Óður til rafhjólsins Þorbjörg Þorvaldsdóttir skrifar 16. október 2022 10:30 Um langt skeið hef ég verið það sem ég kýs að kalla ‘óvirkur hjólreiðaunnandi’. Það sem ég á við er að ég elska að hjóla og vil gjarnan hjóla, en hef þó ekki hjólað af neinu viti í hálfan áratug því mér hefur ekki fundist það „hægt á Íslandi“. Ég hef ekki alltaf verið svona óvirk, enda búið bæði í Kaupmannahöfn og Hollandi, þar sem hjólreiðamenningin er svo alltumlykjandi að það er menningarsjokk að flytja heim. Mig hefur alltaf dreymt um að geta endurupplifað það frelsi sem felst í hjólreiðum hér á Íslandi. Að geta lifað lífinu og gert það sem ég þarf að gera án þess að þurfa alltaf tvö tonn af málmi til að flytja mig milli staða. Þegar ég flutti aftur frá Hollandi eftir háskólanám var ég þess vegna dugleg að lýsa því yfir að ég ætlaði sko alls ekki að eiga bíl. Ég var staðföst og viss í minni sannfæringu. Boðberi sannleikans. Svo kom fyrsta lægðin. Ég áttaði mig snögglega á því, þar sem ég sat í bíl í einhverskonar krapkenndu syndaflóði á Kringlumýrarbraut, að líklega væru rómantískar hugmyndir mínar um fullkomlega bíllaust líf ekki algjörlega skotheldar. Brekkurnar í Garðabæ hjálpuðu heldur ekki til. Ég hafði talið mig í fínu hjólaformi í hollenska flatlendinu á gírlausa dömuhjólinu mínu, en hin sorglega niðurstaða eftir eina stutta ferð á sama hjóli (sem ég flutti full bjartsýni með mér heim) úr Lundunum niður á Garðatorg var sú að meira að segja Vífilsstaðavegurinn var mér ofviða. Þetta gekk bara ekki upp fyrir mig. Vonlaus draumur. Við konan mín keyptum Ford Kuga (sem enginn getur borið fram án þess að glotta smá), nefndum hann Lella Glans Glans Glans og settum toppbox ofan á og barnabílstól aftur í. Nokkur ár liðu, barnabílstólarnir urðu tveir og hjólið mitt hafði þann eina tilgang að vera fyrir í hjólageymslu blokkarinnar. En samviskubitið plagaði mig allan tímann. Samviskubit gagnvart umhverfinu, gagnvart fyrri yfirlýsingum og gagnvart mínum innri (vissulega lata) hjólreiðaunnanda. Í einu samviskubitskastinu rakst ég á blogg eftir mann sem sagði frá rafhjólinu sínu sem hann hafði notað sem sitt aðalsamgöngutæki í heilan vetur með tvö leikskólabörn. Það var mikil opinberun fyrir mig að átta mig á því að ég gæti eignast hjól sem kæmi mér upp brekkur og sem rúmaði ekki aðeins mig heldur líka stelpurnar mínar tvær. Fræinu var sáð. Síðastliðið sumar, þegar ég hafði fjárhagslegt svigrúm til og þurfti sökum aðstæðna að velja á milli þess að kaupa annan bíl eða hjól, fjárfesti ég í draumahjólinu. Nú næ ég loksins að gera það sem ég vildi gera strax eftir heimkomu frá Hollandi fyrir fimm árum. Ég fer í vinnuna, sæki stelpurnar í skólann og leikskólann, skutla þeirri eldri á æfingu, fer á fundi um allar trissur og skýst í búðina. Allt á hjóli. Það eru komnir naglar undir og regngallinn er alltaf til taks í töskunni framan á. Ég hef líka komist að því að þótt veðrið geti sannarlega verið leiðinlegt á Íslandi þá er alls ekki einhver hamfaralægð alla daga sem réttlætir það að nota bílinn eins og kápu. Innanbæjar eru vegalengdir og ferðatími líka oft styttri en á bíl. Rafmagnshjól eru frábær kostur fyrir fólk eins og mig: Óvirka hjólreiðaunnendur í ekkert stórkostlegu formi sem hafa takmarkaðan áhuga á því að mæta til vinnu með svitabletti undir höndunum og sjálfstraustið í lágmarki. Með rafstuðningi er ég skyndilega hjólagyðja á ný. Í stað þess að þræla mér út svíf ég upp brekkur höfuðborgarsvæðisins eins og ég sé að láta mig líða meðfram Søerne. Ég nota hjólið fyrst og fremst sem samgöngutæki, en ef mig langar í líkamsrækt get ég minnkað stuðninginn frá mótornum. Ég hvet aðra óvirka hjólreiðaunnendur til að skoða þennan möguleika af alvöru. Rafhjól eru snilld fyrir íslenskar aðstæður og síðan er bara svo gaman að hjóla, umhverfisvænt og hressandi. Innviðirnir eru auðvitað ekki fullkomnir, en þeir eru að batna og munu gera það áfram. Veður er svo oftast ekki vesen ef maður á sæmilegan regngalla og vatnsheldan maskara. Þetta er hægt! Höfundur er bæjarfulltrúi í Garðabæ. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Umhverfismál Hjólreiðar Þorbjörg Þorvaldsdóttir Garðabær Mest lesið Halldór 28.06.2025 Halldór Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Skoðun Skoðun Raforkuverð: Stórnotendur og almenningur Ingvar Júlíus Baldursson skrifar Skoðun Hætt við að hækka ekki skatta á almenning Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Skattafíkn í skjóli réttlætis: Tímavélin stillt á 2012 Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Hver borgar brúsann? Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir skrifar Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson skrifar Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir skrifar Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir skrifar Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir skrifar Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson skrifar Skoðun Virði barna og ungmenna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Alþingi gleymir aftur fötluðum börnum Lúðvík Júlíusson skrifar Skoðun Lægri gjöld, fleiri tækifæri Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Tölum um stóra valdaframsalsmálið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar Skoðun Öflugar varnir krefjast stöndugra fréttamiðla Sigríður Dögg Auðunsdóttir skrifar Skoðun Gott frumvarp, en hvað með verklagið? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson skrifar Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðirnir og Íslandsbanki, hluthafafundur á mánudag Bolli Héðinsson skrifar Skoðun „Þegar arkitektinn fer á flug“ - opinber umræða á villigötum Eyrún Arnarsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Börn eru hvorki veiðigjöld né öryggis- og varnarmál Grímur Atlason skrifar Skoðun Í vörn gegn sjálfum sér? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks skrifar Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar Sjá meira
Um langt skeið hef ég verið það sem ég kýs að kalla ‘óvirkur hjólreiðaunnandi’. Það sem ég á við er að ég elska að hjóla og vil gjarnan hjóla, en hef þó ekki hjólað af neinu viti í hálfan áratug því mér hefur ekki fundist það „hægt á Íslandi“. Ég hef ekki alltaf verið svona óvirk, enda búið bæði í Kaupmannahöfn og Hollandi, þar sem hjólreiðamenningin er svo alltumlykjandi að það er menningarsjokk að flytja heim. Mig hefur alltaf dreymt um að geta endurupplifað það frelsi sem felst í hjólreiðum hér á Íslandi. Að geta lifað lífinu og gert það sem ég þarf að gera án þess að þurfa alltaf tvö tonn af málmi til að flytja mig milli staða. Þegar ég flutti aftur frá Hollandi eftir háskólanám var ég þess vegna dugleg að lýsa því yfir að ég ætlaði sko alls ekki að eiga bíl. Ég var staðföst og viss í minni sannfæringu. Boðberi sannleikans. Svo kom fyrsta lægðin. Ég áttaði mig snögglega á því, þar sem ég sat í bíl í einhverskonar krapkenndu syndaflóði á Kringlumýrarbraut, að líklega væru rómantískar hugmyndir mínar um fullkomlega bíllaust líf ekki algjörlega skotheldar. Brekkurnar í Garðabæ hjálpuðu heldur ekki til. Ég hafði talið mig í fínu hjólaformi í hollenska flatlendinu á gírlausa dömuhjólinu mínu, en hin sorglega niðurstaða eftir eina stutta ferð á sama hjóli (sem ég flutti full bjartsýni með mér heim) úr Lundunum niður á Garðatorg var sú að meira að segja Vífilsstaðavegurinn var mér ofviða. Þetta gekk bara ekki upp fyrir mig. Vonlaus draumur. Við konan mín keyptum Ford Kuga (sem enginn getur borið fram án þess að glotta smá), nefndum hann Lella Glans Glans Glans og settum toppbox ofan á og barnabílstól aftur í. Nokkur ár liðu, barnabílstólarnir urðu tveir og hjólið mitt hafði þann eina tilgang að vera fyrir í hjólageymslu blokkarinnar. En samviskubitið plagaði mig allan tímann. Samviskubit gagnvart umhverfinu, gagnvart fyrri yfirlýsingum og gagnvart mínum innri (vissulega lata) hjólreiðaunnanda. Í einu samviskubitskastinu rakst ég á blogg eftir mann sem sagði frá rafhjólinu sínu sem hann hafði notað sem sitt aðalsamgöngutæki í heilan vetur með tvö leikskólabörn. Það var mikil opinberun fyrir mig að átta mig á því að ég gæti eignast hjól sem kæmi mér upp brekkur og sem rúmaði ekki aðeins mig heldur líka stelpurnar mínar tvær. Fræinu var sáð. Síðastliðið sumar, þegar ég hafði fjárhagslegt svigrúm til og þurfti sökum aðstæðna að velja á milli þess að kaupa annan bíl eða hjól, fjárfesti ég í draumahjólinu. Nú næ ég loksins að gera það sem ég vildi gera strax eftir heimkomu frá Hollandi fyrir fimm árum. Ég fer í vinnuna, sæki stelpurnar í skólann og leikskólann, skutla þeirri eldri á æfingu, fer á fundi um allar trissur og skýst í búðina. Allt á hjóli. Það eru komnir naglar undir og regngallinn er alltaf til taks í töskunni framan á. Ég hef líka komist að því að þótt veðrið geti sannarlega verið leiðinlegt á Íslandi þá er alls ekki einhver hamfaralægð alla daga sem réttlætir það að nota bílinn eins og kápu. Innanbæjar eru vegalengdir og ferðatími líka oft styttri en á bíl. Rafmagnshjól eru frábær kostur fyrir fólk eins og mig: Óvirka hjólreiðaunnendur í ekkert stórkostlegu formi sem hafa takmarkaðan áhuga á því að mæta til vinnu með svitabletti undir höndunum og sjálfstraustið í lágmarki. Með rafstuðningi er ég skyndilega hjólagyðja á ný. Í stað þess að þræla mér út svíf ég upp brekkur höfuðborgarsvæðisins eins og ég sé að láta mig líða meðfram Søerne. Ég nota hjólið fyrst og fremst sem samgöngutæki, en ef mig langar í líkamsrækt get ég minnkað stuðninginn frá mótornum. Ég hvet aðra óvirka hjólreiðaunnendur til að skoða þennan möguleika af alvöru. Rafhjól eru snilld fyrir íslenskar aðstæður og síðan er bara svo gaman að hjóla, umhverfisvænt og hressandi. Innviðirnir eru auðvitað ekki fullkomnir, en þeir eru að batna og munu gera það áfram. Veður er svo oftast ekki vesen ef maður á sæmilegan regngalla og vatnsheldan maskara. Þetta er hægt! Höfundur er bæjarfulltrúi í Garðabæ.
Skoðun Stærsta framfaraskref í námsmati íslenskra barna í áratugi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Skoðun Litla landið sem kennir heiminum – Ísland og þróunarsamvinna í gegnum menntun GRÓ skólanna Verena Karlsdóttir,Hreiðar Þór Valtýsson,Þór Heiðar Ásgeirsson skrifar
Skoðun Listnám er lífsbjörg – opið bréf til ráðherra mennta, félags og heilbrigðismála, til stuðnings Söngskóla Sigurðar Demetz Dagbjört Andrésdóttir skrifar
Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar