Drengurinn fékk nafnið Halldór Hólmar Bæhrenz Backman. Halldór er í höfuðið á ömmu Ellenar, Halldóru og afa Arnmundar, Halldóri. „Amma hefur alla tíð verið kölluð Lóa og því köllum við drenginn Lói,“ segir Ellen í samtali við blaðakonu og heldur áfram.
„Það var einhvernveginn skrifað í skýin að Lói skyldi heita í höfuðið á ömmu Lóu þó við hefðum farið fram og til baka með hinar ýmsu samsetningar. Hólmars nafnið fannst okkur falleg viðbót og vísar einmitt í sterkar minningar með henni í hólmunum að týna æðardún.“
Von á fyrsta laginu fljótlega
Þau Ellen og Arnmundur sáu sjálf um nafnavíglsuna og vildu að eigin sögn hafa hana svolítið heimalagaða. „Björn Ingi, annar afinn, leiddi athöfnina, ég fór með texta sem ég skrifaði og Arnmundur söng frumsamið lag.
Hann er virkilega að finna sig í laga- og textasmíðum en það er von á fyrsta laginu hans út mjög fljótlega svo ég hvet öll til að fylgjast með. Ég er kannski svolítið hlutdræg, en ég er ekki frá því að það sé rosalega fallegt.
Verndararnir hafa umvafið Lóa af ást og hlýju
Svo tilnefndum við fjóra verndara, þau Unni Elísabetu, Nínu Dögg, Arnar Dan og Guðfinn Sigurvinsson. Verndararnir eru vinkonur okkar og vinir en þau hafa umvafið okkur og Lóa af ást og hlýju á fyrstu mánuðunum og koma í staðinn fyrir guðforeldra eða skírnarvotta.
Að athöfn lokinni var boðið upp á veitingar að gömlum sið, marengs, hjónabandssælu, vöfflur og rjúkandi kaffi.
Finnst ég alltaf komin heim fyrir vestan
Samhliða því að njóta fæðingarorlofsins frumsýndi Ellen verkið Til hamingju með að vera mannleg í Þjóðleikhúsinu, í apríl síðastliðnum. Fjórum mánuðum eftir fæðingu Lóa litla. Verkið er byggt á ljóðabók sem danshöfundurinn Sigga Soffía, skrifaði þegar hún var í krabbameinsmeðferð.
„Hún bað mig að vera með þegar hún skrifaði umsóknina fyrir Sviðslistasjóð sem er náttúrulega löngu áður en verkið var svo sett upp. Í millitíðinni varð ég ófrísk og æfingarferlinu var skipt upp í þrjú holl. Í fyrstu tveimur hollunum var ég ólétt.
Þá fórum við í residensíu fyrir vestan sem var eins og draumur. Ég á ættir að rekja vestur og finnst ég alltaf vera komin heim þegar ég er þar. Við vorum margar í hópnum að vinna saman í fyrsta skipti svo að sú ferð var frábær samhristingur fyrir hópinn áður en við fórum svo á fjalirnar.
Mættur á fyrstu æfinguna sjö vikna gamall
Í lokaæfingatörninni var Lói litli kominn í heiminn. „Hann var sjö vikna þegar við byrjuðum eftir pásuna. Það er náttúrulega mjög snemmt að fara af stað en ég fann innra með mér að ég treysti mér og honum í þetta og það er svo verðmætt að hafa tækifæri til að fá að taka ákvörðun sjálf. Ég hefði ekki treyst mér til að fara svona snemma af stað þegar ég átti eldri strákinn minn en í þetta skiptið var það öðruvísi.
Lærði af djúpvitrum leikkonum
Arnmundur, gat verið með Lóa uppi í leikhúsi hjá mér daginn út og daginn inn og komið með hann inn og út af æfingum til að drekka. Annars hefði þetta ekki gengið upp. En ó, hvað ég er þakklát fyrir að þetta gekk upp. Þetta verkefni var mér svo gjöfult, lífsviðhorfið þróaðist og ég fékk að læra af ótrúlegum, djúpvitrum listakonum. Svo erum við Lói saman alla daga núna.
Þetta var allt eins og það átti að vera, og fór heilan hring því tengdamóðir mín heitin, Edda Heiðrún Backman var einmitt komin á svið tveimur vikum eftir að Arnmundur kom í heiminn.
Og þá var hann þessi litli á kantinum sem fékk brjóst á milli sena.“
Í haust fer Til hamingju með að vera mannleg aftur upp í Þjóðleikhúsinu, bæði í tengslum við Bleiku slaufuna og Reykjavik Dance Festival. Ellen segir það yndislega tilfinningu.
