Pistill Antons er undir yfirskriftinni „Að eiga val um dánaraðstoð“ en þar hvetur hann almenning til þess að styðja við frumvarp um dánaraðstoð, sem nú er komið nefnd og bíður annarrar umræðu.
„Faðir minn greindist með MND, ólæknandi taugahrörnunarsjúkdóm, í lok árs 2019 og féll fyrir eigin hendi um jólin 2020 eftir að hafa hrakað gífurlega á skömmum tíma. Ég var að ferðast frá Bandaríkjunum til að koma heim í jólafrí þegar ég fékk símtal þar sem mér var tilkynnt að pabbi hefði fallið frá,“ skrifar Anton. Heimur hans hrundi og við tóku dimmir dagar.
Dauðastríðið getur reynst óbærilegt
Anton, sem var í 2. sæti sem Íþróttamaður ársins á eftir Gísla Þorgeiri Kristjánssyni, segir að í Pallborði Vísis þann 27. mars hafi komið fram að Læknafélag Íslands er mótfallið lögleiðingu dánaraðstoðar á grundvelli virðingar fyrir lífi og að með dánaraðstoð sé verið að fara yfir ákveðna línu.
„En á hvaða tímapunkti vegur raunveruleikinn þyngra en hugmyndafræðilegt siðferði? Í sumum tilfellum greinast einstaklingar með ólæknandi sjúkdóm og engin meðferðarúrræði eru til staðar til að vinna á sjúkdómnum sem mun á endanum draga þá til dauða.“
Anton segir álagið oftar en ekki óbærilegt og leggist þungt á fjölskyldur og aðstandendur en einnig þurfi lögregla og sjúkraliðar að sinna skyldum sínum við erfiðar aðstæður. En svona þurfi þetta ekki að vera.
Mannúð að veita einstaklingum sjálfsákvörðunarrétt
„Með frumvarpinu er einstaklingum gert kleift að taka upplýsta ákvörðun um endalok sín að eigin frumkvæði og vilja, rætt við ástvini og kvatt lífið í faðmi þeirra með reisn og sæmd. Lögin munu ná til þessa afmarkaða og þrönga hóps einstaklinga sem glíma við ólæknandi sjúkdóma og búa við ómeðhöndlanlega og óbærilega þjáningu,“ segir í grein Antons.
Anton segir eitt víst að allir muni deyja. Hann spyr hvers vegna rétturinn til að þiggja dánaraðstoð í faðmi fjölskyldu og aðstandenda sé ekki lögleg?
„Af hverju er það talið dýraníð að halda dýrum á lífi ef lífsgæði þeirra skerðast verulega, en ekki þegar um er að ræða okkur mannfólkið? Að mínu mati er öll umræða um siðfræði ekki viðeigandi þegar hún snýst gegn þeim sem þjást og aðstandendum þeirra. Ég spyr mig hvort það sé ekki meiri mannúð og virðing fyrir mannslífi falin í því og að veita einstaklingum þann sjálfsákvörðunarrétt að ákveða hvort þeir vilji dánaraðstoð eða ekki í þeim kringumstæðum sem lýst var fyrr í greininni.“
