Alin upp í Elliðaárdal Kristjana Björg Guðbrandsdóttir skrifar 28. apríl 2018 07:45 Dóra Björt í trénu sem hún klifraði stundum upp þegar hún var lítil og ósátt við heiminn. Fréttablaðið/Sigtryggur Dóra Björt Guðjónsdóttir er alin upp í Árbænum, nánar tiltekið á Rafstöðvarvegi í Elliðaárdal. Þar naut hún þess að alast upp í návígi við náttúruna í miðri borg. Foreldrar hennar, Guðrún Tryggvadóttir og Guðjón Sigurbjartsson, unnu langa daga þegar hún var lítil og Dóra var svo lánsöm að búa undir einu þaki með þremur kynslóðum. „Fjölskylda mín bjó í Vesturbænum þegar ég fæddist, á Ásvallagötunni, og þar bjó ég til fjögurra ára aldurs. Og svo fluttum við í Elliðaárdalinn á Rafstöðvarveginn. Pabbi var að vinna hjá Rafmagnsveitunni sem nú er hluti af Orkuveitu Reykjavíkur, þá bauðst starfsfólki að leigja þar íbúðir. Afi minn og amma úr Þykkvabænum fluttu sig um set til okkar í Elliðaárdalinn þegar ég var lítil og bjuggu lengi á efri hæðinni hjá okkur þangað til þau keyptu kjallaraíbúðina undir okkar íbúð þegar húsið var sett á sölu. Þannig að ég ólst lengi upp undir einu þaki með þremur kynslóðum og það var mér dýrmætt. Afi Sigurbjartur kom fyrstur eftir að hann hætti að starfa sem bóndi og oddviti í Þykkvabæ til að aðstoða mömmu og pabba sem ráku saman fyrirtæki.Í pössun hjá ömmu og afa Mamma og pabbi þurftu því að vinna gríðarlega mikið og því var ég oft í pössun hjá ömmu og afa. Það voru sjaldan einhver eðlileg sumarfrí eða jólafrí hjá okkur. Allt snérist um hvenær væri rólegt að gera í fyrirtæki mömmu og pabba,“ segir Dóra sem segist hafa lært dugnað og vinnusemi af foreldrum sínum. „Ég lærði dugnað og vinnusemi af mömmu og pabba og að ekkert kæmi ókeypis. Þau unnu svakalega langa daga,“ segir Dóra, þegar hún eltist hafi hún þó áttað sig á að svona þyrfti lífið ekki að vera. Dugnaður væri ekki æðsta dyggðin. „Þegar ég flutti til Noregs sá ég hvernig fjölskyldulíf gæti verið öðruvísi og að það væri í lagi að setja fjölskylduna í fyrsta sæti. Ég lærði að lífið snerist ekki bara um að vinna,“ segir Dóra.Ég og stóra systir mín í fangi pabba.„Ég var í fyrstu svekkt yfir því að búa þarna í dalnum fjarri Vesturbænum. En smám saman sættist ég við það. Þarna var gott að leika sér og gott að hafa náttúruna allt í kring. Mér fannst gott að klifra upp í tré og lesa bók ef ég var eitthvað ósátt við heiminn.Barnasirkusinn í götunni Ég og Elísabet Hugrún vinkona mín settum gjarnan upp sirkus með krökkunum á Rafstöðvarvegi á sumrin með frekar metnaðarfullum atriðum. Svo var nágrönnum boðið á sýningar. Við stofnuðum líka bakarí með mjög glæsilegu drullumallsbakkelsi þar sem við buðum upp á fíflate. Þetta var einnig nokkuð vel sótt af hvetjandi nágrönnum. Elliðaárdalurinn og sérstaklega gatan mín var alveg sérstakt borgarsamfélag. Ég man eftir því að hafa kunnað svo vel við að heimsækja Elísabetu Hugrúnu vinkonu mína og nágrannakonu en pabbi hennar var listmálarinn Georg Guðni Hauksson heitinn. Við vorum oft að slæpast í kringum hann þegar hann var að störfum og ég tengi enn rosalega sterkar og góðar tilfinningar við lyktina af olíumálningu. Hann málaði dreymandi en hlýjar náttúrumyndir sem mér þykir mjög vænt um,“ segir Dóra.Mjólkaði safnkúna „Á sumrin fór ég oft í sveit í Þykkvabæ þaðan sem pabbi er ættaður og þar sem við eigum stóra fjölskyldu. Eða þá að ég heimsótti afa á Rauðasand á Vestfjörðum þar sem ég lærði að handmjólka en einnig nota mjaltavélar. Þetta kom sér vel síðar þegar ég hóf störf sem leiðsögukona á Árbæjarsafni í sumarstarfi þar sem eitt verkefna var að mjólka safnkúna. Dóra segist hafa verið orkumikið barn sem þó hafi haft þörf fyrir einveru og rólegheit inn á milli. „Það er kannski lýsandi dæmi um mig frá æsku að eitt árið var ég sífellt hás. Foreldrar mínir fóru með mig til sérfræðings sem sagði: Það er ekkert að, hún talar bara of mikið,“ segir Dóra og hlær. „Mér lá alltaf mikið á hjarta,“ segir hún og segist hafa fundið fleiri farvegi til að tjá sig en að tala.„Ég byrjaði snemma að yrkja ljóð og vísur. Og skrifa. Ritlist varð uppáhaldsfagið í skólanum. Í seinni tíð fæ ég útrás í greinaskrifum,“ segir Dóra. Fjölskylda Dóru er tónelsk. „Ég hef sungið í kórum hér og þar. Pabbi grípur oft í gítarinn og við syngjum saman. Við sungum dúett í fermingunni minni. Ég hef tekið upp á því að rappa í stað þess að halda ræðu í veislum,“ segir hún. Dóru langaði alltaf að fara í nám erlendis. „Ég tók norsku sem valfag í MH og náði að læra hana nokkuð vel. Eftir stúdentsprófið flutti ég til Osló í nám við Háskólann í Osló. Ég kláraði BA í heimspeki og síðar BA í alþjóðafræði og bjó þarna úti í sjö ár en fór einnig til Berlínar í skiptinám,“ segir Dóra frá. „Það er gott og gefandi að kynnast nýjum hugsunarhætti í öðru landi. Ég nefni oft Noreg sem dæmi þegar ég er er að tala um hvað megi bæta hér í borgarlífinu í Reykjavík. Í Osló eru frábærar almenningssamgöngur sem bæta lífsgæði allra íbúa. Þar er einnig mun meira jafnvægi á milli einkalífs og vinnu. Samt segir enginn að Norðmenn séu ekki duglegir. Fólk er einfaldlega stolt af því að setja sig og fjölskylduna fyrst. Fólk mætir á milli 8 og 9 og er farið heim um fjögurleytið. Á föstudögum fer fólk um tvöleytið heim til að fara með fjölskyldunni í sumarbústað eða í einhverja útivist. Þarna er rými fyrir fólk til að lifa lífinu. Þetta var svo nýtt fyrir mér. Og mikil uppvakning. Má það sem sagt? Sleppa því að vinna sig inn í heilsuleysi. Vanrækja ekki fjölskylduna. En samt sýna dugnað,“ segir Dóra og segir það ábyrgðarhluta að koma á svipaðri vinnumenningu á Íslandi. Dugnaðurinn eigi ekki að vera á kostnað lífsgæða fólksins. Það sé engin dygð að slíta sig út í vinnu á kostnað fjölskyldunnar.Dóra Björt fyrir framan æskuheimilið á Rafstöðvarvegi og uppi í trénu sem hún klifraði stundum upp í ef hún var ósátt við heiminn. Fréttablaðið/Sigtryggur ariSkömmuðust sín „Norðmenn sýna einnig ábyrgð á öðrum sviðum sem eru til eftirbreytni. Samband þeirra við peninga er öðruvísi. Þú verður að eiga fyrir því sem þú eyðir í. Skólafélagarnir skömmuðust sín ef þeir þurftu að nota kreditkortið. En hér heima erum við með allt í ólagi, eyðum því sem við eigum og spörum ekki því við erum hrædd við verðbólguna. Við treystum því ekki að sparnaðurinn geymist og ávaxtist,“ segir Dóra. „Þess utan þá á ungt fólk á Íslandi ekkert aflögu í sparnað. Við þurfum að bæta lífsgæði og aðbúnað ungs fólks töluvert til þess að það vilji búa hér. Reykjavík þarf að verða spennandi menningarborg með góðar almenningssamgöngur. Ungt fólk á ekki að þurfa að eyða öllu sínu fé í húsnæðiskostnað og að reka bíl. Ungt fólk hefur algjörlega setið eftir og finnst bara skrýtið að heyra miðaldra fólk tala um að nú hafi það allir svo gott. Það er bara ekki rétt,“ segir Dóra og leiðir hugann að rótum menningar okkar og sambandi við peninga. „Á Íslandi á fólk oft erfitt með að vera stolt af því að vera verkafólk vegna þess að samfélagið kann ekki að meta það. Í Noregi er það stolt. Og samfélagið er stolt af framlagi þess. Stærsti stjórnmálaflokkurinn í Noregi er verkamannaflokkur. Hér hefur síðustu áratugi efnamesta fólkið þótt það merkilegasta í samfélaginu og aðrir reyna að elta það og samsama sig því. Og Sjálfstæðisflokkurinn er stærsti flokkurinn. Þessum viðhorfum þarf að breyta. Verkafólk ber samfélagið uppi og allir aðrir standa í þakkarskuld við það.“ Dóra ákvað að að flytja aftur til Íslands eftir sjö ára búsetu í Noregi og Þýskalandi. Hún stundar meistaranám í alþjóðasamskiptum. Samhliða því starfar hún með Pírötum og sem aðstoðarkona fatlaðs manns í námi. „Ég hafði fylgst með Pírötum frá stofnun. Hann er eini flokkurinn sem hugsar af alvöru um lýðræði. Það kom enginn annar flokkur til greina. Á meðan ég bjó í Noregi gat ég tekið þátt í starfi flokksins. Við kjósum um allar okkar stefnur á netinu og mikið af starfi flokksins er aðgengilegt á netinu. Mig langaði hins vegar að taka enn meiri þátt og sneri því aftur heim til Íslands. Ég er dæmigerður stúdent. Bý á stúdentagörðum, þarf að lifa spart og að reiða mig á almenningssamgöngur.“ Birtist í Fréttablaðinu Sveitarstjórnarkosningar Mest lesið Sæstrengur milli Eistlands og Finnlands rofinn Erlent Töldu að ævilöng vesælmennska biði „barnanna á mölinni“ Innlent Girnist Panama-skurðinn, Grænland og Kanada Erlent Erfiður tími þegar dóttirin kom út sem trans Innlent Þau kvöddu á árinu 2024 Erlent Dregur úr vindi en áfram vetrarveður Veður Jólakindin Djásn á Stokkseyri Innlent Standa vaktina á jóladag: „Þetta er bara eins og hina dagana“ Innlent Um helmingur farþega komst lífs af Erlent Alls kyns jól um allan heim Erlent Fleiri fréttir Töldu að ævilöng vesælmennska biði „barnanna á mölinni“ Jólakindin Djásn á Stokkseyri Standa vaktina á jóladag: „Þetta er bara eins og hina dagana“ Standa vaktina við lokunarpósta á jóladag Flugferðir hafnar að nýju í Keflavík Þak fauk nánast af hlöðu Fagna jólunum í Betlehem í skugga stríðs Hellisheiði og Þrengsli opna ekki fyrr en á morgun Aðeins ein flugvél lent í Keflavík í dag Útköll víða vegna óveðurs Erfiður tími þegar dóttirin kom út sem trans Gott að geta sagt „þú ert hjartanlega velkominn“ Appelsínugular viðvaranir og jólaboð hjá Hjálpræðishernum Á vaktinni við lokunarpósta alla jólanótt Tveir vörðu jólanótt í fangaklefa Gleðileg jól, kæru lesendur Vegir víða um land gætu lokast með litlum fyrirvara Varað við ferðalögum víða um land Margir á síðasta snúningi með jólapakkana Í sumum tilfellum eina hátíðlega stund dagsins Men Tolla komið í leitirnar: „Sannkölluð jólasaga“ Vonskuveður og þau sem eru á síðasta snúningi Fjúgandi hálka í kirkjugörðum Reykjavíkur Stolið hálsmen Tolla dúkkaði upp tuttugu árum síðar Nóg að gera hjá slökkviliðinu í nótt Mette óskaði Kristrúnu til hamingju Aðfangadagur: Hvar er opið og hve lengi? „Skiptir sannleikurinn engu máli?“ Fjölmenni gekk fyrir frið í miðborginni Rútur skildar eftir á Holtavörðuheiði og leiðinni lokað Sjá meira
Dóra Björt Guðjónsdóttir er alin upp í Árbænum, nánar tiltekið á Rafstöðvarvegi í Elliðaárdal. Þar naut hún þess að alast upp í návígi við náttúruna í miðri borg. Foreldrar hennar, Guðrún Tryggvadóttir og Guðjón Sigurbjartsson, unnu langa daga þegar hún var lítil og Dóra var svo lánsöm að búa undir einu þaki með þremur kynslóðum. „Fjölskylda mín bjó í Vesturbænum þegar ég fæddist, á Ásvallagötunni, og þar bjó ég til fjögurra ára aldurs. Og svo fluttum við í Elliðaárdalinn á Rafstöðvarveginn. Pabbi var að vinna hjá Rafmagnsveitunni sem nú er hluti af Orkuveitu Reykjavíkur, þá bauðst starfsfólki að leigja þar íbúðir. Afi minn og amma úr Þykkvabænum fluttu sig um set til okkar í Elliðaárdalinn þegar ég var lítil og bjuggu lengi á efri hæðinni hjá okkur þangað til þau keyptu kjallaraíbúðina undir okkar íbúð þegar húsið var sett á sölu. Þannig að ég ólst lengi upp undir einu þaki með þremur kynslóðum og það var mér dýrmætt. Afi Sigurbjartur kom fyrstur eftir að hann hætti að starfa sem bóndi og oddviti í Þykkvabæ til að aðstoða mömmu og pabba sem ráku saman fyrirtæki.Í pössun hjá ömmu og afa Mamma og pabbi þurftu því að vinna gríðarlega mikið og því var ég oft í pössun hjá ömmu og afa. Það voru sjaldan einhver eðlileg sumarfrí eða jólafrí hjá okkur. Allt snérist um hvenær væri rólegt að gera í fyrirtæki mömmu og pabba,“ segir Dóra sem segist hafa lært dugnað og vinnusemi af foreldrum sínum. „Ég lærði dugnað og vinnusemi af mömmu og pabba og að ekkert kæmi ókeypis. Þau unnu svakalega langa daga,“ segir Dóra, þegar hún eltist hafi hún þó áttað sig á að svona þyrfti lífið ekki að vera. Dugnaður væri ekki æðsta dyggðin. „Þegar ég flutti til Noregs sá ég hvernig fjölskyldulíf gæti verið öðruvísi og að það væri í lagi að setja fjölskylduna í fyrsta sæti. Ég lærði að lífið snerist ekki bara um að vinna,“ segir Dóra.Ég og stóra systir mín í fangi pabba.„Ég var í fyrstu svekkt yfir því að búa þarna í dalnum fjarri Vesturbænum. En smám saman sættist ég við það. Þarna var gott að leika sér og gott að hafa náttúruna allt í kring. Mér fannst gott að klifra upp í tré og lesa bók ef ég var eitthvað ósátt við heiminn.Barnasirkusinn í götunni Ég og Elísabet Hugrún vinkona mín settum gjarnan upp sirkus með krökkunum á Rafstöðvarvegi á sumrin með frekar metnaðarfullum atriðum. Svo var nágrönnum boðið á sýningar. Við stofnuðum líka bakarí með mjög glæsilegu drullumallsbakkelsi þar sem við buðum upp á fíflate. Þetta var einnig nokkuð vel sótt af hvetjandi nágrönnum. Elliðaárdalurinn og sérstaklega gatan mín var alveg sérstakt borgarsamfélag. Ég man eftir því að hafa kunnað svo vel við að heimsækja Elísabetu Hugrúnu vinkonu mína og nágrannakonu en pabbi hennar var listmálarinn Georg Guðni Hauksson heitinn. Við vorum oft að slæpast í kringum hann þegar hann var að störfum og ég tengi enn rosalega sterkar og góðar tilfinningar við lyktina af olíumálningu. Hann málaði dreymandi en hlýjar náttúrumyndir sem mér þykir mjög vænt um,“ segir Dóra.Mjólkaði safnkúna „Á sumrin fór ég oft í sveit í Þykkvabæ þaðan sem pabbi er ættaður og þar sem við eigum stóra fjölskyldu. Eða þá að ég heimsótti afa á Rauðasand á Vestfjörðum þar sem ég lærði að handmjólka en einnig nota mjaltavélar. Þetta kom sér vel síðar þegar ég hóf störf sem leiðsögukona á Árbæjarsafni í sumarstarfi þar sem eitt verkefna var að mjólka safnkúna. Dóra segist hafa verið orkumikið barn sem þó hafi haft þörf fyrir einveru og rólegheit inn á milli. „Það er kannski lýsandi dæmi um mig frá æsku að eitt árið var ég sífellt hás. Foreldrar mínir fóru með mig til sérfræðings sem sagði: Það er ekkert að, hún talar bara of mikið,“ segir Dóra og hlær. „Mér lá alltaf mikið á hjarta,“ segir hún og segist hafa fundið fleiri farvegi til að tjá sig en að tala.„Ég byrjaði snemma að yrkja ljóð og vísur. Og skrifa. Ritlist varð uppáhaldsfagið í skólanum. Í seinni tíð fæ ég útrás í greinaskrifum,“ segir Dóra. Fjölskylda Dóru er tónelsk. „Ég hef sungið í kórum hér og þar. Pabbi grípur oft í gítarinn og við syngjum saman. Við sungum dúett í fermingunni minni. Ég hef tekið upp á því að rappa í stað þess að halda ræðu í veislum,“ segir hún. Dóru langaði alltaf að fara í nám erlendis. „Ég tók norsku sem valfag í MH og náði að læra hana nokkuð vel. Eftir stúdentsprófið flutti ég til Osló í nám við Háskólann í Osló. Ég kláraði BA í heimspeki og síðar BA í alþjóðafræði og bjó þarna úti í sjö ár en fór einnig til Berlínar í skiptinám,“ segir Dóra frá. „Það er gott og gefandi að kynnast nýjum hugsunarhætti í öðru landi. Ég nefni oft Noreg sem dæmi þegar ég er er að tala um hvað megi bæta hér í borgarlífinu í Reykjavík. Í Osló eru frábærar almenningssamgöngur sem bæta lífsgæði allra íbúa. Þar er einnig mun meira jafnvægi á milli einkalífs og vinnu. Samt segir enginn að Norðmenn séu ekki duglegir. Fólk er einfaldlega stolt af því að setja sig og fjölskylduna fyrst. Fólk mætir á milli 8 og 9 og er farið heim um fjögurleytið. Á föstudögum fer fólk um tvöleytið heim til að fara með fjölskyldunni í sumarbústað eða í einhverja útivist. Þarna er rými fyrir fólk til að lifa lífinu. Þetta var svo nýtt fyrir mér. Og mikil uppvakning. Má það sem sagt? Sleppa því að vinna sig inn í heilsuleysi. Vanrækja ekki fjölskylduna. En samt sýna dugnað,“ segir Dóra og segir það ábyrgðarhluta að koma á svipaðri vinnumenningu á Íslandi. Dugnaðurinn eigi ekki að vera á kostnað lífsgæða fólksins. Það sé engin dygð að slíta sig út í vinnu á kostnað fjölskyldunnar.Dóra Björt fyrir framan æskuheimilið á Rafstöðvarvegi og uppi í trénu sem hún klifraði stundum upp í ef hún var ósátt við heiminn. Fréttablaðið/Sigtryggur ariSkömmuðust sín „Norðmenn sýna einnig ábyrgð á öðrum sviðum sem eru til eftirbreytni. Samband þeirra við peninga er öðruvísi. Þú verður að eiga fyrir því sem þú eyðir í. Skólafélagarnir skömmuðust sín ef þeir þurftu að nota kreditkortið. En hér heima erum við með allt í ólagi, eyðum því sem við eigum og spörum ekki því við erum hrædd við verðbólguna. Við treystum því ekki að sparnaðurinn geymist og ávaxtist,“ segir Dóra. „Þess utan þá á ungt fólk á Íslandi ekkert aflögu í sparnað. Við þurfum að bæta lífsgæði og aðbúnað ungs fólks töluvert til þess að það vilji búa hér. Reykjavík þarf að verða spennandi menningarborg með góðar almenningssamgöngur. Ungt fólk á ekki að þurfa að eyða öllu sínu fé í húsnæðiskostnað og að reka bíl. Ungt fólk hefur algjörlega setið eftir og finnst bara skrýtið að heyra miðaldra fólk tala um að nú hafi það allir svo gott. Það er bara ekki rétt,“ segir Dóra og leiðir hugann að rótum menningar okkar og sambandi við peninga. „Á Íslandi á fólk oft erfitt með að vera stolt af því að vera verkafólk vegna þess að samfélagið kann ekki að meta það. Í Noregi er það stolt. Og samfélagið er stolt af framlagi þess. Stærsti stjórnmálaflokkurinn í Noregi er verkamannaflokkur. Hér hefur síðustu áratugi efnamesta fólkið þótt það merkilegasta í samfélaginu og aðrir reyna að elta það og samsama sig því. Og Sjálfstæðisflokkurinn er stærsti flokkurinn. Þessum viðhorfum þarf að breyta. Verkafólk ber samfélagið uppi og allir aðrir standa í þakkarskuld við það.“ Dóra ákvað að að flytja aftur til Íslands eftir sjö ára búsetu í Noregi og Þýskalandi. Hún stundar meistaranám í alþjóðasamskiptum. Samhliða því starfar hún með Pírötum og sem aðstoðarkona fatlaðs manns í námi. „Ég hafði fylgst með Pírötum frá stofnun. Hann er eini flokkurinn sem hugsar af alvöru um lýðræði. Það kom enginn annar flokkur til greina. Á meðan ég bjó í Noregi gat ég tekið þátt í starfi flokksins. Við kjósum um allar okkar stefnur á netinu og mikið af starfi flokksins er aðgengilegt á netinu. Mig langaði hins vegar að taka enn meiri þátt og sneri því aftur heim til Íslands. Ég er dæmigerður stúdent. Bý á stúdentagörðum, þarf að lifa spart og að reiða mig á almenningssamgöngur.“
Birtist í Fréttablaðinu Sveitarstjórnarkosningar Mest lesið Sæstrengur milli Eistlands og Finnlands rofinn Erlent Töldu að ævilöng vesælmennska biði „barnanna á mölinni“ Innlent Girnist Panama-skurðinn, Grænland og Kanada Erlent Erfiður tími þegar dóttirin kom út sem trans Innlent Þau kvöddu á árinu 2024 Erlent Dregur úr vindi en áfram vetrarveður Veður Jólakindin Djásn á Stokkseyri Innlent Standa vaktina á jóladag: „Þetta er bara eins og hina dagana“ Innlent Um helmingur farþega komst lífs af Erlent Alls kyns jól um allan heim Erlent Fleiri fréttir Töldu að ævilöng vesælmennska biði „barnanna á mölinni“ Jólakindin Djásn á Stokkseyri Standa vaktina á jóladag: „Þetta er bara eins og hina dagana“ Standa vaktina við lokunarpósta á jóladag Flugferðir hafnar að nýju í Keflavík Þak fauk nánast af hlöðu Fagna jólunum í Betlehem í skugga stríðs Hellisheiði og Þrengsli opna ekki fyrr en á morgun Aðeins ein flugvél lent í Keflavík í dag Útköll víða vegna óveðurs Erfiður tími þegar dóttirin kom út sem trans Gott að geta sagt „þú ert hjartanlega velkominn“ Appelsínugular viðvaranir og jólaboð hjá Hjálpræðishernum Á vaktinni við lokunarpósta alla jólanótt Tveir vörðu jólanótt í fangaklefa Gleðileg jól, kæru lesendur Vegir víða um land gætu lokast með litlum fyrirvara Varað við ferðalögum víða um land Margir á síðasta snúningi með jólapakkana Í sumum tilfellum eina hátíðlega stund dagsins Men Tolla komið í leitirnar: „Sannkölluð jólasaga“ Vonskuveður og þau sem eru á síðasta snúningi Fjúgandi hálka í kirkjugörðum Reykjavíkur Stolið hálsmen Tolla dúkkaði upp tuttugu árum síðar Nóg að gera hjá slökkviliðinu í nótt Mette óskaði Kristrúnu til hamingju Aðfangadagur: Hvar er opið og hve lengi? „Skiptir sannleikurinn engu máli?“ Fjölmenni gekk fyrir frið í miðborginni Rútur skildar eftir á Holtavörðuheiði og leiðinni lokað Sjá meira