eru líka að byrja. Skólatöskur og pennaveski eru auglýst í gríð og erg í sjónvarpi og blöðum og lítið fólk með stórar töskur á bakinu er á ferðinni um allan bæ í flokkum. Fyrsti skóladagurinn er jafnan öruggt merki þess að sumarið sé liðið. Þetta sumar var auðvitað allt of stutt eins og öll sumur á undan því. Það er varla að sólpallurinn, sem laminn var saman í garðinum í júní, hafi verið notaður nóg. Beðin hefði þurft að hreinsa oftar og gott ef ekki átti að planta einhverjum runnum þetta sumarið. Ekki er enn búið að saga niður dauðu greinarnar af trjánum né smíða utan um ruslatunnurnar. Það verður að bíða næsta sumars. Þó er eins og mig minni að síðasta sumar hafi einmitt það verk líka verið látið bíða. Getur verið að sumrin séu að styttast? Mig minnir að það hafi yfirleitt verið farið að snjóa þegar fyrsti skóladagurinn rann upp þegar ég gekk í barnaskóla. Honum fylgdu frostbitnar kinnar, ný úlpa og prjónavettlingar en nú eru nýju skólafötin stuttermabolur og strigaskór. Skólinn hófst reyndar seinna í sveitinni en í bænum í þá daga. Fyrst þurfti að smala fé af fjalli og rétta og í það þurfti alla sem vettlingi gátu valdið. Skólinn gat beðið. Mér leiddist aldrei þó að sumarið tæki enda. Haustinu fylgdi alltaf einhver hressleiki og nýr kafli tók við. Ilmurinn af glænýrri skrifblokk og nýydduðum blýanti var kærkomin tilbreyting eftir svitalykt sumarsins. Fyrsti skóladagurinn var líka alltaf svo skemmtilegur því hann var eiginlega bara frímínútur. Kennararnir spurðu eftir sumrinu, hvað við hefðum verið að bralla, útdeildu bókum og slepptu okkur svo lausum í leik. Það var í þá daga. Ég ætla heldur ekkert að láta mér leiðast nú, þegar þetta sumar er búið, jafnvel þó að veturinn fram undan líti út fyrir að geta orðið lengri en aðrir vetur. Ég þefa bara upp í goluna. Í hressandi haustsvalanum hljóta að leynast fyrirheit um nýjan kafla eftir allt sem á undan er gengið.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun