Í dag hefst söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva. Keppnin í ár er pólitískur gjörningur þar sem ríki Evrópu, í gegnum ríkissjónvarpsstöðvar sínar, fylkja liði um stjórnvöld í Ísrael og sýna pólitískan stuðning sinn við þau í verki með söng og dansi.
Þá er ég ekki að segja að Ríkisútvarp Íslands eða tónlistarfólkið sem keppir í ár hafi ekki átt annarra kosta völ en að taka þátt. Það var möguleiki, þó auðvitað hefði það ekki verið auðvelt. En, á endanum snýst þetta um ríkisstjórn Íslands og stefnu hennar í utanríkismálum. Keppnin er pólitískur gjörningur.
Hvað sá samband evrópskra sjónvarpsstöðva fyrir sér síðastliðið haust þegar það ákvað að standa með Ísrael í gegnum þykkt og þunnt? Hélt fólk að þetta myndi allt saman bara hætta ef það lokaði augunum og horfði í aðra átt? Ég veit það ekki af því að ég skil það ekki. Líklega sá enginn beinlínis fyrir sér að á meðan keppnin færi fram færi milljón manns undir hnífinn en það er samt væntanlega það sem er að fara að gerast í Rafah núna í vikunni.
Hér eru nokkur atriði frá síðastliðnu hálfa ári sem íslenska ríkið leggur opinbera blessun sína yfir í kvöld:
Aðför að fólki og lífi þeirra sem Alþjóðadómstóllinn í Haag hefur úrskurðað að sé líklega þjóðarmorð. (Ég á í erfiðleikum með að ná utan um frasann „plausible genocide“ á íslensku.)
Grimmileg aðför að líflínu Palestínufólks, UNRWA. (Og hér er Ísland ekki bara stuðningsmaður heldur gerandi.)
Dráp á 35.000 manns (varlega talið)
Að það sé ásættanlegt og eðlilegt að 70% fallinna séu konur og börn.
Að hernaður þar sem tala munaðarlausra barna var í febrúar orðin 19.000 sé eðlilegur.
Að 75 börn deyji á hverjum degi og 10 börn missi einn eða fleiri útlim.
Að manngerðri hungursneyð sé beitt gagnvart 2 milljónum manna.
Að fólk sem bíður eftir mat og hjálpargögnum sé myrt.
Að starfsmenn hjálparsamtaka séu myrtir.
Að eyðilegging húsa sé á við það sem gerðist síðast í seinni heimsstyrjöldinni.
Að spítalar séu herteknir og eyðilagðir.
Að herinn skilji eftir sig fjöldagrafir með hundruðum illa leikinna líkama á spítölum.
Að læknum og hjúkrunarfræðingum sé rænt og þeir myrtir.
Að aflimanir fari fram án deyfingar.
Að háskólar séu sprengdir í loft upp.
Að kennarar og nemendur séu drepnir.
Að mörg hundruð ára, stundum þúsund ára, gömlum menningarminjum sé rústað.
Að skjalasafn sé sprengt í loft upp.
Að bókasöfn séu sprengd í loft upp.
Að börn séu skotin í höfuðið.
Að fjölmiðlafólk sé skotmark.
Að fjölskyldur Hamasliða séu skotmörk.
Að fólk sé handtekið án dóms og laga og pyntað í fangelsum, upp að því marki að aflimanir vegna illrar meðferðar séu „routine event“.
Að fólk sem heldur á hvítum fánum og leiðir börn sér við hönd sé skotið á færi.
Að 6 ára stúlka í bíl fullum af sundurskotnum líkum sé notuð sem tálbeita til að sprengja sjúkrabíl í loft upp, áður en hún er sjálf myrt.
Að hvítur fosfór sé notaður í hernaði. (Ef þið vitið ekki hvaða áhrif hvítur fosfór hefur á mannshúð þá tekur enga stund að myndagúgla.)
Að fólk sé sprengt í tætlur í tjöldum þegar það á ekki lengur í nein hús að venda.
Að hálfnaktir menn á flótta frá kvölurum sínum með hvíta fána séu skotnir á færi. (Þið munið eftir ísraelsku gíslunum? Svo voru allir gíslarnir sem fundust kafnaðir í jarðgöngum og voru líklega líka fórnarlömb ísraelska hersins.)
Að ísraelsk stjórnvöld hunsi háværa fjöldahreyfingu innanlands sem vill fá gíslana heim.
Að grafið sé undan Sameinuðu þjóðunum og mikilvægum alþjóðalögum og -stofnunum.
Nú nenni ég ekki að telja meira upp en þetta er þeir helstu stríðsglæpir sem Ísland tekur virkan þátt í að leyfa að viðgangast. Íslensk stjórnvöld styðja þetta og sá stuðningur er sýndur í verki í kvöld í Söngvakeppni evrópskra sjónvarpsstöðva.
Það eina sem við getum gert núna er að horfa ekki.
Höfundur hefur áhyggjur af því samfélagi sem hafnar ekki stríðsglæpum og þjóðarmorði.
