Að vita of mikið Jakob Bjarnar Grétarsson skrifar 17. desember 2013 12:00 Hlustað eftir Jón Óttar Ólafsson Bækur: Hlustað Jón Óttar Ólafsson Bjartur Ef höfundar rannsaka vel það sem þeir eru að skrifa um; sögusvið og bara hvað eina sem verður á vegi söguhetjunnar en ekki kylfa látin ráða kasti skilar það sé yfirleitt í trúverðugri og betri sögu. En þetta getur reynst vandrataður vegur, menn mega ekki vera of nískir á þá þekkingu sem þeir hafa viðað að sér – þeir verða að láta lögmál skáldskaparins ráða för. Nú bregður svo við að höfundur veit of mikið. Jón Óttar mun hafa starfað í lögreglunni sem og hjá sérstökum saksóknara; maðurinn er doktor í afbrotafræðum. Öllum hnútum kunnugur. Er hægt að óska eftir betri bakgrunni fyrir eins og einn krimmahöfund? Og þannig er stóri plúsinn sá að höfundur nær að skapa sérdeilis trúverðuga og ágætlega fléttaða glæpasögu; talsmátinn og sögusviðið er þannig að lesandinn er á staðnum. Nokkuð sem eftirsóknarvert má teljast. Gallinn er sá að Jón Óttar er ekki nægjanlega vel að sér um lögmál skáldskaparins til að átta sig á því að ekki þarf að koma þetta mikilli vitneskju að. Þarna hefði góður ritstjóri mátt grípa í taumana með skærin góðu. Því sagan er langdregin. Jón Óttar er ekki sérlega flinkur stílisti. Ekki slæmur; stíllinn er kaldur sem hæfir í sjálfu sér efninu ágætlega en gallinn er sá að hann einn og sér nær ekki að halda lesandanum við efnið þá er höfundur teymir hann í langa göngu um verkferla innan lögreglunnar. Og höfundur missir af ágætum færum sem hann hefur lagt upp þegar aðalpersónan Davíð er löngum stundum við hleranir. Þegar við bætist að persónusköpunin er ekkert sérlega snjöll, sannast sagna er hann Davíð hálfgerður leiðindagaur og óáhugaverður sem slíkur, þá verður niðurstaðan þessi. Þetta er fyrsta bók höfundar og metnaðarfullt fyrsta verk. Sem slíks horfir maður jákvæðari augum til þess en annars og námundar upp í þriðju stjörnuna: Vel fléttaður krimmi, ekkert sérlega frumlegur en það var augljóslega ekki lagt upp með slíkt. Og ef hugað er að þeim atriðum sem hér hafa verið nefnd kredit-megin í bókhaldinu má búast við góðri næstu bók.Niðurstaða: Fremur langdregin bók en ágætlega fléttaður krimmi sem lofar góðu um framhaldið. Gagnrýni Mest lesið Dagbók móður: „Munum við fara fjárhagslega á hausinn?“ Áskorun Andrew Garfield á Íslandi Lífið Katrín Tanja trúlofuð Lífið Fræga fólkið streymdi á hápunkt ársins í Þjóðleikhúsinu Lífið Gefa bretti af flugeldum að verðmæti 300.000 króna Lífið samstarf Steven og Guðný Ósk eru nýtt par Lífið Brúðkaup ársins 2024 Lífið Partyland í Holtagörðum hefur allt fyrir gamlárspartýið Lífið samstarf Eiga nú glöðustu hunda í heimi Lífið Jólagjafir íslenskra vinnustaða Lífið Fleiri fréttir Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Helgi Björns tryllti lýðinn á 40 ára afmæli Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Sjá meira
Bækur: Hlustað Jón Óttar Ólafsson Bjartur Ef höfundar rannsaka vel það sem þeir eru að skrifa um; sögusvið og bara hvað eina sem verður á vegi söguhetjunnar en ekki kylfa látin ráða kasti skilar það sé yfirleitt í trúverðugri og betri sögu. En þetta getur reynst vandrataður vegur, menn mega ekki vera of nískir á þá þekkingu sem þeir hafa viðað að sér – þeir verða að láta lögmál skáldskaparins ráða för. Nú bregður svo við að höfundur veit of mikið. Jón Óttar mun hafa starfað í lögreglunni sem og hjá sérstökum saksóknara; maðurinn er doktor í afbrotafræðum. Öllum hnútum kunnugur. Er hægt að óska eftir betri bakgrunni fyrir eins og einn krimmahöfund? Og þannig er stóri plúsinn sá að höfundur nær að skapa sérdeilis trúverðuga og ágætlega fléttaða glæpasögu; talsmátinn og sögusviðið er þannig að lesandinn er á staðnum. Nokkuð sem eftirsóknarvert má teljast. Gallinn er sá að Jón Óttar er ekki nægjanlega vel að sér um lögmál skáldskaparins til að átta sig á því að ekki þarf að koma þetta mikilli vitneskju að. Þarna hefði góður ritstjóri mátt grípa í taumana með skærin góðu. Því sagan er langdregin. Jón Óttar er ekki sérlega flinkur stílisti. Ekki slæmur; stíllinn er kaldur sem hæfir í sjálfu sér efninu ágætlega en gallinn er sá að hann einn og sér nær ekki að halda lesandanum við efnið þá er höfundur teymir hann í langa göngu um verkferla innan lögreglunnar. Og höfundur missir af ágætum færum sem hann hefur lagt upp þegar aðalpersónan Davíð er löngum stundum við hleranir. Þegar við bætist að persónusköpunin er ekkert sérlega snjöll, sannast sagna er hann Davíð hálfgerður leiðindagaur og óáhugaverður sem slíkur, þá verður niðurstaðan þessi. Þetta er fyrsta bók höfundar og metnaðarfullt fyrsta verk. Sem slíks horfir maður jákvæðari augum til þess en annars og námundar upp í þriðju stjörnuna: Vel fléttaður krimmi, ekkert sérlega frumlegur en það var augljóslega ekki lagt upp með slíkt. Og ef hugað er að þeim atriðum sem hér hafa verið nefnd kredit-megin í bókhaldinu má búast við góðri næstu bók.Niðurstaða: Fremur langdregin bók en ágætlega fléttaður krimmi sem lofar góðu um framhaldið.
Gagnrýni Mest lesið Dagbók móður: „Munum við fara fjárhagslega á hausinn?“ Áskorun Andrew Garfield á Íslandi Lífið Katrín Tanja trúlofuð Lífið Fræga fólkið streymdi á hápunkt ársins í Þjóðleikhúsinu Lífið Gefa bretti af flugeldum að verðmæti 300.000 króna Lífið samstarf Steven og Guðný Ósk eru nýtt par Lífið Brúðkaup ársins 2024 Lífið Partyland í Holtagörðum hefur allt fyrir gamlárspartýið Lífið samstarf Eiga nú glöðustu hunda í heimi Lífið Jólagjafir íslenskra vinnustaða Lífið Fleiri fréttir Brostnar væntingar á Frostrósum Jólakötturinn hvæsti á tónleikagesti Bríet olli vonbrigðum Helgi Björns tryllti lýðinn á 40 ára afmæli Stúlkan með nálina: Hver gerir svona kvikmynd? Ástkona njósnarans skildi eftir sig sjóðheit bréf Efni sem veldur uppköstum, yfirliðum og eilífri æsku The Bikeriders: Hvenær komum við í flugeldaverksmiðjuna!? Sjá meira