Skýrsla Vals: Særindi og stolt

Það tókst loks að vera ekki einhverjum sjö mörkum undir eftir tíu mínútur. Í fyrsta skipti á mótinu þurfti Ísland því ekki að vera í brekku allan leikinn. Mér fannst við alveg vera með þennan leik og trúi eiginlega ekki að hann hafi ekki unnist. Ég var kominn hálfa leið að panta mér flug til Þrándheims.

Athyglissjúki eftirlitsmaðurinn varpaði að sér sviðljósinu trekk í trekk. Það var orðið kómískt að fylgjast með því „bíói“ eins og landsliðsþjálfarinn kallaði það. „Það er eins og þeir kunni ekki handbolta“ sagði Perla Ruth.

Þetta angólska lið er fínt. En eins og Þórey Rósa segir: „Við erum betri en þær“. Það er alveg rétt. Reynsluna vantar okkar megin og líkt og ómað hefur oftar en einu sinni á þessu móti þá á íslenska liðið til að vera sjálfu sér verst.

Klaufalegir tapaðir boltar kosta. Þeir voru tíu í fyrri hálfleik. Svo kemur stressið þegar líður á, eðlilega.

Það er hins vegar ekki við þær að sakast í kvöld. Stemningin, ástríðan og sigurviljinn skein af konum. Bara á einhvern ótrúlegan hátt vannst leikurinn ekki.

Jafntefli er niðurstaðan og við missum af sæti í milliriðli með minnsta mun. Ætli Logi Pedro Stefánsson sé ekki sá eini sem fagnar jafnteflinu. Hann spáði rétt.

Mikið hefur verið rætt um lærdóminn og reynsluna dýrmætu sem fæst af þessum leikjum. Riðillinn er búinn og bachelorsgráðan í húsi. Því miður komst liðið ekki inn í mastersnámið í Þrándheimi.

Einhver verða viðbrigðin að fara nú til Danmerkur í Forsetabikar. Ég veit ekki hversu mikið íslenska liðið lærir þar af leikjum við Grænland, Paragvæ og Kína. Er í rauninni eins og að fara aftur í menntaskóla eftir bachelorsgráðuna.

Það hafa verið forréttindi að fylgja þessu liði eftir í Stafangri. Hefði verið enn betra að fara með því til Þrándheims. Ég vildi eiginlega bara að ég væri á leið með þeim til Danmerkur.

Þar vinnst bikarinn hans Moustafa, það er alveg klárt.