Misbeiting hugmyndafræðinnar Davíð Þór Jónsson skrifar 17. september 2011 06:00 Ég er sósíalisti. Ég tel að allir eigi að hafa jafnan rétt til menntunar og heilbrigðisþjónustu óháð efnahag. Ég tel reynsluna hafa sýnt að einkarekstur á grunnþjónustu samfélagsins leiði undantekningalítið til misréttis. Markmið einkafyrirtækja er að skila hagnaði og sumt á að mínum dómi einfaldlega ekki að skila hagnaði. Ég er kristinn. Ég trúi á Guð. Ég trúi að maður eigi að gera öðrum það sem maður vill að aðrir geri sér, að það sé ekki nóg að láta það ógert að gera öðrum það sem maður vill ekki að aðrir geri sér. Ég trúi með öðrum orðum á guð sem leggur á okkur ábyrgð og skyldur, ekki bara taumhald og bönn. Ég er femínisti. Ég styð félagslegt, efnahagslegt og pólitískt jafnrétti kynjanna. Mér finnst að allir eigi að fá sömu tækifæri og sömu laun fyrir sömu vinnu, óháð kynferði. Í raun get ég ekki verið sósíalisti án þess að vera femínisti. Öllu sem hér hefur verið nefnt hefur verið miskunnarlaust misbeitt í gegn um tíðina. Öll þessi hugmyndafræði bræðralags, samhjálpar og mannjöfnuðar hefur verið notuð til að réttlæta mannréttindabrot, misrétti og kúgun. En gúlagið var ekki sósíalismi. Krossferðir og hommahatur eru ekki kristindómur. Ekki frekar en að 11. september hafi verið islam eða að pyntingar og aftökur guðleysingja á kirkjunnar fólki í Austur-Evrópu kommúnismans hafi verið siðrænn húmanismi. Vandamálið er ekki hugmyndafræði. Vandamálið er hrætt fólk sem notar hugmyndafræði til að réttlæta ofbeldi. Ofbeldi er viðbragð hugleysingjans við því sem hann upplifir sem „öðruvísi“. Vandamálið er óttinn við „hina“ og hugsun sem hólfar fólk niður í „okkur“ og „hina“. Vandamálið er óþol gagnvart því sem fellur ekki að manns eigin þægilegu heimsmynd. Femínismi, sem setur konur í þá stöðu að þurfa að afsaka og réttlæta klæðaburð sinn, notkun á snyrtivörum, verkaskiptinguna inni á heimilinu eða jafnvel langanir í kynlífi, er á villigötum. Þegar hugmyndafræði, sama hvaða nafni hún nefnist, fer að fela í sér ritskoðun, tískulögreglu og persónunjósnir er hún löngu hætt að snúast um hugsjónir. Þá hefur vænisýkin tekið völdin, eins og svo sorglega mörg dæmi sanna. Það gildir einu með hvaða hugtökum gerræði er skreytt, á hvaða hugmyndafræði það er hengt. Ofbeldi verður alltaf ofbeldi. Það verður aldrei kristindómur, islam, sósíalismi eða femínismi, hvað sem hver segir. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Davíð Þór Jónsson Mest lesið Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun
Ég er sósíalisti. Ég tel að allir eigi að hafa jafnan rétt til menntunar og heilbrigðisþjónustu óháð efnahag. Ég tel reynsluna hafa sýnt að einkarekstur á grunnþjónustu samfélagsins leiði undantekningalítið til misréttis. Markmið einkafyrirtækja er að skila hagnaði og sumt á að mínum dómi einfaldlega ekki að skila hagnaði. Ég er kristinn. Ég trúi á Guð. Ég trúi að maður eigi að gera öðrum það sem maður vill að aðrir geri sér, að það sé ekki nóg að láta það ógert að gera öðrum það sem maður vill ekki að aðrir geri sér. Ég trúi með öðrum orðum á guð sem leggur á okkur ábyrgð og skyldur, ekki bara taumhald og bönn. Ég er femínisti. Ég styð félagslegt, efnahagslegt og pólitískt jafnrétti kynjanna. Mér finnst að allir eigi að fá sömu tækifæri og sömu laun fyrir sömu vinnu, óháð kynferði. Í raun get ég ekki verið sósíalisti án þess að vera femínisti. Öllu sem hér hefur verið nefnt hefur verið miskunnarlaust misbeitt í gegn um tíðina. Öll þessi hugmyndafræði bræðralags, samhjálpar og mannjöfnuðar hefur verið notuð til að réttlæta mannréttindabrot, misrétti og kúgun. En gúlagið var ekki sósíalismi. Krossferðir og hommahatur eru ekki kristindómur. Ekki frekar en að 11. september hafi verið islam eða að pyntingar og aftökur guðleysingja á kirkjunnar fólki í Austur-Evrópu kommúnismans hafi verið siðrænn húmanismi. Vandamálið er ekki hugmyndafræði. Vandamálið er hrætt fólk sem notar hugmyndafræði til að réttlæta ofbeldi. Ofbeldi er viðbragð hugleysingjans við því sem hann upplifir sem „öðruvísi“. Vandamálið er óttinn við „hina“ og hugsun sem hólfar fólk niður í „okkur“ og „hina“. Vandamálið er óþol gagnvart því sem fellur ekki að manns eigin þægilegu heimsmynd. Femínismi, sem setur konur í þá stöðu að þurfa að afsaka og réttlæta klæðaburð sinn, notkun á snyrtivörum, verkaskiptinguna inni á heimilinu eða jafnvel langanir í kynlífi, er á villigötum. Þegar hugmyndafræði, sama hvaða nafni hún nefnist, fer að fela í sér ritskoðun, tískulögreglu og persónunjósnir er hún löngu hætt að snúast um hugsjónir. Þá hefur vænisýkin tekið völdin, eins og svo sorglega mörg dæmi sanna. Það gildir einu með hvaða hugtökum gerræði er skreytt, á hvaða hugmyndafræði það er hengt. Ofbeldi verður alltaf ofbeldi. Það verður aldrei kristindómur, islam, sósíalismi eða femínismi, hvað sem hver segir.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun