Óvænta kreppuráðið Sigríður Víðis Jónsdóttir skrifar 25. ágúst 2011 06:00 Er hægt að stunda ókeypis sport þar sem hverjum og einum er frjálst að gera nákvæmlega eftir eigin getu og fá um leið dagsskammt af nauðsynlegu, fersku lofti? Svarið er já. Einn fjölmennasti íþróttaviðburður ársins opnar iðulega augu ótal margra. Svo var raunin með sjálfa mig. Ég hafði áður borið óttablandna virðingu fyrir liðinu sem varla varð þverfótað fyrir á göngustígunum fyrir Reykjavíkurmaraþonið og velt því fyrir mér hvort það að hlaupa væri eitthvað fyrir mig. Hvort ég ætti kannski að taka bara þátt í þessu blessaða hlaupi sem var fram undan? Hlaut það ekki að segja manni eitthvað að á hverju ári ykist aðsóknin – var þar með ekki augljóslega eitthvað fútt í þessu? Ég viðurkenni þó að innst inni óttaðist ég ofurhressu hlaupagarpana í sínum spandex-göllum, léttfættir og rauðir í kinnum. Yrðu þeir þarna í þúsundatali, yrði þetta gjörsamlega yfirþyrmandi – myndi ég drukkna í spandex? Kæmist ég yfirhöfuð alla leið? Við ákváðum á endanum að hætta þessu rugli og slógum til þrjú úr fjölskyldunni. Það sem byrjaði sem nokkurs konar grín og hálfgert kreppuráð (dýrt að fara í hefðbundna líkamsrækt/rándýrt að sækja námskeið) endaði með allsherjar uppgötvun: Það er einfaldlega frábært að stunda hreyfingu dagsins úti við en vera ekki inni, til dæmis á loftlausri líkamsræktarstöð. Það er frábært að láta hugann reika meðan hlaupið er og safna sér saman eftir daginn, koma endurnærð inn úr súrefninu en ekki með snert af hausverk eftir sveitt loft, hávaða og yfirþyrmandi magn af sjónvarpsskjáum upp um alla veggi. Og þá á alveg eftir að nefna hvað það er einfalt að fara út að hlaupa (þ.e. þegar maður er búinn að koma sér upp því sem þarf: Kaupa sér hlaupaskó – sem óneitanlega er stofnkostnaður): Bara að láta sig detta út úr dyrunum heima hjá sér. Talandi um að spara tíma… Á Íslandi úir og grúir af alls kyns almenningshlaupum sem hægt er að taka þátt í. Það hafði ég ekki græna glóru um áður. Þau sem komist hafa á bragðið í Reykjavíkurmaraþoninu geta með öðrum orðum skemmt sér við að skrá sig í margvísleg hlaup. Það getur skapað stemningu og haldið fólki við efnið. Síðan er ágætt að muna að markmiðið þarf síður en svo að vera afrekshlaup – það er líka hægt að fara út að hlaupa bara af því að það er gaman. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Sigríður Víðis Jónsdóttir Mest lesið Dóttir mín – uppgjör eineltis Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir Skoðun Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun RÚV og litla vandamálið Ásgeir Sigurðsson Skoðun Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Undirgefni, trúleysi og tómarúm Einar Baldvin Árnason Skoðun Halldór 28.12.2024 Halldór Ísland er ekki stjórntækt með verðtryggingu? Örn Karlsson Skoðun ESB aðild eða fylki í USA, eða bara gamla Ísland og blessuð krónan? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Takk Björgvin Njáll, eða þannig Ólafur Þór Ólafsson Skoðun Styrkjum stöðu sjúkraliða fyrir betri heilbrigðisþjónustu Sandra B. Franks Skoðun
Er hægt að stunda ókeypis sport þar sem hverjum og einum er frjálst að gera nákvæmlega eftir eigin getu og fá um leið dagsskammt af nauðsynlegu, fersku lofti? Svarið er já. Einn fjölmennasti íþróttaviðburður ársins opnar iðulega augu ótal margra. Svo var raunin með sjálfa mig. Ég hafði áður borið óttablandna virðingu fyrir liðinu sem varla varð þverfótað fyrir á göngustígunum fyrir Reykjavíkurmaraþonið og velt því fyrir mér hvort það að hlaupa væri eitthvað fyrir mig. Hvort ég ætti kannski að taka bara þátt í þessu blessaða hlaupi sem var fram undan? Hlaut það ekki að segja manni eitthvað að á hverju ári ykist aðsóknin – var þar með ekki augljóslega eitthvað fútt í þessu? Ég viðurkenni þó að innst inni óttaðist ég ofurhressu hlaupagarpana í sínum spandex-göllum, léttfættir og rauðir í kinnum. Yrðu þeir þarna í þúsundatali, yrði þetta gjörsamlega yfirþyrmandi – myndi ég drukkna í spandex? Kæmist ég yfirhöfuð alla leið? Við ákváðum á endanum að hætta þessu rugli og slógum til þrjú úr fjölskyldunni. Það sem byrjaði sem nokkurs konar grín og hálfgert kreppuráð (dýrt að fara í hefðbundna líkamsrækt/rándýrt að sækja námskeið) endaði með allsherjar uppgötvun: Það er einfaldlega frábært að stunda hreyfingu dagsins úti við en vera ekki inni, til dæmis á loftlausri líkamsræktarstöð. Það er frábært að láta hugann reika meðan hlaupið er og safna sér saman eftir daginn, koma endurnærð inn úr súrefninu en ekki með snert af hausverk eftir sveitt loft, hávaða og yfirþyrmandi magn af sjónvarpsskjáum upp um alla veggi. Og þá á alveg eftir að nefna hvað það er einfalt að fara út að hlaupa (þ.e. þegar maður er búinn að koma sér upp því sem þarf: Kaupa sér hlaupaskó – sem óneitanlega er stofnkostnaður): Bara að láta sig detta út úr dyrunum heima hjá sér. Talandi um að spara tíma… Á Íslandi úir og grúir af alls kyns almenningshlaupum sem hægt er að taka þátt í. Það hafði ég ekki græna glóru um áður. Þau sem komist hafa á bragðið í Reykjavíkurmaraþoninu geta með öðrum orðum skemmt sér við að skrá sig í margvísleg hlaup. Það getur skapað stemningu og haldið fólki við efnið. Síðan er ágætt að muna að markmiðið þarf síður en svo að vera afrekshlaup – það er líka hægt að fara út að hlaupa bara af því að það er gaman.
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun