Hreyfiljóð fyrir börn

Dans:

Fetta Bretta og Óður og Flexa reyna að fljúga

Assitej barnaleiklistarhátíð

Fetta Bretta

Danshöfundur: Tinna Grétarsdóttir

Tónlist: Sólrún Sumarliðadóttir

Leikmynd og búningar: Guðný Hrund Sigurðardóttir

Flytjendur: Snædís Lilja Ingadóttir og Inga Maren Rúnarsdóttir



Óður og Flexa reyna að fljúga

Höfundar og flytjendur: Hannes Þór Egilsson og Þyrí Huld Árnadóttir

Sviðsmynd og búningar: Þyrí Huld Árnadóttir

Tónlist: Klassísk tónlist eftir meðal annars Grieg og Beethoven

Aðstoð við leikstjórn: Benedikt Karl Gröndal



Á verkalýðsdaginn sjálfan var boðið upp á tvö dansverk í Tjarnarbíói, á vegum barnaleikhúshátíðarinnar Assitej, þau Fetta Bretta og Óður og Flexa reyna að fljúga en bæði eru verkin ætluð ungum áhorfendum. Undirrituð og fylgisveinn hennar voru sammála um að hið fyrrnefnda væri fyrir litlu krakkana, allt upp í 1. til 2. bekk í grunnskóla, en hið seinna gæti vel gengið fyrir krakka allt upp í 5. bekk. Þannig rímar lengd sýninganna, 30 mínútur hvor, vel við athyglisspan barna – og margra fullorðinna – og val á viðfangsefni og tónlist og öll umgjörð bera þess merki að höfundar eru meðvitaðir um fyrir hverja þeir voru að semja. Börn hafa verið afskiptur hópur innan dansins um nokkurt árabil. Það er því gleðilegt að danslistamenn skuli horfa með virðingu til þessa hóps áhorfenda þótt sýningarnar séu reyndar báðar svo vandaðar og vel útfærðar að „börn“ á öllum aldri geta notið þeirra.



Fetta Bretta er fallegt verk þar sem tónlist, hreyfingar, búningar og leikmyndin skapa saman spennandi ævintýraheim. Í upphafi „fæðast“ Fetta og Bretta eins og út úr leikmyndinni, í fyrstu eins og einn líkami en smátt og smátt finna þær sína eigin tilvist og leika sér að lokum saman með leikmyndina. Í fyrri hlutanum flæddu fram hrífandi hreyfingar og myndir skapaðar úr líkömum dansaranna í sterku samspili við tónlistina. „Sjáðu hvernig ég kom“ stemning var ráðandi og virtust áhorfendur alveg með á nótunum og fylgdust spenntir með hvað myndi gerast næst. Í seinni hlutanum fékk leikmyndin stærra hlutverk og vinkonurnar tóku að byggja upp hallir og heima úr marglitum risavöxnum svampkubbum mismunandi í laginu. Þá færðist meira fjör í leikinn en ævintýraljóminn minnkaði. Áhorfendur virtust þó ekkert síður kunna að meta skemmtileg uppátæki þeirra stallsystra með kubbana. Að verkinu loknu fengu minnstu áhorfendurnir að fara upp á svið og leika sér í leikmyndinni. Þannig héldust hin sterku tengsl á milli verksins og áhorfenda út fyrir endamörk þess.



Óður og Flexa reyna að fljúga er frumraun Þyríar og Hannesar í barnaleikhúsgerð og lofar verkið vægast sagt góðu. Það er ótrúlega skondið og skemmtilegt þótt efnið sé ósköp einföld saga af tveimur krökkum að leik. Umgjörð verksins var ekki síður einföld, einn stór sófi á sviðinu sem þó var ekki allur þar sem hann var séður. Einlægni einkenndi verkið og bar persónusköpunin vott um virðingu fyrir áhorfendunum, börnum á svipuðum aldri og persónurnar. Tónlistin í verkinu var snilldarlega valin. Lög stóru klassísku meistaranna pössuðu fullkomlega við athafnirnar á sviðinu. Líkamleg færni dansaranna var líka aðdáunarverð. Rétt eins og Þórarinn Eldjárn getur samið óborganleg ljóð fyrir börn vegna þess hve mikið vald hann hefur á tungumálinu þá gátu Þyrí og Hannes skapað óborganlegt „hreyfiljóð“ vegna þess hve vel þau þekkja tjáningarmátt líkamans.



Niðurstaða: Báðar sýningarnar voru vandaðar og vel útfærðar og báru vott um virðingu höfunda fyrir áhorfendum sínum.