Misskilinn

Á Þorláksmessu stóð ég í röð á kaffihúsi í miðborginni þegar ég hitti fyrrverandi kærustu vinar míns. Sú sagðist reglulega rekast á texta eftir mig. Ég sagðist kunna vel við íþróttafréttamennskuna. Hún spurði hins vegar hvort mér hefði aldrei litist á kennarastarfið.

Þannig er mál með vexti að eftir nokkur ár í starfi verkfræðings sótti ég mér kennsluréttindi samhliða námi í blaðamennsku. Mér leist ágætlega á starf stærðfræðikennarans og ljóst að virðing mín fyrir kennslustarfinu jókst enn frekar þegar ég kynntist því í gegnum námið.

„Nei, kennarastarfið er fyrir algjöra lúsera,“ svaraði ég í því sem ég taldi vera augljóst grín. Þrátt fyrir þrjár tilraunir til þess að útskýra að ég væri ekki sá hálfviti sem svar mitt bar með sér skildu leiðir án þess að viðkomandi væri sannfærð. Líklega hefur spilað inn í að ungfrúin er á lokasprettinum í kennaranáminu.

Fyrir nokkrum árum gisti pólsk stelpa tvær nætur á sófanum á ferðalagi sínu á Fróni. Smá gleðskapur var um kvöldið og vinafólk í heimsókn. Sú pólska var heldur óframfærin og feimin ólíkt flestum sem nýta sér gestrisni ókunnugra. Á meðan við hin spjölluðum og hlógum fékk hún lánaða tölvuna mína og sat límd við skjáinn. Einhver hægagangur var á netinu og vakti gesturinn máls á því. Svaraði ég um hæl að tölvan mín færi að hökta um leið og fólk færi að skoða klám.

Áður en ég gat breytt alvarlegum svip mínum í bros var sófagesturinn byrjaður að afsaka sig í bak og fyrir. Hún væri sko ALLS EKKI að skoða klám. Hvernig dytti mér það í hug? Úr varð heldur vandræðalegt augnablik í stofunni á Framnesveginum og lítið hlegið.

Í níu af hverjum tíu tilfellum er útkoman úr léttu hneykslunargríni bros og hlátur. Þessi einstöku skipti sem brandarinn fer út um þúfur geta hins vegar verið í meira lagi vandræðaleg. Líkurnar á því að ég muni af þeim sökum láta af því? Engar.