Skiljanlega hræddust einhverjir að Tilbury myndi eiga í erfiðleikum með að standa undir þeim fögru fyrirheitum sem fyrsta lag sveitarinnar, Tenderloin (sem sló í gegn á intervefnum, í það minnsta á íslenskan mælikvarða, þegar það kom út fyrir rúmum mánuði) gaf.
Til allrar hamingju reyndist sá ótti ástæðulaus því Exorcise er plata sem hugnast líklega mörgum. Dæmalaust ánægjuleg frumraun frá þessu (upprunalega) einstaklingsverkefni Þormóðs Dagssonar, fyrrum trymbils Jeff Who, Hudson Wayne og Skakkamanage, sem vatt svona hressilega upp á sig, safnaði til sín færu fólki og ungar nú út ljúfum popplögum sem virka þó á köflum örlítið ógnvekjandi á einkennilegan hátt. Hvað eru margir sérhljóðar í því?
Tónlist Tilbury (gott og gegnt hljómsveitarnafn sem nikkar kurteisislega til Viðars Víkingssonar) mætti helst lýsa sem lágstemmdu indípoppi sem veit upp á hár hvaða áhrifum það vill ná fram. Áreynslulausri og grípandi en þó blessunarlega lausri við of augljósa „húkka".
Dæmi eru ofannefnt Tenderloin, Riot (bæði búa yfir hunangssætum melódíum og súrrealískum textum sem rissa upp forvitnilegar myndir og ýja oftar en ekki að ofbeldi, eins og reyndar fleiri á plötunni), Slow Motion Fighter og Trembling (sem bæði græða á vel útfærðum raddsetningum, hið fyrra einnig á stórkostlegum orgelleik og síðara á frábærum gítar). Undantekningin er þá Eclectic Boogaloo, eintóna rokklag í þyngri kantinum sem brýtur vissulega upp stemninguna en tekst illa að forðast að vera eins og út úr kú.

Niðurstaða: Stórfín frumraun, stappfull af grípandi popplögum og forvitnilegum textum.