Lesskilningur og mennska Gísli Halldór Halldórsson skrifar 3. janúar 2020 12:00 Flestum er orðið ljóst að fjórða iðnbyltingin mun leiða til gríðarlegra framfara og svo mikilla breytinga að við getum varla gert okkur í hugarlund hvaða framtíð hún býr okkur. Leggja verður ríka áherslu á að nýta öll þau tækifæri sem fylgja þessari þróun og ekki síst þau sem bjóðast nú þegar. Einhver stærstu tækifærin í því nýja hagkerfi, sem vaxa mun af rótum stafrænnar þróunar, liggja í aukinni þjónustu og umönnun. Um leið og fjöldi starfa verður úreltur á næstu árum þá mun fjölga störfum í þjónustu sem miðar að innihaldsríkara lífi fyrir alla. Betri og meiri leikskólaþjónusta, aukin tækifæri fyrir fatlað fólk, bættur aðbúnaður fyrir aldraða og aukin umönnun til þeirra sem á þurfa að halda eru dæmi um verkefni sem hægt verður að sinna betur og gera hærra undir höfði. Við eigum að beina sjónum okkar í auknum mæli að uppbyggingu í þessum málaflokkum. Það eru þó alltaf tvær hliðar á öllum málum. „Fátt er svo með öllu illt að ekki boðið nokkuð gott,“ sagði bakaradrengurinn í Dýrunum í Hálsaskógi. Það gildir líka á hinn veginn. Snjallvæðingin lofar okkur góðu lífi og bættri heilsu. Það er samt sem áður að verða æ betur ljóst að snjallsíminn og ýmsir fylgifiskar tækninnar geta haft slæm áhrif á líðan og heilbrigði fólks. Brýnt er að við lærum að umgangast tæknina þannig að hún verði okkur sem mest til góðs og sem minnst til ills. Mannleg samskipti Okkur hættir til að gefa snjallsímum og áreiti frá þeim of mikið af okkar tíma og athygli. Samskiptin sem við eigum þar, t.d. á samfélagsmiðlum, hafa jafnvel dregið úr samskiptum okkar í raunheimum. Þetta getur verið vandamál því það kemur engin tækni í staðinn fyrir bein samskipti með líkamlegri nærveru. Þetta er líffræðilegs eðlis, nærvera og samskipti eru manninum jafnmikilvæg og næring. Maðurinn þróaðist sem félagsvera. Hann var ekki sterkasta dýrið, hljóp ekki hraðast og var á margan hátt væskilslegur í samanburði við mörg önnur dýr. Sérstaða mannsins og undirstaða sigurgöngu hans í náttúrunni var hugarstarfsemin og geta hans til samskipta og talmáls. Mennirnir héldu sig í hópum og gerðu hlutina betur í sameiningu en hver fyrir sig. Maður án samfélags er eins og fiskur á þurru landi. Einvera er manninum ónáttúrulegt ástand og líkamleg viðbrögð okkar flestra við slíku ástandi eru streita og kvíði. Einmanakennd hefur aldrei verið algengari en í dag, í vestrænum samfélögum, og líklegt að tækni, hagstefnur, heimsmynd og pólitískar stefnur tuttugustu aldarinnar hafi leitt okkur á glapstigu á einhverjum sviðum – þó að framfarir hafi orðið í flestu sem varðar velferð okkar. Lesskilningur Niðurstöður úr nýrri PISA könnun hafa að venju valdið usla í íslensku samfélagi og sérstaklega hefur það valdið ráðamönnum og almenningi áhyggjum að frammistaða nemenda í lesskilningi hér á landi er mun lakari en á öðrum Norðurlöndum og nokkuð undir meðaltalinu í löndum OECD. Staðan hefur farið sífellt versnandi hjá okkur síðastliðinn áratug. Umræðan er farin að endurtaka sig hvert sinn sem niðurstöður berast og beinist helst að grunnskólum. Það er skiljanlegt, börnin sem taka þessa PISA könnun eru jú í grunnskóla. Kannski liggja mistök okkar í því að einblína um of á grunnskólann og halda að þar nægi að rétta kúrsinn til að bæta lesskilning barna okkar. Stöldrum aðeins við og veltum þessu fyrir okkur. Í grunnskólum þessa lands – og reyndar í leikskólum líka – er upp til hópa fólk með mikla menntun og reynslu í því sem þar er verið að fást við. Stjórnvöld hafa gert kröfur til kennara um fimm ára nám – meistarapróf. Kennarar afla sér almennt nýjustu þekkingar á hverju einasta ári, vinna saman að skólaþróun og læra hver af öðrum. Fólkið sem starfar í grunnskólum okkar og leikskólum veit því almennt upp á hár hvernig standa á að kennslu. Varla finnst í nokkurri annarri atvinnugrein á Íslandi, með jafn almennum hætti, önnur eins fagmennska og sú sem er viðhöfð í grunnskólum og leikskólum. Vissulega má greiða úr því heftandi og streituvaldandi umhverfi sem ríkið, sveitarfélögin og kennararsambandið hafa búið kennurum í gegnum tíðina, með mínútu- og baunatalningum í kjarasamningum. Það má þó vera nokkuð ljóst að skólarnir eru ekki orsök vandans, þegar kemur að lesskilningi. Vandinn liggur heima Góður skóli leysir ekki af hólmi mannleg samskipti eða hlutverk foreldra – ekki frekar en snjallsímarnir. Góður leikskóli getur ekki kennt börnum að tala venjulegt fjölskrúðugt tungumál eins og það sem við lærðum hjá afa og ömmu, pabba og mömmu, frænkum og frændum og vinafólki sem sat að spjalli við eldhúsborðið heima hjá okkur. Slíkar samræður eru almennt ekki eitthvað sem börn sjá og heyra í leikskóla – og heldur ekki í barnaefninu í sjónvarpinu. Hluti af því líffræðilega kerfi sem gerir okkur háð mannlegum samskiptum er það sem kallað er spegilfrumur. Svo vitnað sé beint í Wikipediu: „Spegilfrumur eru taugafrumur í heilanum sem „spegla“ vissa hegðan, bæði þegar einstaklingur framkvæmir vissa athöfn og einnig þegar hann tekur eftir sömu athöfn hjá öðrum einstaklingi. Spegilfrumurnar eru aðallega á svæðum sem notuð eru til að vinna úr tungumáli hjá manninum og eru af mörgum taldar lykillinn að skilningi einstaklings á aðgerðum annarra og til að læra með því að herma eftir.“ Lestur er hægt að kenna í skólanum – og það er gert – en lesskilningur kemur ekki nema með lestri og hlustun á venjulegt fólk tala venjulegt mál um venjulega hluti. Það er okkar, sem erum fjölskylda barnsins, að kynna fyrir því skemmtilegan lestur, eða fræðandi, með því að lesa fyrir börnin og með því að kynna fyrir þeim áhugavert lesefni. Það getur ekki verið hlutverk skólans að sjá til þess að við lesum með barninu heima, jafnvel einhverja bók sem hvorki við eða barnið höfum gaman af. Það er miklu skemmtilegra, fyrir bæði barnið og okkur sjálf, að við lesum fyrir barnið og með barninu, af eigin hvötum, þangað til barnið getur lesið sjálft. Um leið og barnið lærir þannig lestur og málskilning nýtur það ánægjulegrar og lífsnauðsynlegrar nærveru við lifandi manneskju. Það er engin tækni, ekkert verkfæri, enginn kjarasamningur og ekkert lagafrumvarp sem mun bjarga okkur út úr þeirri klemmu sem við erum í – aðeins við sjálf. Lausnin er einföld og skemmtileg Leggið frá ykkur raftækin og talið við börnin, talið saman fyrir framan börnin, lesið fyrir þau. Það er engin önnur leið og þessi leið mun ekki aðeins gagnast börnunum, heldur öllum þeim sem taka þátt – því að mannleg samskipti bæta lífsgæði, draga úr streitu og minnka kvíða. Það er líffræðileg staðreynd. Mannleg samskipti verða grunnurinn sem fjórða hagkerfið hvílir á.Höfundur er bæjarstjóri Árborgar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Börn og uppeldi Gísli Halldór Halldórsson Skóla - og menntamál Mest lesið Erum við á leiðinni í hnífavesti? Davíð Bergmann Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Skoðun Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Erum við á leiðinni í hnífavesti? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson skrifar Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni skrifar Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári skrifar Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason skrifar Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson skrifar Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir skrifar Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson skrifar Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir skrifar Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir skrifar Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson skrifar Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Ein af hverjum fjórum Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Vertu drusla! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson skrifar Sjá meira
Flestum er orðið ljóst að fjórða iðnbyltingin mun leiða til gríðarlegra framfara og svo mikilla breytinga að við getum varla gert okkur í hugarlund hvaða framtíð hún býr okkur. Leggja verður ríka áherslu á að nýta öll þau tækifæri sem fylgja þessari þróun og ekki síst þau sem bjóðast nú þegar. Einhver stærstu tækifærin í því nýja hagkerfi, sem vaxa mun af rótum stafrænnar þróunar, liggja í aukinni þjónustu og umönnun. Um leið og fjöldi starfa verður úreltur á næstu árum þá mun fjölga störfum í þjónustu sem miðar að innihaldsríkara lífi fyrir alla. Betri og meiri leikskólaþjónusta, aukin tækifæri fyrir fatlað fólk, bættur aðbúnaður fyrir aldraða og aukin umönnun til þeirra sem á þurfa að halda eru dæmi um verkefni sem hægt verður að sinna betur og gera hærra undir höfði. Við eigum að beina sjónum okkar í auknum mæli að uppbyggingu í þessum málaflokkum. Það eru þó alltaf tvær hliðar á öllum málum. „Fátt er svo með öllu illt að ekki boðið nokkuð gott,“ sagði bakaradrengurinn í Dýrunum í Hálsaskógi. Það gildir líka á hinn veginn. Snjallvæðingin lofar okkur góðu lífi og bættri heilsu. Það er samt sem áður að verða æ betur ljóst að snjallsíminn og ýmsir fylgifiskar tækninnar geta haft slæm áhrif á líðan og heilbrigði fólks. Brýnt er að við lærum að umgangast tæknina þannig að hún verði okkur sem mest til góðs og sem minnst til ills. Mannleg samskipti Okkur hættir til að gefa snjallsímum og áreiti frá þeim of mikið af okkar tíma og athygli. Samskiptin sem við eigum þar, t.d. á samfélagsmiðlum, hafa jafnvel dregið úr samskiptum okkar í raunheimum. Þetta getur verið vandamál því það kemur engin tækni í staðinn fyrir bein samskipti með líkamlegri nærveru. Þetta er líffræðilegs eðlis, nærvera og samskipti eru manninum jafnmikilvæg og næring. Maðurinn þróaðist sem félagsvera. Hann var ekki sterkasta dýrið, hljóp ekki hraðast og var á margan hátt væskilslegur í samanburði við mörg önnur dýr. Sérstaða mannsins og undirstaða sigurgöngu hans í náttúrunni var hugarstarfsemin og geta hans til samskipta og talmáls. Mennirnir héldu sig í hópum og gerðu hlutina betur í sameiningu en hver fyrir sig. Maður án samfélags er eins og fiskur á þurru landi. Einvera er manninum ónáttúrulegt ástand og líkamleg viðbrögð okkar flestra við slíku ástandi eru streita og kvíði. Einmanakennd hefur aldrei verið algengari en í dag, í vestrænum samfélögum, og líklegt að tækni, hagstefnur, heimsmynd og pólitískar stefnur tuttugustu aldarinnar hafi leitt okkur á glapstigu á einhverjum sviðum – þó að framfarir hafi orðið í flestu sem varðar velferð okkar. Lesskilningur Niðurstöður úr nýrri PISA könnun hafa að venju valdið usla í íslensku samfélagi og sérstaklega hefur það valdið ráðamönnum og almenningi áhyggjum að frammistaða nemenda í lesskilningi hér á landi er mun lakari en á öðrum Norðurlöndum og nokkuð undir meðaltalinu í löndum OECD. Staðan hefur farið sífellt versnandi hjá okkur síðastliðinn áratug. Umræðan er farin að endurtaka sig hvert sinn sem niðurstöður berast og beinist helst að grunnskólum. Það er skiljanlegt, börnin sem taka þessa PISA könnun eru jú í grunnskóla. Kannski liggja mistök okkar í því að einblína um of á grunnskólann og halda að þar nægi að rétta kúrsinn til að bæta lesskilning barna okkar. Stöldrum aðeins við og veltum þessu fyrir okkur. Í grunnskólum þessa lands – og reyndar í leikskólum líka – er upp til hópa fólk með mikla menntun og reynslu í því sem þar er verið að fást við. Stjórnvöld hafa gert kröfur til kennara um fimm ára nám – meistarapróf. Kennarar afla sér almennt nýjustu þekkingar á hverju einasta ári, vinna saman að skólaþróun og læra hver af öðrum. Fólkið sem starfar í grunnskólum okkar og leikskólum veit því almennt upp á hár hvernig standa á að kennslu. Varla finnst í nokkurri annarri atvinnugrein á Íslandi, með jafn almennum hætti, önnur eins fagmennska og sú sem er viðhöfð í grunnskólum og leikskólum. Vissulega má greiða úr því heftandi og streituvaldandi umhverfi sem ríkið, sveitarfélögin og kennararsambandið hafa búið kennurum í gegnum tíðina, með mínútu- og baunatalningum í kjarasamningum. Það má þó vera nokkuð ljóst að skólarnir eru ekki orsök vandans, þegar kemur að lesskilningi. Vandinn liggur heima Góður skóli leysir ekki af hólmi mannleg samskipti eða hlutverk foreldra – ekki frekar en snjallsímarnir. Góður leikskóli getur ekki kennt börnum að tala venjulegt fjölskrúðugt tungumál eins og það sem við lærðum hjá afa og ömmu, pabba og mömmu, frænkum og frændum og vinafólki sem sat að spjalli við eldhúsborðið heima hjá okkur. Slíkar samræður eru almennt ekki eitthvað sem börn sjá og heyra í leikskóla – og heldur ekki í barnaefninu í sjónvarpinu. Hluti af því líffræðilega kerfi sem gerir okkur háð mannlegum samskiptum er það sem kallað er spegilfrumur. Svo vitnað sé beint í Wikipediu: „Spegilfrumur eru taugafrumur í heilanum sem „spegla“ vissa hegðan, bæði þegar einstaklingur framkvæmir vissa athöfn og einnig þegar hann tekur eftir sömu athöfn hjá öðrum einstaklingi. Spegilfrumurnar eru aðallega á svæðum sem notuð eru til að vinna úr tungumáli hjá manninum og eru af mörgum taldar lykillinn að skilningi einstaklings á aðgerðum annarra og til að læra með því að herma eftir.“ Lestur er hægt að kenna í skólanum – og það er gert – en lesskilningur kemur ekki nema með lestri og hlustun á venjulegt fólk tala venjulegt mál um venjulega hluti. Það er okkar, sem erum fjölskylda barnsins, að kynna fyrir því skemmtilegan lestur, eða fræðandi, með því að lesa fyrir börnin og með því að kynna fyrir þeim áhugavert lesefni. Það getur ekki verið hlutverk skólans að sjá til þess að við lesum með barninu heima, jafnvel einhverja bók sem hvorki við eða barnið höfum gaman af. Það er miklu skemmtilegra, fyrir bæði barnið og okkur sjálf, að við lesum fyrir barnið og með barninu, af eigin hvötum, þangað til barnið getur lesið sjálft. Um leið og barnið lærir þannig lestur og málskilning nýtur það ánægjulegrar og lífsnauðsynlegrar nærveru við lifandi manneskju. Það er engin tækni, ekkert verkfæri, enginn kjarasamningur og ekkert lagafrumvarp sem mun bjarga okkur út úr þeirri klemmu sem við erum í – aðeins við sjálf. Lausnin er einföld og skemmtileg Leggið frá ykkur raftækin og talið við börnin, talið saman fyrir framan börnin, lesið fyrir þau. Það er engin önnur leið og þessi leið mun ekki aðeins gagnast börnunum, heldur öllum þeim sem taka þátt – því að mannleg samskipti bæta lífsgæði, draga úr streitu og minnka kvíða. Það er líffræðileg staðreynd. Mannleg samskipti verða grunnurinn sem fjórða hagkerfið hvílir á.Höfundur er bæjarstjóri Árborgar.
Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar
Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar
Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson skrifar
Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir skrifar
Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun