Líf útlendinga Charlotte Böving skrifar 22. apríl 2013 07:00 Ég var einmitt að ljúka við æfingaferli sem leikstjóri hjá Þjóðleikhúsinu og núna, eftir velheppnaða frumsýningu, er ég byrjuð á íslenskunámskeiði hjá Mími símenntun. Mér finnst íslenskunám mitt hafa staðnað. Þess vegna skráði ég mig á þetta námskeið á fimmta stigi í íslensku fyrir útlendinga. Á námskeiðinu er fólk alls staðar að úr heiminum: Eþíópíu, Kákasus, Rússlandi, Japan, Taílandi, Póllandi, Bandaríkjunum, Suður-Ameríku, Wales, Suður-Afríku, Þýskalandi, Svíþjóð, Danmörku o.s.frv. Ég hef farið á svona námskeið áður og mér finnst þau alveg mögnuð. Það er að vísu ekki tungumálanámið sjálft sem heillar mig svona, heldur er það fjölbreytileiki fólks, tungumála og menninga sem mætast við þessar aðstæður. Við sitjum hvert við okkar borð og svitnum yfir íslenskri málfræði eða íslenskum framburði. Við beygjum veikar og sterkar sagnir: vinna – vann – unnum – unnið, fljúga – flaug – flugum – flogið. Það var enginn sem sagði að þetta yrði auðvelt, svo við fallbeygjum snöggvast nafnið Egill – Egil – Agli – Egils. Hver er þessi Agli? Ég sit og hlusta á alls konar hreim og finn ákveðna auðmýkt gagnvart öllu þessu „framandi“ fólki. Við eigum líka að læra að skrifa á íslensku og fáum spurningar eins og: Hvernig leið þér fyrst þegar þú komst til Íslands? Hvernig líður þér á Íslandi núna? Hvers vegna fluttir þú til Íslands? Ég kom til Íslands í fyrsta skipti árið 1999 og veturinn var langur og kaldur. Hann byrjaði í október og honum lauk ekki fyrr en langt var liðið á mars. Allir sögðu að þetta væri óvenju kaldur vetur. Ég kinkaði bara kolli og hugsaði mitt. Ég skildi ekki tungumálið og það tók tvö ár áður en ég var farin að geta sett saman nokkurn veginn skiljanlegar setningar. Ég var ekki í vinnu, átti ekki vini, engar rætur. Ég var fyrst og fremst kona mannsins míns og mamma litlu stelpunnar okkar. Í dag er sú litla stelpa fjórtán ára. Í dag skil ég íslensku og ég tala hana nokkurn veginn. Í dag á ég fjölskyldu og vini – ekki bara vini mannsins míns, heldur mína eigin vini. Og ég var að frumsýna leikrit sem ég leikstýrði í Þjóðleikhúsinu. Ég er þakklát, en ég velti því líka fyrir mér hvort maðurinn eða konan frá Eþíópíu eða Wales fái sömu möguleika. Ég vona það. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Charlotte Böving Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun
Ég var einmitt að ljúka við æfingaferli sem leikstjóri hjá Þjóðleikhúsinu og núna, eftir velheppnaða frumsýningu, er ég byrjuð á íslenskunámskeiði hjá Mími símenntun. Mér finnst íslenskunám mitt hafa staðnað. Þess vegna skráði ég mig á þetta námskeið á fimmta stigi í íslensku fyrir útlendinga. Á námskeiðinu er fólk alls staðar að úr heiminum: Eþíópíu, Kákasus, Rússlandi, Japan, Taílandi, Póllandi, Bandaríkjunum, Suður-Ameríku, Wales, Suður-Afríku, Þýskalandi, Svíþjóð, Danmörku o.s.frv. Ég hef farið á svona námskeið áður og mér finnst þau alveg mögnuð. Það er að vísu ekki tungumálanámið sjálft sem heillar mig svona, heldur er það fjölbreytileiki fólks, tungumála og menninga sem mætast við þessar aðstæður. Við sitjum hvert við okkar borð og svitnum yfir íslenskri málfræði eða íslenskum framburði. Við beygjum veikar og sterkar sagnir: vinna – vann – unnum – unnið, fljúga – flaug – flugum – flogið. Það var enginn sem sagði að þetta yrði auðvelt, svo við fallbeygjum snöggvast nafnið Egill – Egil – Agli – Egils. Hver er þessi Agli? Ég sit og hlusta á alls konar hreim og finn ákveðna auðmýkt gagnvart öllu þessu „framandi“ fólki. Við eigum líka að læra að skrifa á íslensku og fáum spurningar eins og: Hvernig leið þér fyrst þegar þú komst til Íslands? Hvernig líður þér á Íslandi núna? Hvers vegna fluttir þú til Íslands? Ég kom til Íslands í fyrsta skipti árið 1999 og veturinn var langur og kaldur. Hann byrjaði í október og honum lauk ekki fyrr en langt var liðið á mars. Allir sögðu að þetta væri óvenju kaldur vetur. Ég kinkaði bara kolli og hugsaði mitt. Ég skildi ekki tungumálið og það tók tvö ár áður en ég var farin að geta sett saman nokkurn veginn skiljanlegar setningar. Ég var ekki í vinnu, átti ekki vini, engar rætur. Ég var fyrst og fremst kona mannsins míns og mamma litlu stelpunnar okkar. Í dag er sú litla stelpa fjórtán ára. Í dag skil ég íslensku og ég tala hana nokkurn veginn. Í dag á ég fjölskyldu og vini – ekki bara vini mannsins míns, heldur mína eigin vini. Og ég var að frumsýna leikrit sem ég leikstýrði í Þjóðleikhúsinu. Ég er þakklát, en ég velti því líka fyrir mér hvort maðurinn eða konan frá Eþíópíu eða Wales fái sömu möguleika. Ég vona það.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun