Bleika baráttan Viktoría Hermannsdóttir skrifar 12. nóvember 2014 07:00 Þegar ég komst að því að ég ætti von á dóttur fyrir tæpum fimm árum var ég strax mjög ákveðin um nokkra hluti. Stúlkan skyldi ekki alin upp í bleikum prinsessuheimi og Hello Kitty kæmi aldrei inn á heimili mitt – ekki í neinni mynd. Það fer nefnilega fátt meira í taugarnar á mér en þegar litlar stelpur eru kallaðar prinsessur og klæddar upp í stíl við viðurnefnið. Ég fékk grænar bólur þegar ég sá litlar stelpur klæddar í bleikt frá toppi til táar og mæður sem gerðu sitt besta til þess að það myndi alveg örugglega enginn halda að litla stelpan þeirra væri strákur. Ég vildi ekki að barnið væri alið upp í þeirri trú að hennar hlutverk í lífinu væri að vera undirgefin prinsessa sem skipti mestu máli að vera falleg. Fyrstu mánuðina gekk þetta nú bara nokkuð vel. Ég hef að sjálfsögðu ekkert á móti bleiku en bleikt í of miklu magni og hvað þá á ungbarni er bara of mikið. Barnið var bara klætt í alla þá liti regnbogans sem hentuðu hverju sinni. Þegar barnið fór í leikskóla fór fljótlega að halla undan fæti. Framan af var blár uppáhaldsliturinn en ég man þegar ég var einhvern tímann að ræða þetta í góðra kvenna hópi þá sagði móðir eldri stelpu við mig að þetta væri töpuð barátta. Ég trúði því nú aldeilis ekki en þurfti fljótlega að kyngja stoltinu. Barnið kom heim af leikskólanum einn daginn og sagði mér að bleikt væri uppáhaldsliturinn og hún vildi bara vera í kjól. Áhrif samfélagsins höfðu skákað femíníska fyrirmyndaruppeldinu. Ég ætla auðvitað ekki að vera mamman sem bannar barninu að vera í því sem það vill klæðast. Þetta hefur því aldeilis komið í bakið á mér. Þegar dóttirin hélt upp á fjögurra ára afmælið sitt núna um daginn var Frozen þema og afmælisgestirnir nánast allir í prinsessukjólum. Það meira segja gekk svo langt að það voru Hello Kitty-servíettur á borðum. Baráttan algjörlega töpuð og ég dreg þann lærdóm af þessu að það á aldrei að segja aldrei. En þetta er allt í lagi því hún veit að prinsessur eru líka klárir snillingar sem geta allt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Viktoría Hermannsdóttir Mest lesið Hvernig spyr ég gervigreind til að fá besta svarið? Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Herra, má ég fá meiri graut? Magnús Þór Jónsson Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun
Þegar ég komst að því að ég ætti von á dóttur fyrir tæpum fimm árum var ég strax mjög ákveðin um nokkra hluti. Stúlkan skyldi ekki alin upp í bleikum prinsessuheimi og Hello Kitty kæmi aldrei inn á heimili mitt – ekki í neinni mynd. Það fer nefnilega fátt meira í taugarnar á mér en þegar litlar stelpur eru kallaðar prinsessur og klæddar upp í stíl við viðurnefnið. Ég fékk grænar bólur þegar ég sá litlar stelpur klæddar í bleikt frá toppi til táar og mæður sem gerðu sitt besta til þess að það myndi alveg örugglega enginn halda að litla stelpan þeirra væri strákur. Ég vildi ekki að barnið væri alið upp í þeirri trú að hennar hlutverk í lífinu væri að vera undirgefin prinsessa sem skipti mestu máli að vera falleg. Fyrstu mánuðina gekk þetta nú bara nokkuð vel. Ég hef að sjálfsögðu ekkert á móti bleiku en bleikt í of miklu magni og hvað þá á ungbarni er bara of mikið. Barnið var bara klætt í alla þá liti regnbogans sem hentuðu hverju sinni. Þegar barnið fór í leikskóla fór fljótlega að halla undan fæti. Framan af var blár uppáhaldsliturinn en ég man þegar ég var einhvern tímann að ræða þetta í góðra kvenna hópi þá sagði móðir eldri stelpu við mig að þetta væri töpuð barátta. Ég trúði því nú aldeilis ekki en þurfti fljótlega að kyngja stoltinu. Barnið kom heim af leikskólanum einn daginn og sagði mér að bleikt væri uppáhaldsliturinn og hún vildi bara vera í kjól. Áhrif samfélagsins höfðu skákað femíníska fyrirmyndaruppeldinu. Ég ætla auðvitað ekki að vera mamman sem bannar barninu að vera í því sem það vill klæðast. Þetta hefur því aldeilis komið í bakið á mér. Þegar dóttirin hélt upp á fjögurra ára afmælið sitt núna um daginn var Frozen þema og afmælisgestirnir nánast allir í prinsessukjólum. Það meira segja gekk svo langt að það voru Hello Kitty-servíettur á borðum. Baráttan algjörlega töpuð og ég dreg þann lærdóm af þessu að það á aldrei að segja aldrei. En þetta er allt í lagi því hún veit að prinsessur eru líka klárir snillingar sem geta allt.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun