Í minningu Jóna Hrönn Bolladóttir skrifar 5. september 2018 09:00 Bandaríski guð- og siðfræðingurinn Reinhold Niebuhr segir í æðruleysisbæninni: „Guð, gef mér kraft til að standa upp og reyna aftur, þótt það virðist vonlaust.“ Þessi setning kom upp í huga minn sl. sunnudag þegar verkefninu Erninum var færð hálf milljón króna að gjöf. Verkefnið snýst um að gefa börnum og unglingum sem misst hafa ástvini tækifæri til skapandi samveru og sorgarúrvinnslu með helgardvöl í sumarbúðunum í Vindáshlíð. Gjöfin kom úr minningarsjóði Jennýjar Lilju sem lést af slysförum þriggja ára gömul árið 2015. Yfir fjörutíu manns hlupu til styrktar minningarsjóðnum í síðasta Reykjavíkurmaraþoni og voru það foreldrar stúlkunnar sem afhentu gjöfina. Í minningu þessa barns fá nú ungir eftirlifendur tækifæri til að nema staðar í öruggu umhverfi og hitta jafnaldra sem eiga hliðstæða sorgarreynslu. Í hópnum ríkir frelsi og gagnkvæmur skilningur svo úrvinnsla getur átt sér stað. Ég hef lært það í gegnum árin hvað jafningjafræðsla og svona hópavinna fyrir fólk á öllum aldursskeiðum er máttug. Það að geta viðrað viðbrögð sín og tilfinningar í andrúmslofti þar sem enginn er að dæma eða segja manni til gerir það að verkum að persónan öðlast sjónarhorn á eigið líf. Við það að áður ókunnugt fólk horfir á mann með viðurkenningu og hlustar með virkum og kærleiksríkum hætti verður maður færari um að taka eigið líf í sátt. Missir ástvinar virkar oft eins og sjálfræðissvipting. Allt í einu er lífið sett á hvolf og maður er rændur öllum völdum. Við þær aðstæður getur hugsunin um það að rísa aftur á fætur virkað vonlaus. Ekkert er þá betra en mannleg nálægð þess sem verið hefur í sömu stöðu og einnig það að leyfa minningunni að lifa með því að styðja aðra til að rísa á fætur. Það er kraftaverk. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Jóna Hrönn Bolladóttir Mest lesið Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Pabbar, mömmur, afar, ömmur Jón Pétur Zimsen Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Þar sem gervigreind er raunverulega að breyta öllu Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Vellíðan í vinnu Ingrid Kuhlman Skoðun Hefur vanfjármögnun sveitarfélaga áhrif á byggingarkostnað? Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Bandaríski guð- og siðfræðingurinn Reinhold Niebuhr segir í æðruleysisbæninni: „Guð, gef mér kraft til að standa upp og reyna aftur, þótt það virðist vonlaust.“ Þessi setning kom upp í huga minn sl. sunnudag þegar verkefninu Erninum var færð hálf milljón króna að gjöf. Verkefnið snýst um að gefa börnum og unglingum sem misst hafa ástvini tækifæri til skapandi samveru og sorgarúrvinnslu með helgardvöl í sumarbúðunum í Vindáshlíð. Gjöfin kom úr minningarsjóði Jennýjar Lilju sem lést af slysförum þriggja ára gömul árið 2015. Yfir fjörutíu manns hlupu til styrktar minningarsjóðnum í síðasta Reykjavíkurmaraþoni og voru það foreldrar stúlkunnar sem afhentu gjöfina. Í minningu þessa barns fá nú ungir eftirlifendur tækifæri til að nema staðar í öruggu umhverfi og hitta jafnaldra sem eiga hliðstæða sorgarreynslu. Í hópnum ríkir frelsi og gagnkvæmur skilningur svo úrvinnsla getur átt sér stað. Ég hef lært það í gegnum árin hvað jafningjafræðsla og svona hópavinna fyrir fólk á öllum aldursskeiðum er máttug. Það að geta viðrað viðbrögð sín og tilfinningar í andrúmslofti þar sem enginn er að dæma eða segja manni til gerir það að verkum að persónan öðlast sjónarhorn á eigið líf. Við það að áður ókunnugt fólk horfir á mann með viðurkenningu og hlustar með virkum og kærleiksríkum hætti verður maður færari um að taka eigið líf í sátt. Missir ástvinar virkar oft eins og sjálfræðissvipting. Allt í einu er lífið sett á hvolf og maður er rændur öllum völdum. Við þær aðstæður getur hugsunin um það að rísa aftur á fætur virkað vonlaus. Ekkert er þá betra en mannleg nálægð þess sem verið hefur í sömu stöðu og einnig það að leyfa minningunni að lifa með því að styðja aðra til að rísa á fætur. Það er kraftaverk.
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun