Opið bréf til Katrínar Jakobsdóttur Zahra Hussaini skrifar 14. nóvember 2022 17:30 Sæl Katrín Jakobsdóttir, Ég heiti Zahra Hussaini og er 33 ára kona frá Afganistan. Ég hef búið á fjölmörgum stöðum, til að mynda í Íran, Afganistan, Pakistan, Tadjikistan, Þýskalandi og á Íslandi. Ef þú spyrð mig hvað ég hafi verið að gera í þessum löndum eða hvernig ég ferðaðist til þeirra, get ég sagt þér að ástæðan var hvorki frí né skemmtiferð. Ástæðurnar fyrir því að ég og fjölskylda mín þurftum að flytja til þessara landa voru margar; ótti, stríð, kerfisbundin mismunun, óréttlæti, vonleysi, möguleiki á betri menntun og einhverri atvinnu, möguleiki á stöðugleika í lífinu. Ég var ekki einungis innflytjandi og flóttamaður í öðrum löndum, heldur einnig í mínu eigin landi þar sem við þurftum að flýja frá einum stað á annan innan Afganistans. Ég man ekki eftir neinum af vinum mínum úr barnæsku og er ekki í neinu sambandi við þau vegna stöðugra flutninga. Í hvert sinn sem ég byrjaði að mynda vináttusambönd, neyddumst við til að flytja enn á ný. Ég missti af mörgum dýrmætum stundum og fólki í lífi mínu vegna þessa. Þrátt fyrir alla erfiðleikana hélt ég áfram í öll þessi ár að berjast og læra nýja hluti, byggja upp ný sambönd og nýtt líf. Hvert sem ég fór lærði ég tungmálið og kynnti mér menninguna. Þegar fólk gefur mér eitthvað, gef ég alltaf eitthvað til baka líka. Í þarsíðustu viku, þegar ég las fréttirnar um fólkið sem var brottvísað frá Íslandi til Grikklands, varð ég fyrir áfalli. Ég endurupplifði allar þær erfiðu stundir sem ég og fjölskylda mín höfum þurft að ganga í gegnum. Það er jafnhættulegt að vera flóttamaður í landi þar sem þú hefur engin réttindi, ekkert öryggi og engan aðgang að menntun eða heilbrigðisþjónustu, og að vera í sínu eigin landi þar sem er stríð. Munurinn er sá að í stríði deyrðu snögglega, en í aðstæðum þar sem þú nýtur engra réttinda og lifir við stöðuga óvissu mætirðu löngum og kvalafullum dauða. Ég hef misst mikið af nánum fjölskyldumeðlimum í stríði. Ég hef horft upp á frændsystkini og föður- og móðurbræður vera myrt af Talibönum vegna þess eins að við tilheyrum etnískum og trúarlegum minnihlutahóp í Afghanistan og vegna þess að við tölum annað tungumál. Þegar ég og fjölskylda mín bjuggum í Íran gat faðir minn ekki fengið atvinnuleyfi. Hann vann þó á byggingarsvæðum í sífelldum ótta við að lögreglan myndi birtast á hverri stundu og brottvísa honum til Afganistan án þess að láta fjölskylduna vita. Skólaganga mín og systkina minna í Íran var slitrótt af því að í hvert sinn sem pólitískt ástand á milli Afganistan og Íran breyttist, hafði það áhrif á hvort írönsk stjórnvöld leyfðu okkur að fara í skólann eða ekki. Mamma mín fæddi dóttur á spítala í Íran, hún gaf henni af brjósti einu sinni, en daginn eftir sögðu læknarnir henni að barnið hefði dáið. Foreldrar mínir fengu aldrei að sjá líkið. Þau gátu ekkert gert til að leita réttar síns, einungis vegna þess að þau voru flóttafólk og höfðu engin lagaleg réttindi. Hvers vegna er ég að segja þér þetta allt saman? Vegna þess að sama ástand blasir við flóttafólki í Grikklandi. Ég er ekki að biðja þig um að hjálpa öllu flóttafólki í Grikklandi, heldur bið ég þig um að hjálpa flóttafólki sem hefur nú þegar tekið áhættuna að komast alla leið til Íslands. Ég samgleðst þér og Íslendingum – þið hafið aldrei þurft að upplifa stríð og óttann við að missa einhvern nákominn í stríðsátökum. En verandi manneskjur þekkjum við öll hvernig það er að ganga í gegnum streituvaldandi tímabil, eins og til dæmis að byrja í grunnskóla. Krakkarnir eru nýir, umhverfið er ókunnugt, þú þekkir hvorki reglurnar né hlutverkin. Það tekur tíma til að kynnast öllum og öllu. Ef við erum heppin höfum við fólk í kringum okkur sem að styður okkur og hvetur okkur áfram, líkt og foreldra, kennarar og vinir, svo að við getum eflst, þroskast og lært nýja hluti. Flóttafólk er eins og þessi börn, þau þekkja engan og ekkert í nýju umhverfi, en í ofan álag eru engir vinir, foreldrar eða kennarar til að hjálpa þeim og leiðbeina, heldur einungis fullt af hindrunum. Gerðu það Katrín, hjálpum því flóttafólki sem kemur til landsins að finna fyrir stöðugleika, vináttu og öryggi á meðan þau fóta sig í nýju umhverfi og hættum að brottvísa fólki til Grikklands. Í síðustu viku, aðeins nokkrum dögum eftir brottvísanirnar hræðilegu, hélt ég ræðu í gjallarhorn þegar þú áttir að tala á málþingi um raddir og tungumál etnískra minnihlutahópa. Þú móðgaðist og sagðist aldrei biðja um leyfi til að tala, hvorki nú né nokkurn tíman, og hlaust lófaklapp fyrir frá salnum. Um leið hugsaði ég: auðvitað þarftu ekki að biðja um leyfi að tala þú ert forsætisráðherra, þér er boðið út um allt. Ég þarf hinsvegar að berjast fyrir því í hvert einasta sinn að fá að tala, að rödd mín fái að heyrast, hvort sem það er á Íslandi, í Afganistan eða á málþingi um hópa sem ég tilheyri sjálf. Það er bein afleiðing þess að tilheyra minnihlutahópi. Ég vona að þetta bréf nái til þín Katrín Jakobsdóttir, en einnig til allra hinna sem fara með pólitísk völd á Íslandi. Síðast en ekki síst vona ég að þetta nái til almennings á Íslandi. Höfundur er starfsmaður á leikskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Flóttafólk á Íslandi Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur Hælisleitendur Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun Skoðun Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar Skoðun Fjármál framhaldsskóla Róbert Ferdinandsson skrifar Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir skrifar Skoðun Varhugaverð sjónarmið eða raunsæ leið? Eggert Sigurbergsson skrifar Skoðun Dýrin skilin eftir í náttúruvá Linda Karen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Skapandi leiðir í skóla- og frístundastarfi Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson skrifar Skoðun Reykjavík er meðal dreifðustu höfuðborga Evrópu Guðni Freyr Öfjörð skrifar Skoðun Verum öll tengd Sólrún Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson skrifar Skoðun Samræðulist í heimi gervigreindar Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Samræmt gæðanám eða einsleit kerfi? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson skrifar Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir skrifar Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson skrifar Skoðun Tími til kominn að styðja öll framúrskarandi ungmenni Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar Skoðun „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson skrifar Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir skrifar Sjá meira
Sæl Katrín Jakobsdóttir, Ég heiti Zahra Hussaini og er 33 ára kona frá Afganistan. Ég hef búið á fjölmörgum stöðum, til að mynda í Íran, Afganistan, Pakistan, Tadjikistan, Þýskalandi og á Íslandi. Ef þú spyrð mig hvað ég hafi verið að gera í þessum löndum eða hvernig ég ferðaðist til þeirra, get ég sagt þér að ástæðan var hvorki frí né skemmtiferð. Ástæðurnar fyrir því að ég og fjölskylda mín þurftum að flytja til þessara landa voru margar; ótti, stríð, kerfisbundin mismunun, óréttlæti, vonleysi, möguleiki á betri menntun og einhverri atvinnu, möguleiki á stöðugleika í lífinu. Ég var ekki einungis innflytjandi og flóttamaður í öðrum löndum, heldur einnig í mínu eigin landi þar sem við þurftum að flýja frá einum stað á annan innan Afganistans. Ég man ekki eftir neinum af vinum mínum úr barnæsku og er ekki í neinu sambandi við þau vegna stöðugra flutninga. Í hvert sinn sem ég byrjaði að mynda vináttusambönd, neyddumst við til að flytja enn á ný. Ég missti af mörgum dýrmætum stundum og fólki í lífi mínu vegna þessa. Þrátt fyrir alla erfiðleikana hélt ég áfram í öll þessi ár að berjast og læra nýja hluti, byggja upp ný sambönd og nýtt líf. Hvert sem ég fór lærði ég tungmálið og kynnti mér menninguna. Þegar fólk gefur mér eitthvað, gef ég alltaf eitthvað til baka líka. Í þarsíðustu viku, þegar ég las fréttirnar um fólkið sem var brottvísað frá Íslandi til Grikklands, varð ég fyrir áfalli. Ég endurupplifði allar þær erfiðu stundir sem ég og fjölskylda mín höfum þurft að ganga í gegnum. Það er jafnhættulegt að vera flóttamaður í landi þar sem þú hefur engin réttindi, ekkert öryggi og engan aðgang að menntun eða heilbrigðisþjónustu, og að vera í sínu eigin landi þar sem er stríð. Munurinn er sá að í stríði deyrðu snögglega, en í aðstæðum þar sem þú nýtur engra réttinda og lifir við stöðuga óvissu mætirðu löngum og kvalafullum dauða. Ég hef misst mikið af nánum fjölskyldumeðlimum í stríði. Ég hef horft upp á frændsystkini og föður- og móðurbræður vera myrt af Talibönum vegna þess eins að við tilheyrum etnískum og trúarlegum minnihlutahóp í Afghanistan og vegna þess að við tölum annað tungumál. Þegar ég og fjölskylda mín bjuggum í Íran gat faðir minn ekki fengið atvinnuleyfi. Hann vann þó á byggingarsvæðum í sífelldum ótta við að lögreglan myndi birtast á hverri stundu og brottvísa honum til Afganistan án þess að láta fjölskylduna vita. Skólaganga mín og systkina minna í Íran var slitrótt af því að í hvert sinn sem pólitískt ástand á milli Afganistan og Íran breyttist, hafði það áhrif á hvort írönsk stjórnvöld leyfðu okkur að fara í skólann eða ekki. Mamma mín fæddi dóttur á spítala í Íran, hún gaf henni af brjósti einu sinni, en daginn eftir sögðu læknarnir henni að barnið hefði dáið. Foreldrar mínir fengu aldrei að sjá líkið. Þau gátu ekkert gert til að leita réttar síns, einungis vegna þess að þau voru flóttafólk og höfðu engin lagaleg réttindi. Hvers vegna er ég að segja þér þetta allt saman? Vegna þess að sama ástand blasir við flóttafólki í Grikklandi. Ég er ekki að biðja þig um að hjálpa öllu flóttafólki í Grikklandi, heldur bið ég þig um að hjálpa flóttafólki sem hefur nú þegar tekið áhættuna að komast alla leið til Íslands. Ég samgleðst þér og Íslendingum – þið hafið aldrei þurft að upplifa stríð og óttann við að missa einhvern nákominn í stríðsátökum. En verandi manneskjur þekkjum við öll hvernig það er að ganga í gegnum streituvaldandi tímabil, eins og til dæmis að byrja í grunnskóla. Krakkarnir eru nýir, umhverfið er ókunnugt, þú þekkir hvorki reglurnar né hlutverkin. Það tekur tíma til að kynnast öllum og öllu. Ef við erum heppin höfum við fólk í kringum okkur sem að styður okkur og hvetur okkur áfram, líkt og foreldra, kennarar og vinir, svo að við getum eflst, þroskast og lært nýja hluti. Flóttafólk er eins og þessi börn, þau þekkja engan og ekkert í nýju umhverfi, en í ofan álag eru engir vinir, foreldrar eða kennarar til að hjálpa þeim og leiðbeina, heldur einungis fullt af hindrunum. Gerðu það Katrín, hjálpum því flóttafólki sem kemur til landsins að finna fyrir stöðugleika, vináttu og öryggi á meðan þau fóta sig í nýju umhverfi og hættum að brottvísa fólki til Grikklands. Í síðustu viku, aðeins nokkrum dögum eftir brottvísanirnar hræðilegu, hélt ég ræðu í gjallarhorn þegar þú áttir að tala á málþingi um raddir og tungumál etnískra minnihlutahópa. Þú móðgaðist og sagðist aldrei biðja um leyfi til að tala, hvorki nú né nokkurn tíman, og hlaust lófaklapp fyrir frá salnum. Um leið hugsaði ég: auðvitað þarftu ekki að biðja um leyfi að tala þú ert forsætisráðherra, þér er boðið út um allt. Ég þarf hinsvegar að berjast fyrir því í hvert einasta sinn að fá að tala, að rödd mín fái að heyrast, hvort sem það er á Íslandi, í Afganistan eða á málþingi um hópa sem ég tilheyri sjálf. Það er bein afleiðing þess að tilheyra minnihlutahópi. Ég vona að þetta bréf nái til þín Katrín Jakobsdóttir, en einnig til allra hinna sem fara með pólitísk völd á Íslandi. Síðast en ekki síst vona ég að þetta nái til almennings á Íslandi. Höfundur er starfsmaður á leikskóla.
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar
Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar
Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson skrifar
Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson skrifar
Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir skrifar
Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun