Vinkonur á ný Erla Hlynsdóttir skrifar 15. janúar 2013 06:00 Mér brá svolítið þegar ég gerði mér grein fyrir að það væru 24 ár síðan við kynntumst. Það var þegar mamma stoppaði hana úti á götu og sagði: „Þetta er Erla. Hún er nýflutt í bæinn. Má hún vera memm?" Við urðum bestu vinkonur upp frá því. Hún var ári eldri en ég. Því hún var í tónlistarskóla vildi ég fara í tónlistarskóla og því hún þakti svefnherbergishurðina sína með myndum af Michael Jackson ákvað ég að þekja svefnherbergishurðina mína með myndum af Michael Jackson. Við vorum rétt að verða unglingar þegar ég flutti aftur til borgarinnar. Samt héldum við sambandi fyrstu árin. Þegar hún kom til Reykjavíkur fórum við stundum fínt út að borða á veitingastað bróður hennar þar sem við gagnfræðaskvísurnar fengum snigla í forrétt og drukkum virðulega ávaxtakokkteila með þrírétta máltíðum. Smátt og smátt minnkuðu samskiptin, við fórum hvor í sína áttina eins og sagt er. Það var helst að mamma heyrði frá henni, elstu vinkonu minni, og það var seinna sem ég frétti í gegnum hana að vinkonan væri að fara að flytja til útlanda og síðan gifta sig. Við lifðum ólíku lífi á ólíkum stöðum og þannig var það. Og þá kom Facebook til sögunnar. Reyndar var það ekki fyrr en ég var líka orðin mamma, eins og hún, sem við byrjuðum að spjalla af einhverju viti á þessum samskiptamiðli. Fyrst lítið, síðan mikið. Mér varð hugsað til þessarar fortíðar okkar fyrir stuttu þegar við sátum saman, umkringdar börnunum okkar, og ræddum um nútíð og framtíð. Vinkona mín kom í heimsókn til Íslands yfir áramótin og mamma bauð okkur saman í mat. Þá hafði ég ekki hitt hana í ár en oft talað við hana á netinu. Alltaf er samt eins og við höfum síðast hist í gær. Æskuvinkonur eru líka nefnilega svolítið merkilegar jafnvel þó að strengurinn hafi slitnað um hríð. Þær þekkja okkur oft betur en vinkonur sem við kynnumst síðar á lífsleiðinni og höfum eytt meiri tíma með, því þær þekkja kjarnann í okkur. Þær þekktu okkur þegar við vorum ekki orðin við sjálf og þess vegna skilja þær betur en flestir hvers vegna við erum, tja, eins og við erum. Ég missti næstum af því að halda tengslum við æskuvinkonu mína. Endurnýjuð vinátta er eitthvað það besta sem til er. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Erla Hlynsdóttir Mest lesið Skólamáltíðir í Hafnarfirði. Af hverju bauð enginn í verkið? Davíð Arnar Stefánsson Skoðun Enn ríkir áhugaleysi um afdrif fósturbarna Guðlaugur Kristmundsson,Sigurgeir B. Þórisson Skoðun Er verið að blekkja almenning og sjómenn? Einar Hannes Harðarson Skoðun Aðskilnaðurinn hlær Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: Skoðun Væntingar á villigötum Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Stóra skekkjan í 13 ára aldurstakmarki samfélagsmiðla Skúli Bragi Geirdal Skoðun Lágkúrulegur hversdagsleiki illskunnar Guðný Gústafsdóttir Skoðun Áfengi og íþróttir eiga enga samleið – áskorun til þingfulltrúa UMFÍ Árni Guðmundsson Skoðun Ríkissjóður snuðaður um stórar fjárhæðir Sigurjón Þórðarson Skoðun
Mér brá svolítið þegar ég gerði mér grein fyrir að það væru 24 ár síðan við kynntumst. Það var þegar mamma stoppaði hana úti á götu og sagði: „Þetta er Erla. Hún er nýflutt í bæinn. Má hún vera memm?" Við urðum bestu vinkonur upp frá því. Hún var ári eldri en ég. Því hún var í tónlistarskóla vildi ég fara í tónlistarskóla og því hún þakti svefnherbergishurðina sína með myndum af Michael Jackson ákvað ég að þekja svefnherbergishurðina mína með myndum af Michael Jackson. Við vorum rétt að verða unglingar þegar ég flutti aftur til borgarinnar. Samt héldum við sambandi fyrstu árin. Þegar hún kom til Reykjavíkur fórum við stundum fínt út að borða á veitingastað bróður hennar þar sem við gagnfræðaskvísurnar fengum snigla í forrétt og drukkum virðulega ávaxtakokkteila með þrírétta máltíðum. Smátt og smátt minnkuðu samskiptin, við fórum hvor í sína áttina eins og sagt er. Það var helst að mamma heyrði frá henni, elstu vinkonu minni, og það var seinna sem ég frétti í gegnum hana að vinkonan væri að fara að flytja til útlanda og síðan gifta sig. Við lifðum ólíku lífi á ólíkum stöðum og þannig var það. Og þá kom Facebook til sögunnar. Reyndar var það ekki fyrr en ég var líka orðin mamma, eins og hún, sem við byrjuðum að spjalla af einhverju viti á þessum samskiptamiðli. Fyrst lítið, síðan mikið. Mér varð hugsað til þessarar fortíðar okkar fyrir stuttu þegar við sátum saman, umkringdar börnunum okkar, og ræddum um nútíð og framtíð. Vinkona mín kom í heimsókn til Íslands yfir áramótin og mamma bauð okkur saman í mat. Þá hafði ég ekki hitt hana í ár en oft talað við hana á netinu. Alltaf er samt eins og við höfum síðast hist í gær. Æskuvinkonur eru líka nefnilega svolítið merkilegar jafnvel þó að strengurinn hafi slitnað um hríð. Þær þekkja okkur oft betur en vinkonur sem við kynnumst síðar á lífsleiðinni og höfum eytt meiri tíma með, því þær þekkja kjarnann í okkur. Þær þekktu okkur þegar við vorum ekki orðin við sjálf og þess vegna skilja þær betur en flestir hvers vegna við erum, tja, eins og við erum. Ég missti næstum af því að halda tengslum við æskuvinkonu mína. Endurnýjuð vinátta er eitthvað það besta sem til er.
Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: Skoðun
Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: Skoðun