Þunn en skemmtileg

Grafir & bein



Leikstjóri: Anton Sigurðsson

Leikarar: Björn Hlynur Haraldsson, Nína Dögg Filippusdóttir, Elva María Birgisdóttir, Gísli Örn Garðarsson

Hryllingsmyndir hafa því miður verið af mjög skornum skammti í íslenskri kvikmyndasögu, rétt eins og aðrar „genre“-myndir eða greinamyndir. Því var Grafir & bein kærkomin viðbót en þetta er fyrsta verk hins unga leikstjóra Antons Sigurðssonar.

Myndin fjallar um hjónin Gunnar og Sonju sem hafa aldeilis séð tímana tvenna. Gunnar er útrásarvíkingur sem féll í ónáð en ofan í það hafa hjónin misst sitt eina barn. Þegar bróðir og starfsfélagi Gunnars fremur sjálfsmorð ásamt eiginkonu sinni halda Gunnar og Sonja upp í sveitahús hjónanna látnu til að huga að Perlu, dóttur þeirra. Skrýtnir og óhugnanlegir atburðir fara að hrannast upp og brátt kemur í ljós að ekki er allt með felldu þar í sveitinni.

Grafir & bein er ágætis skemmtun og býður upp á góð bregðuatriði. Myndatakan er mjög flott og skotin eru oft vel útpæld. Handritið er hins vegar ansi þunnt en það eru helst gapandi holur í plottinu sem angra. Snúningarnir í plottinu ganga einfaldlega ekki upp. Þá byrjar myndin á því að byggja upp spennu sem nær síðan ekki jafn ærandi hápunkti og maður hefði viljað. Draugarnir eru ógnvænlegir en frekar hlutlausir – maður hefði viljað fá miklu meira frá þeim. Myndin gerir í því að „íslenska“ bandarískar hryllingsmyndaklisjur; ískrandi róla í garðinum, barn sem tengist andaheiminum, sveitungur sem varar fáfróða borgarfólkið við draugagangi. Þetta er allt gott og blessað og gaman að fá séríslenska útgáfu af þessu, en frumlegt er það ekki.

Myndin er sæmilega gerð þó hún sé greinilega ekki svaka dýr, tæknibrellurnar eru góðar fyrir utan atriðið í hápunkti myndarinnar. Leikararnir standa sig sæmilega, sérstaklega Nína Dögg þó karakter hennar sé frekar flatur. Þó er alltaf sama vesenið á íslenskum kvikmyndum – talmálið. Samræðurnar eru stirðar og óþjálar og það vantar eitthvað upp á að þær hljómi raunverulega. Ég ímynda mér að þetta sé leikhúsveiran sem smitast yfir í kvikmyndirnar, þar sem leikarar læra að tala hátt og skýrt þannig að fólkið aftast í salnum geti heyrt. Eins og hver sem hefur horft á íslenska kvikmynd veit þá er þetta leikhúseinræðuvesen eitt stærsta vandamálið við íslenskar myndir. Það er svo oft eins og leikararnir lesi upp textann í staðinn fyrir að segja hann á sannfærandi hátt.

Sem forfallinn hryllingsmyndaaðdáandi myndi ég alveg mæla með Grafir & bein upp á skemmtanagildið. Hins vegar bíð ég spenntur eftir því að íslenskur leikstjóri sleppi því að horfa til vesturs eftir innblæstri og sæki frekar í íslenska sagnaarfinn, sem er svo stútfullur af skelfilegum viðbjóði að það væri hægt að gera einhverjar áhrifaríkustu hryllingsmyndir samtímans ef það yrði gert rétt. Þá þurfa menn að huga að holum í söguþræðinum og leikarar þurfa í guðanna bænum að hætta að leika eins og þeir séu að lesa upp af blaði.

Niðurstaða: Ágætis byrjun hjá ungum leikstjóra fyrir utan holur í söguþræðinum.