Sleppt og haldið Magnús Þ. Lúðvíksson skrifar 28. febrúar 2012 11:00 Maður einn er á leið á áfangastað og má engan tíma missa. Eftir stutta för kemur hann að gatnamótum þar sem hann þarf að velja á milli tveggja vega. Annar liggur í vestur og hinn í austur en báðir hlykkjast þeir með tíð og tíma til norðurs í átt að áfangastaðnum. Maðurinn er ekki kunnugur vegunum, lætur kylfu ráða kasti og fer í vestur. Nokkrum tímum síðar er hann kominn á áfangastað en hann er seinn og verður því pirraður. Nú gæti maðurinn eftir þetta langa ferðalag bölsótast út í vegvalið. Þær skammir eiga þó aðeins rétt á sér ef hinn vegurinn var styttri. Hafi hann verið lengri getur maðurinn skammast út í það eitt að hafa ekki lagt fyrr af stað. Sé vilji til þess að meta gæði ákvörðunar þar sem einn valkostur af mörgum var valinn, ber nefnilega að líta til fleira en einungis hinna sjáanlegu afleiðinga. Það þarf einnig að líta til þess hvaða afleiðingar aðrar mögulegar ákvarðanir hefðu haft. Þess vegna lítum við þá öðrum augum sem slasa annan við sjálfsvörn en þá sem beita ofbeldi af tilefnislausu. Að líta til allra mögulegra valkosta og afleiðinga er sérstaklega mikilvægt þegar meta skal frammistöðu stjórnenda. Þess vegna er það miður hve sjaldan þeirri nálgun er beitt í þjóðmálaumræðunni. Það er kannski ekki hægt að gera þá kröfu til stjórnmálamanna að þeir fjalli á þennan veg um málefni en fjölmiðlar, álitsgjafar og kjósendur ættu að gera það. Forsvarsmenn ríkisstjórnarinnar hreykja sér af því að hafa komið hagvexti af stað á ný. Gott og vel en þar með er umræðunni um árangur stjórnarinnar ekki lokið. Sú spurning stendur eftir hvort annað stjórnarsamstarf hefði náð betri, verri eða sama árangri. Það er vitaskuld ekki auðvelt að svara því en það hlýtur að vera mælikvarðinn sem skipta á kjósendur máli. Svona í ljósi þess að engin meiri háttar ytri áföll hafa dunið hér eftir hrun má til dæmis leiða að því líkur að hagvöxtur hefði einnig glæðst undir annars konar ríkisstjórnarsamstarfi. Enda ákvarðanir stjórnvalda ekki upphaf og endir umsvifa í hagkerfinu. Að sama skapi er það ekki sérlega djúp umræða þegar rætt er um skattastefnu ríkisstjórnarinnar eingöngu út frá beinum áhrifum hennar: þeim að fleiri krónur eru teknar úr vösum skattborgara. Það þarf einnig að líta til þess niðurskurðar ríkisútgjalda sem leggjast hefði þurft í án skattahækkana eða þá þess aukavaxtakostnaðar sem enn meiri hallarekstur ríkisins hefði haft í för með sér. Þótt gagnrýni á skattastefnu ríkisstjórnarinnar eigi að nokkru leyti rétt á sér þá missir hún marks þegar ekki er minnst á afleiðingar hinna valkostanna í stöðunni. Það verður nefnilega ekki sleppt og haldið, allra síst í stjórnmálum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Magnús Þorlákur Lúðvíksson Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun
Maður einn er á leið á áfangastað og má engan tíma missa. Eftir stutta för kemur hann að gatnamótum þar sem hann þarf að velja á milli tveggja vega. Annar liggur í vestur og hinn í austur en báðir hlykkjast þeir með tíð og tíma til norðurs í átt að áfangastaðnum. Maðurinn er ekki kunnugur vegunum, lætur kylfu ráða kasti og fer í vestur. Nokkrum tímum síðar er hann kominn á áfangastað en hann er seinn og verður því pirraður. Nú gæti maðurinn eftir þetta langa ferðalag bölsótast út í vegvalið. Þær skammir eiga þó aðeins rétt á sér ef hinn vegurinn var styttri. Hafi hann verið lengri getur maðurinn skammast út í það eitt að hafa ekki lagt fyrr af stað. Sé vilji til þess að meta gæði ákvörðunar þar sem einn valkostur af mörgum var valinn, ber nefnilega að líta til fleira en einungis hinna sjáanlegu afleiðinga. Það þarf einnig að líta til þess hvaða afleiðingar aðrar mögulegar ákvarðanir hefðu haft. Þess vegna lítum við þá öðrum augum sem slasa annan við sjálfsvörn en þá sem beita ofbeldi af tilefnislausu. Að líta til allra mögulegra valkosta og afleiðinga er sérstaklega mikilvægt þegar meta skal frammistöðu stjórnenda. Þess vegna er það miður hve sjaldan þeirri nálgun er beitt í þjóðmálaumræðunni. Það er kannski ekki hægt að gera þá kröfu til stjórnmálamanna að þeir fjalli á þennan veg um málefni en fjölmiðlar, álitsgjafar og kjósendur ættu að gera það. Forsvarsmenn ríkisstjórnarinnar hreykja sér af því að hafa komið hagvexti af stað á ný. Gott og vel en þar með er umræðunni um árangur stjórnarinnar ekki lokið. Sú spurning stendur eftir hvort annað stjórnarsamstarf hefði náð betri, verri eða sama árangri. Það er vitaskuld ekki auðvelt að svara því en það hlýtur að vera mælikvarðinn sem skipta á kjósendur máli. Svona í ljósi þess að engin meiri háttar ytri áföll hafa dunið hér eftir hrun má til dæmis leiða að því líkur að hagvöxtur hefði einnig glæðst undir annars konar ríkisstjórnarsamstarfi. Enda ákvarðanir stjórnvalda ekki upphaf og endir umsvifa í hagkerfinu. Að sama skapi er það ekki sérlega djúp umræða þegar rætt er um skattastefnu ríkisstjórnarinnar eingöngu út frá beinum áhrifum hennar: þeim að fleiri krónur eru teknar úr vösum skattborgara. Það þarf einnig að líta til þess niðurskurðar ríkisútgjalda sem leggjast hefði þurft í án skattahækkana eða þá þess aukavaxtakostnaðar sem enn meiri hallarekstur ríkisins hefði haft í för með sér. Þótt gagnrýni á skattastefnu ríkisstjórnarinnar eigi að nokkru leyti rétt á sér þá missir hún marks þegar ekki er minnst á afleiðingar hinna valkostanna í stöðunni. Það verður nefnilega ekki sleppt og haldið, allra síst í stjórnmálum.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun