Dramatík og gleði Sesselja G. Magnúsdóttir skrifar 9. október 2012 09:46 Verkin tvö sem Íslenski dansflokkurinn frumsýndi föstudaginn 5. október voru af mjög ólíkum toga. Annað grátbroslegt og kom áhorfendum til að hlæja en hitt hádramatískt. Kvöldið opnaði með It is not a metaphor eftir Cameron Corbett. Það var skondið en ljúfsárt verk enda undirtónninn átakanlegur, enginn vill vera skilin útundan. Cameron notar tónlist eftir John Cage sem Tinna Þorsteinsdóttir lék á "undirbúið píanó" á sviðinu. Hún tók einnig þátt í sjálfum dansinum og dansararnir að því að virtist hjálpuðu til við stillingar á píanóinu á milli laga. Samspil þátttakendanna var samfærandi og vel upp byggt. Tjáning hvers og eins hefði þó mátt vera dýpri og sjáanlegri til að gefa togstreitunni á milli þeirra meiri vigt. Hjördís stóð sig með ágætum í hlutverk "trúðsins" en hefði þurft skýrari hreyfingar og allt að því rauða nefið til að styðja og skerpa þær djúpu tilfinningar gleði og sorgar sem hlutverkið krafðist. Aðalheiður og Hannes dönsuðu yndislega, fallegar og flæðandi hreyfingar og Tinna skilaði sínu vel bæði í tónlistarflutningi og leik.Hel haldi sínu fjallar um sköpun og endalok heimsins út frá gömlu norrænu trúarbrögðunum. Frásögnin er nokkuð nákvæm þó í listrænni framsetningu sé og er gefið upp í leikskrá hvaða dansari fer með hvaða hlutverk. Margar sterkar vísanir eru í verkinu sem gleðja þá sem þekkja söguna en virka stundum án tilgangs fyrir þá sem ekki þekkja. Hér hefði verið að gott að segja frá söguþræðinum í leikskránni. Hel heldur sínu er drungalegt og átakanlegt, ekki síst fyrir tilstuðlan tónlistarinnar og ljósahönnunarinnar. Lýsingin, gráleit og myrk, var mikilvægur þáttur í sviðsetningunni og var nýtt á fallegan hátt eins og ljóskeilan sem táknaði Bifröst. Hún var samt á köflum full dökk þannig að erfitt var að njóta hreyfinga dansaranna. Tónlistin var áhrifamikil og hélst í hendur við lýsinguna og leikmyndin sem kom mjög vel út. Búningarnir voru aftur á móti ekki eins vel heppnaðir og virtust sumir eins og úr öðru leikriti. Jérôme Delbey nýtir sér þekkingu og krafta dansaranna við danssköpunina. Niðurstaðan eru flæðandi og sterkar hreyfingar með mikilli gólfvinnu og hver dansari fær að njóta sýn. Það eru líka langir flottir kaflar þar sem dansararnir dansa samdans í ætt við snertispuna, ýmist í pörum eða hóp og í öllum senunum sést að að dansararnir er í fantaformi. Einn galli á uppsetningu verksins var að þeir sem sátu í ystu sætunum í salnum sáu ekki allt sem gerðist á sviðinu. Mest lesið Boðaði vinkonurnar í bústað eftir að hafa upplifað Tinder á sterum Lífið Krakkatían: Lestrarkeppni, flugumferð og leiksýning Lífið Fögnuðu sögulegum 850 þúsund króna hátalara Ella Egils Lífið „Lætur mér líða eins og tími minn í Hollywood hafi verið ómaksins virði“ Lífið Stjörnurnar flyktust á frumsýningu einnar mest spennandi bíómyndar ársins Lífið samstarf Fréttatía vikunnar: Moulin Rouge, Blóðbankinn og Eurovision Lífið Rapparinn og málverndarsinninn frjáls ferða sinna Lífið Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Verkin tvö sem Íslenski dansflokkurinn frumsýndi föstudaginn 5. október voru af mjög ólíkum toga. Annað grátbroslegt og kom áhorfendum til að hlæja en hitt hádramatískt. Kvöldið opnaði með It is not a metaphor eftir Cameron Corbett. Það var skondið en ljúfsárt verk enda undirtónninn átakanlegur, enginn vill vera skilin útundan. Cameron notar tónlist eftir John Cage sem Tinna Þorsteinsdóttir lék á "undirbúið píanó" á sviðinu. Hún tók einnig þátt í sjálfum dansinum og dansararnir að því að virtist hjálpuðu til við stillingar á píanóinu á milli laga. Samspil þátttakendanna var samfærandi og vel upp byggt. Tjáning hvers og eins hefði þó mátt vera dýpri og sjáanlegri til að gefa togstreitunni á milli þeirra meiri vigt. Hjördís stóð sig með ágætum í hlutverk "trúðsins" en hefði þurft skýrari hreyfingar og allt að því rauða nefið til að styðja og skerpa þær djúpu tilfinningar gleði og sorgar sem hlutverkið krafðist. Aðalheiður og Hannes dönsuðu yndislega, fallegar og flæðandi hreyfingar og Tinna skilaði sínu vel bæði í tónlistarflutningi og leik.Hel haldi sínu fjallar um sköpun og endalok heimsins út frá gömlu norrænu trúarbrögðunum. Frásögnin er nokkuð nákvæm þó í listrænni framsetningu sé og er gefið upp í leikskrá hvaða dansari fer með hvaða hlutverk. Margar sterkar vísanir eru í verkinu sem gleðja þá sem þekkja söguna en virka stundum án tilgangs fyrir þá sem ekki þekkja. Hér hefði verið að gott að segja frá söguþræðinum í leikskránni. Hel heldur sínu er drungalegt og átakanlegt, ekki síst fyrir tilstuðlan tónlistarinnar og ljósahönnunarinnar. Lýsingin, gráleit og myrk, var mikilvægur þáttur í sviðsetningunni og var nýtt á fallegan hátt eins og ljóskeilan sem táknaði Bifröst. Hún var samt á köflum full dökk þannig að erfitt var að njóta hreyfinga dansaranna. Tónlistin var áhrifamikil og hélst í hendur við lýsinguna og leikmyndin sem kom mjög vel út. Búningarnir voru aftur á móti ekki eins vel heppnaðir og virtust sumir eins og úr öðru leikriti. Jérôme Delbey nýtir sér þekkingu og krafta dansaranna við danssköpunina. Niðurstaðan eru flæðandi og sterkar hreyfingar með mikilli gólfvinnu og hver dansari fær að njóta sýn. Það eru líka langir flottir kaflar þar sem dansararnir dansa samdans í ætt við snertispuna, ýmist í pörum eða hóp og í öllum senunum sést að að dansararnir er í fantaformi. Einn galli á uppsetningu verksins var að þeir sem sátu í ystu sætunum í salnum sáu ekki allt sem gerðist á sviðinu.
Mest lesið Boðaði vinkonurnar í bústað eftir að hafa upplifað Tinder á sterum Lífið Krakkatían: Lestrarkeppni, flugumferð og leiksýning Lífið Fögnuðu sögulegum 850 þúsund króna hátalara Ella Egils Lífið „Lætur mér líða eins og tími minn í Hollywood hafi verið ómaksins virði“ Lífið Stjörnurnar flyktust á frumsýningu einnar mest spennandi bíómyndar ársins Lífið samstarf Fréttatía vikunnar: Moulin Rouge, Blóðbankinn og Eurovision Lífið Rapparinn og málverndarsinninn frjáls ferða sinna Lífið Selja íbúð í Vesturbænum: „Við eigum of mörg börn til að búa í henni áfram“ Lífið Sonur Fóstbróður slær í gegn: „Ég er fastur þarna núna, orðinn háður“ Lífið Lamaðist og missti sjón en fann styrk í sjálfri sér Lífið Fleiri fréttir Þeir fátæku borga brúsann Auður í Bæjarbíói: Frá slaufun í standandi fagnaðarlæti Alvöru bíó en hægt brenna Eldarnir Er Lína Langsokkur woke? Kórtónleikar: Heilög naumhyggja eða heilalaust suð Barnaefni fyrir fullorðna Balta bregst bogalistin Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira