Hæ hó jibbi jei og jibbí jó jibbi jei Þórlindur Kjartansson skrifar 15. júní 2018 07:00 Ég vaknaði ringlaður einn morgun í vikunni eftir að hafa dreymt furðulega. Mig dreymdi að Ísland væri að fara að keppa við Argentínu á HM í fótbolta og að Dennis Rodman væri kominn til Singapúr, í sérstöku boði rafræns kannabisgjaldmiðils, til þess að vera viðstaddur leiðtogafund Donalds Trump og Kim Jong-un. En þetta var víst enginn draumur heldur fréttayfirlit dagsins. Það eru auðvitað deildar meiningar um það hver stjórni í þessum heimi; en það mætti halda að handritshöfundur veraldarsögunnar sé dottinn í sama pytt og höfundar seríunnar Lost á sínum tíma, þar sem söguþráðurinn varð sífellt geggjaðri og persónurnar stöðugt ótrúverðugri eftir því sem á leið. Svo leit ég út um gluggann og sá að regndroparnir sem börðu á rúðunni voru sjónarmun frá því að kristallast í slyddukennda snjókomu. En það hlýnaði eftir því sem leið á daginn og hitastigið komst langt yfir fimm gráður áður en það byrjaði að kólna aftur. Samt eru margar húsmæður í Vesturbænum líklega farnar að sjá eftir því að hafa í maíbyrjun keyrt á Volvo jeppunum sínum út í Rauða kross til að losa skápana undan Paratroopers úlpunum. Verður þetta árið þar sem ekkert sumar kemur yfir sæinn og ekkert sólskin ljómar um bæinn?Sumarkvöldin fjögur Að sjálfsögðu er sumarleysið farið að hafa áhrif á sameiginlegt geðlag þjóðarinnar. Í vikunni gengu ýmis afbrigði af sama brandaranum á miklum hraða um allt internetið: Það er spáð 18 stiga hita í Reykjavík um helgina, tíu stigum á laugardag og átta á sunnudag. Íslendingar eru orðnir ansi hreint þreyttir á því að bíða eftir því að það rætist úr veðrinu og sumarið láti á sér kræla. Þetta er líka stærsti ókosturinn við að búa á Íslandi. Það er nefnilega óhætt að segja að við búum á mörkum hins byggilega heims—og það má jafnvel deila um hvorum megin við mörkin við erum. Langtímaspár Veðurstofunnar eru farnar að líkjast grunsamlega öðrum illkvittnum internetbrandara sem var dreift fyrir nokkrum vikum þar sem gert var ráð fyrir að í Reykjavík sæist ekki til sólar nema einn dag í júní og að hitastigið héldist kirfilega undir tveggja stafa tölum. Til hamingju Ísland. En það er víst satt að á morgun keppir Ísland í fyrsta skipti á HM í fótbolta og á sunnudaginn er þjóðhátíðardagurinn þegar við reynum að fyllast þakklæti yfir þeirri gæfu að búa á þessum veðurbarða Norður-Atlantshafskletti með okkar eigið tungumál, menningu, ævintýragjan gjaldmiðil og séríslenska blöndu af mikilmennskubrjálæði og minnimáttarkennd. Og svo má ekki gleyma blessuðu fámenninu sem gerir jafnvel merkilegasta fólki illmögulegt að vera mjög merkilegt með sig. Ekki þvælast fyrir Þegar forsetar og ráðherrar stórþjóða fara á milli staða í heimalöndum sínum er það gjarnan gert með mikilli fyrirhöfn og brambolti. Ferðalög Donalds Trump frá Washington til Flórída kosta til dæmis milljónir dollara og þegar hann þarf að nota göturnar þá skulu almennir borgara gera sig sæla með að bíða þolinmóðir eftir að brynvörð bílalestin bruni fram hjá. Og þetta gildir ekki bara um Trump, því í forsetatíð Baracks Obama eru tvö dæmi um að umferðartafir hafi verið svo miklar vegna ferðalags forsetans að konur í barnsnauð hafi orðið léttari í farþegasætum bíla sinna en ekki verið hleypt á sjúkrahús. Þessu er nokkuð öðruvísi farið hér á landi. Þetta get ég vottað, því í þessari viku var ég á gangi meðfram fáfarinni götu í Reykjavík og sé að á móti mér kemur ung kona aðvífandi á dágóðum skokkhraða eftir miðri götunni. Hún var klædd í hefðbundinn keppnislegan hlaupagalla, með hvít heyrnartól hangandi úr eyrunum. Þótt hún hafi reyndar hlaupið nokkuð rösklega þá fannst ökumanni bílsins fyrir aftan það ekki nóg og lá á flautunni þangað til hann náði loksins athygli hlauparans. Hún leit snöggt við, vinkaði og stökk fimlega upp á gangstétt svo bíllinn gæti komist fram hjá. Bíllinn brunaði áfram sína leið, og forsætisráðherra íslensku þjóðarinnar hélt áfram síðdegisskokki sínu, fullkomlega óáreitt og í eigin heimi með hvítu heyrnartólin hangandi eyrunum, eflaust hugsi yfir að hafa verið skömmuð fyrir að þvælast fyrir bílaumferðinni. En ökumaður bílsins hefur getað muldrað fyrir munni sér einhverja romsu um þetta unga fólk í dag. Ef við skiptum út Katrínu Jakobsdóttur fyrir Donald Trump, þá hefði þessi atburðarás passað ágætlega inn í súrrealíska drauminn um Dennis Rodman og kannabismyntina. Fyrirgefum veðráttuna Við höfum það ekki slæmt á þessu skeri. Líklega er óhætt að fullyrða að í allri veraldarsögunni séu fá dæmi um annan eins forréttindahóp og okkur. Um allan heim er litið til Íslands með öfundar- og aðdáunaraugum, og nú um helgina munu milljónir manna halda í einlægni með hinu ótrúlega íslenska knattspyrnulandsliði, þar sem það mætir í hlutverki Davíðs gegn Golíat. Og hvernig sem það fer allt saman, þá á Ísland margfaldlega skilið að við fyrirgefum því veðráttuna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Þórlindur Kjartansson Mest lesið Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Halldór 28.06.2025 Halldór Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Skoðun Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Raforkuverð: Stórnotendur og almenningur Ingvar Júlíus Baldursson skrifar Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Skattafíkn í skjóli réttlætis: Tímavélin stillt á 2012 Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir skrifar Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson skrifar Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir skrifar Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson skrifar Skoðun Virði barna og ungmenna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Alþingi gleymir aftur fötluðum börnum Lúðvík Júlíusson skrifar Skoðun Lægri gjöld, fleiri tækifæri Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Tölum um stóra valdaframsalsmálið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar Skoðun Öflugar varnir krefjast stöndugra fréttamiðla Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Gott frumvarp, en hvað með verklagið? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson skrifar Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðirnir og Íslandsbanki, hluthafafundur á mánudag Bolli Héðinsson skrifar Skoðun „Þegar arkitektinn fer á flug“ - opinber umræða á villigötum Eyrún Arnarsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Börn eru hvorki veiðigjöld né öryggis- og varnarmál Grímur Atlason skrifar Skoðun Í vörn gegn sjálfum sér? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks skrifar Sjá meira
Ég vaknaði ringlaður einn morgun í vikunni eftir að hafa dreymt furðulega. Mig dreymdi að Ísland væri að fara að keppa við Argentínu á HM í fótbolta og að Dennis Rodman væri kominn til Singapúr, í sérstöku boði rafræns kannabisgjaldmiðils, til þess að vera viðstaddur leiðtogafund Donalds Trump og Kim Jong-un. En þetta var víst enginn draumur heldur fréttayfirlit dagsins. Það eru auðvitað deildar meiningar um það hver stjórni í þessum heimi; en það mætti halda að handritshöfundur veraldarsögunnar sé dottinn í sama pytt og höfundar seríunnar Lost á sínum tíma, þar sem söguþráðurinn varð sífellt geggjaðri og persónurnar stöðugt ótrúverðugri eftir því sem á leið. Svo leit ég út um gluggann og sá að regndroparnir sem börðu á rúðunni voru sjónarmun frá því að kristallast í slyddukennda snjókomu. En það hlýnaði eftir því sem leið á daginn og hitastigið komst langt yfir fimm gráður áður en það byrjaði að kólna aftur. Samt eru margar húsmæður í Vesturbænum líklega farnar að sjá eftir því að hafa í maíbyrjun keyrt á Volvo jeppunum sínum út í Rauða kross til að losa skápana undan Paratroopers úlpunum. Verður þetta árið þar sem ekkert sumar kemur yfir sæinn og ekkert sólskin ljómar um bæinn?Sumarkvöldin fjögur Að sjálfsögðu er sumarleysið farið að hafa áhrif á sameiginlegt geðlag þjóðarinnar. Í vikunni gengu ýmis afbrigði af sama brandaranum á miklum hraða um allt internetið: Það er spáð 18 stiga hita í Reykjavík um helgina, tíu stigum á laugardag og átta á sunnudag. Íslendingar eru orðnir ansi hreint þreyttir á því að bíða eftir því að það rætist úr veðrinu og sumarið láti á sér kræla. Þetta er líka stærsti ókosturinn við að búa á Íslandi. Það er nefnilega óhætt að segja að við búum á mörkum hins byggilega heims—og það má jafnvel deila um hvorum megin við mörkin við erum. Langtímaspár Veðurstofunnar eru farnar að líkjast grunsamlega öðrum illkvittnum internetbrandara sem var dreift fyrir nokkrum vikum þar sem gert var ráð fyrir að í Reykjavík sæist ekki til sólar nema einn dag í júní og að hitastigið héldist kirfilega undir tveggja stafa tölum. Til hamingju Ísland. En það er víst satt að á morgun keppir Ísland í fyrsta skipti á HM í fótbolta og á sunnudaginn er þjóðhátíðardagurinn þegar við reynum að fyllast þakklæti yfir þeirri gæfu að búa á þessum veðurbarða Norður-Atlantshafskletti með okkar eigið tungumál, menningu, ævintýragjan gjaldmiðil og séríslenska blöndu af mikilmennskubrjálæði og minnimáttarkennd. Og svo má ekki gleyma blessuðu fámenninu sem gerir jafnvel merkilegasta fólki illmögulegt að vera mjög merkilegt með sig. Ekki þvælast fyrir Þegar forsetar og ráðherrar stórþjóða fara á milli staða í heimalöndum sínum er það gjarnan gert með mikilli fyrirhöfn og brambolti. Ferðalög Donalds Trump frá Washington til Flórída kosta til dæmis milljónir dollara og þegar hann þarf að nota göturnar þá skulu almennir borgara gera sig sæla með að bíða þolinmóðir eftir að brynvörð bílalestin bruni fram hjá. Og þetta gildir ekki bara um Trump, því í forsetatíð Baracks Obama eru tvö dæmi um að umferðartafir hafi verið svo miklar vegna ferðalags forsetans að konur í barnsnauð hafi orðið léttari í farþegasætum bíla sinna en ekki verið hleypt á sjúkrahús. Þessu er nokkuð öðruvísi farið hér á landi. Þetta get ég vottað, því í þessari viku var ég á gangi meðfram fáfarinni götu í Reykjavík og sé að á móti mér kemur ung kona aðvífandi á dágóðum skokkhraða eftir miðri götunni. Hún var klædd í hefðbundinn keppnislegan hlaupagalla, með hvít heyrnartól hangandi úr eyrunum. Þótt hún hafi reyndar hlaupið nokkuð rösklega þá fannst ökumanni bílsins fyrir aftan það ekki nóg og lá á flautunni þangað til hann náði loksins athygli hlauparans. Hún leit snöggt við, vinkaði og stökk fimlega upp á gangstétt svo bíllinn gæti komist fram hjá. Bíllinn brunaði áfram sína leið, og forsætisráðherra íslensku þjóðarinnar hélt áfram síðdegisskokki sínu, fullkomlega óáreitt og í eigin heimi með hvítu heyrnartólin hangandi eyrunum, eflaust hugsi yfir að hafa verið skömmuð fyrir að þvælast fyrir bílaumferðinni. En ökumaður bílsins hefur getað muldrað fyrir munni sér einhverja romsu um þetta unga fólk í dag. Ef við skiptum út Katrínu Jakobsdóttur fyrir Donald Trump, þá hefði þessi atburðarás passað ágætlega inn í súrrealíska drauminn um Dennis Rodman og kannabismyntina. Fyrirgefum veðráttuna Við höfum það ekki slæmt á þessu skeri. Líklega er óhætt að fullyrða að í allri veraldarsögunni séu fá dæmi um annan eins forréttindahóp og okkur. Um allan heim er litið til Íslands með öfundar- og aðdáunaraugum, og nú um helgina munu milljónir manna halda í einlægni með hinu ótrúlega íslenska knattspyrnulandsliði, þar sem það mætir í hlutverki Davíðs gegn Golíat. Og hvernig sem það fer allt saman, þá á Ísland margfaldlega skilið að við fyrirgefum því veðráttuna.
Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar
Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar