Til hamingju með nýju nágrannana 22. maí 2007 15:26 „Okkur er sönn ánægja að tilkynna að nýir nágrannar fjölskyldunnar þinnar verði 10 heimilislausir karlmenn. Ef þú hefur einhverjar spurningar máttu hringja.“ Bréfið frá Reykjavíkurborg, var stutt, hnitmiðað og eitthvað á þessa leið. Það kom í kjölfar umfjöllunar Fréttablaðsins um að Reykjavíkurborg hygðist opna heimili fyrir útigangsmenn í einu húsanna sem við deilum með bakgarði. Nábýlið á þessum litla bletti sem markast af Njálsgötu, Snorrabraut, Bergþórugötu og Barónsstíg er mikið. Við hjónin keyptum íbúðina okkar fyrir tíu árum, og höfum lagt alúð í að gera hana og umhverfi okkar vistlegra fyrir fjölskylduna sem við stofnuðum hér. Bakgarðurinn er okkar vin í eyðimörkinni, smá „úthverfa normalisering“ í harðri steinsteypuveröld. En skuggahliðar samfélagsins eru líka okkar nágrenni og næturverurnar nágrannar. Nýju grannarnir eru heimilislausir af ýmsum orsökum. Ég er svo sannarlega ekki á móti því að heimilislausir fái heimili. Við sem samfélag eigum að hjálpa fólki og allir taka saman á okkur borgaralegar skyldur, enda er það opinber stefna borgarinnar að jafndreifa félagslegum íbúðum og úrræðum svo háir sem lágir geti lifað í sátt um alla borg. Ég á bágt með að sjá hvernig þessi stefna samræmist opnun á heimili fyrir útigangsmenn á Njálsgötu 74 mitt í þéttri blandaðri íbúabyggð. Og það er ofar mínum skilningi að borgarstjórinn – sami stjóri og með fjölskyldustefnuna að vopni kom í veg fyrir opnun spilasalar í verslunarmiðstöðinni í Mjódd – gæti sent mér svona tilkynningu eða nágranna. Ég hélt í alvöru að hann væri með okkur í liði. Fulltrúi borgarinnar hafði engar upplýsingar aðrar en „þetta verður allt í lagi“. Enginn fundur fyrirhugaður. Ekkert plan um kynningu, umræður við nágranna um fyrirkomulag heimilisins eða hvernig sambýlinu við okkur hin ætti að vera háttað. Mennirnir mættu náttúrulega ekki vera í neyslu inni á heimilinu, utan þess er annað mál. Við sem búum á þessum litla bletti vitum vel að miðbæjarlífið hefur ýmsa fylgifiska. Ég hef oftar en einu sinni lent með barnavagninn inni í miðjum slagsmálum fyrir utan næsta spilasal. Laugavegur, ekki Mjódd. Ég þekki af eigin raun að hlaupa á eftir strákunum mínum er þeir í barnslegri einfeldni ætluðu að skoða betur sprautunálarnar sem þeir fundu í grasinu. Eigi fíklar ekki skjól til að dópa í þá leita þeir í næsta athvarf, leikvöll, bakgarð. Fíkn er djöfull að díla við, ekki bara fyrir fíkilinn sjálfan heldur líka alla í umhverfi hans. Líka lítil börn sem finnast sprautunálar áhugaverðar og skilja ekki af hverju „skrýtni kallinn“ vildi endilega leika. Það virtist ekki hafa hvarflað að fulltrúum borgarinnar að fyrirhugað heimili hefði einhver áhrif á okkur hin, enda voru engin áform um að það þyrfti að grípa til einhverra ráðstafana í nágrenninu samfara aukinni umferð tilvonandi íbúa og gesta Njálsgötu 74. Við íbúarnir höfum virkilegar áhyggjur af því sem nú á að leggja á litla samfélagið okkar og skiljum hvorki né samþykkjum þau áhrif sem borgin er að hafa á líf okkar og lífsgæði. Borgin hefur nú þegar riðið þétt net félagslegra íbúða og úrræða á þessu pínulitla svæði, jafnvel heilar byggingar auk einkarekins drykkjumannaheimilis. Hér erum líka við hin; þétt og blönduð byggð, fjölskyldur, leikskóli, sundlaug og barnaskóli. „Einhverstaðar þurfa vondir að vera,“ sagði einhver og brigslaði okkur íbúunum fyrir að vera hysteríska, harðbrjósta og hrædda um lækkandi eignaverð. Það gæti ekki verið fjær sannleikanum. Nú þegar eru menn í undarlegu ástandi farnir að berja á dyr á Njálsgötunni í leit að gistiskýli. Þrátt fyrir að borgin fullyrði að nýju nágrannar okkar séu víðlesnir og vænir útilegumenn eru vinir þeirra byrjaðir að banka. Við efum ekki að margir nýta þetta tækifæri til góðs, en það er einnig gert ráð fyrir ríflegum „afföllum“ þeirra sem reynast ekki húsum hæfir. Tíu menn að staðaldri en tuttugu til þrjátíu á ársgrundvelli. Lækkandi eignaverð er vísbending um að kaupendur meti möguleika til lífsgæða í eigninni lakari eftir að nýju nágrannarnir bætast við. Borgin tapar engu á nábýlinu eða því að verð fasteigna okkar lækki, henni stendur þá til boða enn ódýrara húsnæði. Áhættan er öll okkar megin. Við íbúarnir höfum hér gríðarlega grundvallarhagsmuni, ekki bara fjárhagslega, heldur snýst málið um gæði þess lífs sem við fjölskyldan eigum innan og við heimili okkar. Borgaryfirvöld verða að átta sig á núverandi stöðu og hvaða afleiðingar þessi sending hefur í stærra samhengi hlutanna. Staðsetning heimilisins að Njálsgötu 74, í blandaða og mjög þétta íbúabyggð, er einfaldlega fjarstæðukennd. Ég skora á borgaryfirvöld að finna þessu þarfa heimili hentugri samastað. Höfundur er íbúðareigandi við Bergþórugötu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Skoðun Skoðun Fylgið fór vegna fullveldismáls Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Er Ísrael ennþá útvalin þjóð Guðs? Ómar Torfason skrifar Skoðun Flokkurinn hans Gunnars Smára? Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Raforkuverð: Stórnotendur og almenningur Ingvar Júlíus Baldursson skrifar Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Skattafíkn í skjóli réttlætis: Tímavélin stillt á 2012 Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir skrifar Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson skrifar Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir skrifar Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson skrifar Skoðun Virði barna og ungmenna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Alþingi gleymir aftur fötluðum börnum Lúðvík Júlíusson skrifar Skoðun Lægri gjöld, fleiri tækifæri Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Tölum um stóra valdaframsalsmálið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar Skoðun Öflugar varnir krefjast stöndugra fréttamiðla Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Gott frumvarp, en hvað með verklagið? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson skrifar Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðirnir og Íslandsbanki, hluthafafundur á mánudag Bolli Héðinsson skrifar Skoðun „Þegar arkitektinn fer á flug“ - opinber umræða á villigötum Eyrún Arnarsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Börn eru hvorki veiðigjöld né öryggis- og varnarmál Grímur Atlason skrifar Skoðun Í vörn gegn sjálfum sér? Ólafur Stephensen skrifar Sjá meira
„Okkur er sönn ánægja að tilkynna að nýir nágrannar fjölskyldunnar þinnar verði 10 heimilislausir karlmenn. Ef þú hefur einhverjar spurningar máttu hringja.“ Bréfið frá Reykjavíkurborg, var stutt, hnitmiðað og eitthvað á þessa leið. Það kom í kjölfar umfjöllunar Fréttablaðsins um að Reykjavíkurborg hygðist opna heimili fyrir útigangsmenn í einu húsanna sem við deilum með bakgarði. Nábýlið á þessum litla bletti sem markast af Njálsgötu, Snorrabraut, Bergþórugötu og Barónsstíg er mikið. Við hjónin keyptum íbúðina okkar fyrir tíu árum, og höfum lagt alúð í að gera hana og umhverfi okkar vistlegra fyrir fjölskylduna sem við stofnuðum hér. Bakgarðurinn er okkar vin í eyðimörkinni, smá „úthverfa normalisering“ í harðri steinsteypuveröld. En skuggahliðar samfélagsins eru líka okkar nágrenni og næturverurnar nágrannar. Nýju grannarnir eru heimilislausir af ýmsum orsökum. Ég er svo sannarlega ekki á móti því að heimilislausir fái heimili. Við sem samfélag eigum að hjálpa fólki og allir taka saman á okkur borgaralegar skyldur, enda er það opinber stefna borgarinnar að jafndreifa félagslegum íbúðum og úrræðum svo háir sem lágir geti lifað í sátt um alla borg. Ég á bágt með að sjá hvernig þessi stefna samræmist opnun á heimili fyrir útigangsmenn á Njálsgötu 74 mitt í þéttri blandaðri íbúabyggð. Og það er ofar mínum skilningi að borgarstjórinn – sami stjóri og með fjölskyldustefnuna að vopni kom í veg fyrir opnun spilasalar í verslunarmiðstöðinni í Mjódd – gæti sent mér svona tilkynningu eða nágranna. Ég hélt í alvöru að hann væri með okkur í liði. Fulltrúi borgarinnar hafði engar upplýsingar aðrar en „þetta verður allt í lagi“. Enginn fundur fyrirhugaður. Ekkert plan um kynningu, umræður við nágranna um fyrirkomulag heimilisins eða hvernig sambýlinu við okkur hin ætti að vera háttað. Mennirnir mættu náttúrulega ekki vera í neyslu inni á heimilinu, utan þess er annað mál. Við sem búum á þessum litla bletti vitum vel að miðbæjarlífið hefur ýmsa fylgifiska. Ég hef oftar en einu sinni lent með barnavagninn inni í miðjum slagsmálum fyrir utan næsta spilasal. Laugavegur, ekki Mjódd. Ég þekki af eigin raun að hlaupa á eftir strákunum mínum er þeir í barnslegri einfeldni ætluðu að skoða betur sprautunálarnar sem þeir fundu í grasinu. Eigi fíklar ekki skjól til að dópa í þá leita þeir í næsta athvarf, leikvöll, bakgarð. Fíkn er djöfull að díla við, ekki bara fyrir fíkilinn sjálfan heldur líka alla í umhverfi hans. Líka lítil börn sem finnast sprautunálar áhugaverðar og skilja ekki af hverju „skrýtni kallinn“ vildi endilega leika. Það virtist ekki hafa hvarflað að fulltrúum borgarinnar að fyrirhugað heimili hefði einhver áhrif á okkur hin, enda voru engin áform um að það þyrfti að grípa til einhverra ráðstafana í nágrenninu samfara aukinni umferð tilvonandi íbúa og gesta Njálsgötu 74. Við íbúarnir höfum virkilegar áhyggjur af því sem nú á að leggja á litla samfélagið okkar og skiljum hvorki né samþykkjum þau áhrif sem borgin er að hafa á líf okkar og lífsgæði. Borgin hefur nú þegar riðið þétt net félagslegra íbúða og úrræða á þessu pínulitla svæði, jafnvel heilar byggingar auk einkarekins drykkjumannaheimilis. Hér erum líka við hin; þétt og blönduð byggð, fjölskyldur, leikskóli, sundlaug og barnaskóli. „Einhverstaðar þurfa vondir að vera,“ sagði einhver og brigslaði okkur íbúunum fyrir að vera hysteríska, harðbrjósta og hrædda um lækkandi eignaverð. Það gæti ekki verið fjær sannleikanum. Nú þegar eru menn í undarlegu ástandi farnir að berja á dyr á Njálsgötunni í leit að gistiskýli. Þrátt fyrir að borgin fullyrði að nýju nágrannar okkar séu víðlesnir og vænir útilegumenn eru vinir þeirra byrjaðir að banka. Við efum ekki að margir nýta þetta tækifæri til góðs, en það er einnig gert ráð fyrir ríflegum „afföllum“ þeirra sem reynast ekki húsum hæfir. Tíu menn að staðaldri en tuttugu til þrjátíu á ársgrundvelli. Lækkandi eignaverð er vísbending um að kaupendur meti möguleika til lífsgæða í eigninni lakari eftir að nýju nágrannarnir bætast við. Borgin tapar engu á nábýlinu eða því að verð fasteigna okkar lækki, henni stendur þá til boða enn ódýrara húsnæði. Áhættan er öll okkar megin. Við íbúarnir höfum hér gríðarlega grundvallarhagsmuni, ekki bara fjárhagslega, heldur snýst málið um gæði þess lífs sem við fjölskyldan eigum innan og við heimili okkar. Borgaryfirvöld verða að átta sig á núverandi stöðu og hvaða afleiðingar þessi sending hefur í stærra samhengi hlutanna. Staðsetning heimilisins að Njálsgötu 74, í blandaða og mjög þétta íbúabyggð, er einfaldlega fjarstæðukennd. Ég skora á borgaryfirvöld að finna þessu þarfa heimili hentugri samastað. Höfundur er íbúðareigandi við Bergþórugötu.
Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar
Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar