Smánin tilheyrir geranda en of oft klínt á þolanda Matthildur Björnsdóttir skrifar 17. mars 2025 18:01 Sem sýndi hegðun og virðingarleysi við konur sem lengi voru þó líka viðhorf trúarbragða og við erum að sjá að loða enn við í kerfum laga þjóða. Það var mikil almenn upplyfting í að lesa ákvörðun frönsku konunnar Gisele Pelicot sem náði að hafa þá innri styrks meðvitund, til að gera það sem á þessu máli í dag er kallað að „Skila skömminni“ í viðtali í tímaritinu „Womens Weekly“ sem kom út hér í Ástralíu um mánaðamót febrúar mars. Það kom fyrst út einu sinni í viku, en kemur nú út, einu sinni í mánuði. Þar er í þetta sinn, viðtal við og sögu Gisele Pelicot sem var kynferðislega misnotuð á hræðilegan hátt af manni sínum, sem sá um fjölnauðganir á henni í langan tíma. Gerði hana meðvitundarlausa, og gaf ótal mönnum aðgang að kynfærum hennar og líkama í mörg ár eins og hugsanlega flestir Íslendingar vita. Var sú hegðun manns hennar kannski frá viðhorfum hugsanlega frá langtíma niðurleka fornra viðhorfa til kvenna? Hún fékk þann stórkostlega gagnlega algeran sannleiks innblástur að hún ætti ekki sökina. Og sendi það skilaboð út til þolenda heims. Þarna birtist karlveldið í sínu hábilaðasta geðveikasta formi sem hægt er að hugsa sér, og trúarbrögðin hafa í raun átt sinn hlut í að leyfa, og ýta undir með að tala þannig að slíkt væri alltaf konunni að kenna. En um aldir var hegðun og viðhorf yfirvalda trúarbragða og yfirvalda með ofuráherlsu á mikilvægi rökhyggjunnar einnar í raun mikill gerandi. Kenna konum um sektina, svo að karlkyn gæti haldið áfram iðju sinni án þess að orkuleðju smánar væri klínt á þá, og að þeim. Hvernig sköpun setti getnaðarfærakerfin upp, skapar oft mikið ójafnvægi. Þegar sum dýr á jörðu hafa meiri jafnræði í að fjölga sér. Nú er þó byrjað að lyfta þakinu af þögguninni um allt slíkt og sóðaskapurinn að fá birtingu. Sögurnar sem trúarbrögðin komu með í langan tíma, í raun um aldir, um þessi líffæri voru ekki byggðar á viðtölum presta við þegna sína, né innsæi frá eigin líkömum karla um sín getnaðarfæra líffæri. Hvað þá að þeir ættu samtöl við konur um það í sínum líkömum. Hugsun sem er ekki hægt að skilja eða túlka á annan hátt en að þau hafi verið ætluð til að hafa mikil völd yfir konum. Völd sem eru enn í gangi víða um heim, og enn á ýmsan hátt á Íslandi eins og sést á fréttum á blöðunum, þrátt fyrir lög og annað til að tryggja jafnan rétt. Það atriði, er eins og þetta með öndun. Að í smátíma sé það hægt fyrir konur að lifa og anda að sér tilfinningu um að hafa þann rétt. En svo kemur hið þunga ský dökkrar orku karlveldis aftur niður, og það með öll sín áhrif til að halda völdum sínum. Það var og er næstum enn eins og karlveldið hafi ákveðið fyrir mörgum öldum síðan að smánin sé eingöngu ætluð kvenkyni. Það er samt ekki endilega alltaf bara um kynlíf og misnotkun á kynfærum kvenna. Grein á Vísi í dag 10.mars 2025 um vonbrigði varðandi dóm í heimilisofbeldi þar sem konan sem þolandi dó af völdum misnotkunar karlsins, er talandi dæmi um þetta á Íslandi. Landi sem virðist því miður ekki frekar en ótal þjóðir endurskrifað lög sem snerta tilfinningar, glæp án vitna eða ætlun í heimilis-ofbeldi. Hvað þá að skipa fólki að giftast hvert öðru þegar þau sem einstaklingar höfðu það ekki í huga þó að þau hafi leyft sér smástund í kynlífi. Þau ósýnilegu atriði í svo mörgum málum eru eins og lagterta Hér nota ég dæmisögu atriða sem ég þekki Þar sem gerandi er kerfi stjórnar landsins Fjarlægðin frá sumum atvikum í rás tímans, á það til að veita sýn sem var ekki möguleg þá. Virkar stundum líkamlega eins og þetta með skjöl yfirvalda sem mátti ekki opna fyrr en eftir áratugi. Frá viðhorfum sem voru gegn tilfinningum og tilfinningasemi. En vilhöll til að krefja einstaklinga til að lifa formúlu sem allir ættu að lifa. Reynsla fósturs í móðurlífi sem það skynjar að sé ekki velkomið. Og læknir hér sagði í viðtali fyrir mörgum árum síðan. Konan sem það barn var um borð í var send í smánar felur. Það bætti svo við meiru af mengaða taugakerfinu eins og fræðingar skilja í dag. Barnið kom svo öfugt í heiminn í skrifstofu afa síns eftir 72 tíma vegna smánar. Þá voru ekki nærri allar konur með það sjálfstraust eða meðvitund, til að senda skömmina til stofnunarinnar eða karlmannsins, og svo líka samfélagsins, ættingja sem annarra. Afla sem tók það sem skyldu sýna, að dæma þá konu. Trúarleiðtogar og samfélag sem klíndi niðurlægjandi orku smánar í orkuhjúpa hennar. Þegar ó-óskaðar afleiðingar frá að leyfa sér að hlýða kalli líkamans til smá unaðar, kom með afleiðingum sem konan var harðlega dæmd fyrir. En hvernig viðhorf karlmaðurinn fékk heyrðist ekkert orð um. Ef eitthvað sáu sumir það sem heiður hans að hafa tekist að skilja sæði eftir þar. Engin smán kom í áttina að honum. Hvort að einhverjir hafi gefið sjálfum sér skömm veit ég ekki. Hin snilldarlega en óholla þöggunar aðskilnaðar stefna Fyrir einstaklinga sem voru neydd til að segja já við altari, og það án þess að spyrja þau einu sinni hvað þau hefðu haft í huga um líf sitt eftir að valda getnaðinum. Þá skapaði það allt annarskonar dæmi, en er þegar einstaklingarnir höfðu það plan að ætla að lifa lífum sínum saman til enda ævinnar. Það barn, sá getnaður sem setti öll spennandi plön um hið frjálsa líf sitt út, varð þá hin eilífa áminning þeirra um að hafa ekki hugsað betur þá. Löngu fyrir daga góðra getnaðarvarna. Og ekki allir karlar notuðu smokka. Þetta barn pissar svo undir í mörg ár, en man bara eftir því frá um það bil rúmlega tíu ára aldri. Ekkert er gert til að enda það erfiða ástand. Ekki talað um það, og barnið ekki tekið til læknis með sérgrein í slíku ástandi. Svo gubbar barnið oft á nóttunni í þrjú ár. Sem var niðurlægjandi viðbót við að pissa undir. Ástand með óþekktri ástæðu. En gubbið myndi ábyggilega hafa verið frá langtíma bældum taugum. Það athyglisverða við ælu nætur var að þá var faðirinn sendur inn í herbergið hennar um morguninn. Hann þreif æluna upp og gaf henni frí í skólanum þann daginn. Það ferli varðandi gubbið og að hann sæi um það, varð að dularfullri spurningu seinna. Hvað hafði skapað það? Þegar konan hafði alltaf séð um að vekja hana fyrir skólann. Það er mjög athyglisvert og forvitnilegt að velta fyrir sér öllum þessum árum síðar. Pissið undir endaði ekki fyrr en hún kom á fermingaraldurinn. Bergmál og hið sterka tómarými tilfinninga um slíkt. Viðhorf frá langtíma bældri sorg yfir að hafa ekki fengið að lifa þann starfsframa sem þau höfðu ætlað sér, sat alltaf í kerfunum eins og í undirheimi. Hegðun var þegjandi en sterkt drif-afl í skapa andrúmsloft aðskilnaðarstefnu foreldra frá því sem var í hverju barni við hvert annað. Hegðun sem var hugsanlega jafn mikið frá undirvitund sem rökhyggju. Það er staðreynd sem er svakalega sérkenilegt að átta sig á og hugsa um seinna og að vita ekkert um þessi líkamlegu atriði í þeim yngri systrum á heimilinu. Það var aldrei neitt slíkt rætt. Né hvort hinar hefðu pissað undir, eða gubbað á nóttunni, af engum þekkjanlegum ástæðum, eða engri pest. Eins og var með hana. Þetta óvelkomna barn byrjaði svo mikið seinna á túr, en aðrar stelpur. Það var annað af atriðum áhrifa frá röntgengeislum vegna áhrifa röntgenmynda tekna út af mjöðm sem hafði farið úr liði í fæðingu. Hún lærði það löngu síðar. Og önnur innri líkams þroska ferli seinkuðu því auðvitað líka. Blæðinga sagan varð sú undarlega saga um að geta ekki talað um slíkt. sem kom þannig út að nærföt voru þvegin í baðherberginu á kvöldin en sængurföt á morgnana og hvorutveggja hengt upp þar. Engin leið í þeirri þögn og áhugaleysi foreldra að spyrja um ástæður þess að það væri hengt upp þar, eða tala. Svo að eftir margar vikur af slíku þegar hún var sautján ára á leið til vinnu, en fann að það væri að fara að líða yfir sig, svo að hún fór heim. Pabbinn kom heim og þá vissi hún að hún yrði að segja honum að það þyrfti að mæla í henni blóðið. Þá lærðist að blóðmagnið var komið niður í 45 stig, næstum blædd út og hún geymd á spítala í sjö vikur árið 1964. Þá fyrst var það skoðað af hverju og hún fór á þau skjaldkyrtilslyf sem hún hefði átt að vera á frá því eftir tímanum á spítala sem ungbarn af því að röntgengeislar höfðu hægt á ýmsu í kerfunum. Það eru engar minningar um að neitt um atriði þess sem fyrsta barnið upplifði hafi orðið umræðuefni á heimilinu. Það sama viðhorf og hegðun hefðu líka verið um allskonar kynferðislega sem aðra slæma meðferð sem foreldrar veittu börnum sínum, af hvaða ástæðum sem það hafi verið. Bók Charles Spencer sem ég er nýbúin að lesa. Ég ákvað að kaupa hana eftir að sjá að hann hafði farið til Íslands með hana fyrir bókahátíð. Bók sem segir sérkennilega dökka sögu um að samfélög voru í einskonar þegjandi samkomulagi um hryllilega meðferð á börnum. Þessi atriði eru líka öll meira og minna frá langtíma neikvæðum viðhorfum til tilfinninga og tilfinningasemi sem réðu ansi miklu á þeim árum. Gerendur voru því í raun ansi margir og enginn verið kærður á þeim tímum. Harkan ein, harkan plús dýrkun á rökhyggjunni einni átti að gilda og þannig átti að reka samfélögin. En án þess að orða leyfi fyrir grimmdina. Vöggustofu málið og önnur um grimmd til barna segja næg dæmi um þau viðhorf. Þetta var auðvitað frá blöndu af vonbrigðum yfir frekju yfirvalda, snobbs, og svo auðvitað þekkingarleysi um mikilvægi kærleiksríkra tilfinninga sem eru grunnþörf barna sem allra mannvera. Svo að þar er „Gerandinn líka trúarleg sem og stjórnmálaleg yfirvöld“. Það er kominn timi á að haft sé nógu hátt um það sem sé líka einskonar margra alda samþykkis viðhorf og trú sem sitji enn í sumum karlmönnum, sem gerir samfélög meðvirk. Gisele Pelicot kallaði á endi á í eigin sögu. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Mest lesið Kjöt og krabbamein Hulda María Einarsdóttir,Jórunn Atladóttir,Sigurdís Haraldsdóttir Skoðun Stóra klúður Íslands í raforkumálum Þorgerður María Þorbjarnardóttir Skoðun Kolbrún Pálsdóttir – Öflugur leiðtogi fyrir framtíð Háskóla Íslands Kristín Jónsdóttir,Þórdís Jóna Sigurðardóttir Skoðun Við erum ekki Rússland Sigmar Guðmundsson Skoðun Skipbrot Reykjavíkurborgar Davíð J. Arngrímsson Skoðun Hagsmunir háskólanema í rektorskjöri Kolbrún Þ. Pálsdóttir Skoðun Björn veit að þekking þrífst í samfélagi, ekki í einangrun Magnea Rut Gunnarsdóttir Skoðun Rektorskjör HÍ Soffía Auður Birgisdóttir Skoðun Evrópusambandið og upplýsingalæsi Ægir Örn Arnarson Skoðun Er ný ESB-langavitleysa íslenzkrar ríkisstjórnar í uppsiglingu? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Skoðun Skoðun Smánin tilheyrir geranda en of oft klínt á þolanda Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Jarðhiti jafnar leikinn Jóhann Páll Jóhannsson skrifar Skoðun Skipbrot Reykjavíkurborgar Davíð J. Arngrímsson skrifar Skoðun Stóra klúður Íslands í raforkumálum Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar Skoðun Hvað geta ungmenni gert fyrir jörðina? Matthildur Þóra Skúladóttir,Guðmundur Ingi Valgeirsson skrifar Skoðun Fjarkönnun og sjálfstæði þjóðar Karl Arnar Arnarson skrifar Skoðun Virðisaukaskattur og sveitarfélög – ekki er allt sem sýnist Helgi Már Jósepsson,Tina Paic skrifar Skoðun Græðgin, vísindin og spilakassarnir Kristján Jónasson,Alma Hafsteinsdóttir,Steinn Guðmundsson,Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Kjöt og krabbamein Hulda María Einarsdóttir,Jórunn Atladóttir,Sigurdís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Rektorskjör HÍ Soffía Auður Birgisdóttir skrifar Skoðun Hagsmunir háskólanema í rektorskjöri Kolbrún Þ. Pálsdóttir skrifar Skoðun Evrópusambandið og upplýsingalæsi Ægir Örn Arnarson skrifar Skoðun Björn veit að þekking þrífst í samfélagi, ekki í einangrun Magnea Rut Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Silja Bára - öflugur málsvari sjálfbærni og loftslagsmála Íris Lind Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju veljum við Silju Báru? Auður Birna Stefánsdóttir,Pia Hansson skrifar Skoðun Við erum ekki Rússland Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Kolbrún Pálsdóttir – Öflugur leiðtogi fyrir framtíð Háskóla Íslands Kristín Jónsdóttir,Þórdís Jóna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Er ný ESB-langavitleysa íslenzkrar ríkisstjórnar í uppsiglingu? Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Samskipti: Lykillinn að vellíðan og árangri í vinnuumhverfi Ásta Guðrún Guðbrandsdóttir skrifar Skoðun Ríkisábyrgð á 1.490 milljarða króna? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Sagnaarfur Biblíunnar – Davíð og Golíat, hugrekki og berskjöldun Dr. Sigurvin Lárus Jónsson skrifar Skoðun Hver reif kjaft við hvern? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Alþjóðlegt samstarf er forsenda öruggra landamæra Jón Pétur Jónsson,Íris Björg Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélag á tímamótum - Silja Bára sem næsti rektor HÍ Berglind Rós Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kjósum opnara grunnnám Toby Erik Wikström skrifar Skoðun Magnús Karl er hæfastur rektorsframbjóðenda Ástráður Eysteinsson skrifar Skoðun Betri starfsaðstæður og skilvirkari háskóli Silja Bára Ómarsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna styð ég Magnús Karl í kjöri til rektors Háskóla Íslands? Ingileif Jónsdóttir skrifar Skoðun Allt fyrir samansúrrað pólitískt og peningalegt vald? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Vopnakaup íslenska ráðamanna Friðrik Erlingsson skrifar Sjá meira
Sem sýndi hegðun og virðingarleysi við konur sem lengi voru þó líka viðhorf trúarbragða og við erum að sjá að loða enn við í kerfum laga þjóða. Það var mikil almenn upplyfting í að lesa ákvörðun frönsku konunnar Gisele Pelicot sem náði að hafa þá innri styrks meðvitund, til að gera það sem á þessu máli í dag er kallað að „Skila skömminni“ í viðtali í tímaritinu „Womens Weekly“ sem kom út hér í Ástralíu um mánaðamót febrúar mars. Það kom fyrst út einu sinni í viku, en kemur nú út, einu sinni í mánuði. Þar er í þetta sinn, viðtal við og sögu Gisele Pelicot sem var kynferðislega misnotuð á hræðilegan hátt af manni sínum, sem sá um fjölnauðganir á henni í langan tíma. Gerði hana meðvitundarlausa, og gaf ótal mönnum aðgang að kynfærum hennar og líkama í mörg ár eins og hugsanlega flestir Íslendingar vita. Var sú hegðun manns hennar kannski frá viðhorfum hugsanlega frá langtíma niðurleka fornra viðhorfa til kvenna? Hún fékk þann stórkostlega gagnlega algeran sannleiks innblástur að hún ætti ekki sökina. Og sendi það skilaboð út til þolenda heims. Þarna birtist karlveldið í sínu hábilaðasta geðveikasta formi sem hægt er að hugsa sér, og trúarbrögðin hafa í raun átt sinn hlut í að leyfa, og ýta undir með að tala þannig að slíkt væri alltaf konunni að kenna. En um aldir var hegðun og viðhorf yfirvalda trúarbragða og yfirvalda með ofuráherlsu á mikilvægi rökhyggjunnar einnar í raun mikill gerandi. Kenna konum um sektina, svo að karlkyn gæti haldið áfram iðju sinni án þess að orkuleðju smánar væri klínt á þá, og að þeim. Hvernig sköpun setti getnaðarfærakerfin upp, skapar oft mikið ójafnvægi. Þegar sum dýr á jörðu hafa meiri jafnræði í að fjölga sér. Nú er þó byrjað að lyfta þakinu af þögguninni um allt slíkt og sóðaskapurinn að fá birtingu. Sögurnar sem trúarbrögðin komu með í langan tíma, í raun um aldir, um þessi líffæri voru ekki byggðar á viðtölum presta við þegna sína, né innsæi frá eigin líkömum karla um sín getnaðarfæra líffæri. Hvað þá að þeir ættu samtöl við konur um það í sínum líkömum. Hugsun sem er ekki hægt að skilja eða túlka á annan hátt en að þau hafi verið ætluð til að hafa mikil völd yfir konum. Völd sem eru enn í gangi víða um heim, og enn á ýmsan hátt á Íslandi eins og sést á fréttum á blöðunum, þrátt fyrir lög og annað til að tryggja jafnan rétt. Það atriði, er eins og þetta með öndun. Að í smátíma sé það hægt fyrir konur að lifa og anda að sér tilfinningu um að hafa þann rétt. En svo kemur hið þunga ský dökkrar orku karlveldis aftur niður, og það með öll sín áhrif til að halda völdum sínum. Það var og er næstum enn eins og karlveldið hafi ákveðið fyrir mörgum öldum síðan að smánin sé eingöngu ætluð kvenkyni. Það er samt ekki endilega alltaf bara um kynlíf og misnotkun á kynfærum kvenna. Grein á Vísi í dag 10.mars 2025 um vonbrigði varðandi dóm í heimilisofbeldi þar sem konan sem þolandi dó af völdum misnotkunar karlsins, er talandi dæmi um þetta á Íslandi. Landi sem virðist því miður ekki frekar en ótal þjóðir endurskrifað lög sem snerta tilfinningar, glæp án vitna eða ætlun í heimilis-ofbeldi. Hvað þá að skipa fólki að giftast hvert öðru þegar þau sem einstaklingar höfðu það ekki í huga þó að þau hafi leyft sér smástund í kynlífi. Þau ósýnilegu atriði í svo mörgum málum eru eins og lagterta Hér nota ég dæmisögu atriða sem ég þekki Þar sem gerandi er kerfi stjórnar landsins Fjarlægðin frá sumum atvikum í rás tímans, á það til að veita sýn sem var ekki möguleg þá. Virkar stundum líkamlega eins og þetta með skjöl yfirvalda sem mátti ekki opna fyrr en eftir áratugi. Frá viðhorfum sem voru gegn tilfinningum og tilfinningasemi. En vilhöll til að krefja einstaklinga til að lifa formúlu sem allir ættu að lifa. Reynsla fósturs í móðurlífi sem það skynjar að sé ekki velkomið. Og læknir hér sagði í viðtali fyrir mörgum árum síðan. Konan sem það barn var um borð í var send í smánar felur. Það bætti svo við meiru af mengaða taugakerfinu eins og fræðingar skilja í dag. Barnið kom svo öfugt í heiminn í skrifstofu afa síns eftir 72 tíma vegna smánar. Þá voru ekki nærri allar konur með það sjálfstraust eða meðvitund, til að senda skömmina til stofnunarinnar eða karlmannsins, og svo líka samfélagsins, ættingja sem annarra. Afla sem tók það sem skyldu sýna, að dæma þá konu. Trúarleiðtogar og samfélag sem klíndi niðurlægjandi orku smánar í orkuhjúpa hennar. Þegar ó-óskaðar afleiðingar frá að leyfa sér að hlýða kalli líkamans til smá unaðar, kom með afleiðingum sem konan var harðlega dæmd fyrir. En hvernig viðhorf karlmaðurinn fékk heyrðist ekkert orð um. Ef eitthvað sáu sumir það sem heiður hans að hafa tekist að skilja sæði eftir þar. Engin smán kom í áttina að honum. Hvort að einhverjir hafi gefið sjálfum sér skömm veit ég ekki. Hin snilldarlega en óholla þöggunar aðskilnaðar stefna Fyrir einstaklinga sem voru neydd til að segja já við altari, og það án þess að spyrja þau einu sinni hvað þau hefðu haft í huga um líf sitt eftir að valda getnaðinum. Þá skapaði það allt annarskonar dæmi, en er þegar einstaklingarnir höfðu það plan að ætla að lifa lífum sínum saman til enda ævinnar. Það barn, sá getnaður sem setti öll spennandi plön um hið frjálsa líf sitt út, varð þá hin eilífa áminning þeirra um að hafa ekki hugsað betur þá. Löngu fyrir daga góðra getnaðarvarna. Og ekki allir karlar notuðu smokka. Þetta barn pissar svo undir í mörg ár, en man bara eftir því frá um það bil rúmlega tíu ára aldri. Ekkert er gert til að enda það erfiða ástand. Ekki talað um það, og barnið ekki tekið til læknis með sérgrein í slíku ástandi. Svo gubbar barnið oft á nóttunni í þrjú ár. Sem var niðurlægjandi viðbót við að pissa undir. Ástand með óþekktri ástæðu. En gubbið myndi ábyggilega hafa verið frá langtíma bældum taugum. Það athyglisverða við ælu nætur var að þá var faðirinn sendur inn í herbergið hennar um morguninn. Hann þreif æluna upp og gaf henni frí í skólanum þann daginn. Það ferli varðandi gubbið og að hann sæi um það, varð að dularfullri spurningu seinna. Hvað hafði skapað það? Þegar konan hafði alltaf séð um að vekja hana fyrir skólann. Það er mjög athyglisvert og forvitnilegt að velta fyrir sér öllum þessum árum síðar. Pissið undir endaði ekki fyrr en hún kom á fermingaraldurinn. Bergmál og hið sterka tómarými tilfinninga um slíkt. Viðhorf frá langtíma bældri sorg yfir að hafa ekki fengið að lifa þann starfsframa sem þau höfðu ætlað sér, sat alltaf í kerfunum eins og í undirheimi. Hegðun var þegjandi en sterkt drif-afl í skapa andrúmsloft aðskilnaðarstefnu foreldra frá því sem var í hverju barni við hvert annað. Hegðun sem var hugsanlega jafn mikið frá undirvitund sem rökhyggju. Það er staðreynd sem er svakalega sérkenilegt að átta sig á og hugsa um seinna og að vita ekkert um þessi líkamlegu atriði í þeim yngri systrum á heimilinu. Það var aldrei neitt slíkt rætt. Né hvort hinar hefðu pissað undir, eða gubbað á nóttunni, af engum þekkjanlegum ástæðum, eða engri pest. Eins og var með hana. Þetta óvelkomna barn byrjaði svo mikið seinna á túr, en aðrar stelpur. Það var annað af atriðum áhrifa frá röntgengeislum vegna áhrifa röntgenmynda tekna út af mjöðm sem hafði farið úr liði í fæðingu. Hún lærði það löngu síðar. Og önnur innri líkams þroska ferli seinkuðu því auðvitað líka. Blæðinga sagan varð sú undarlega saga um að geta ekki talað um slíkt. sem kom þannig út að nærföt voru þvegin í baðherberginu á kvöldin en sængurföt á morgnana og hvorutveggja hengt upp þar. Engin leið í þeirri þögn og áhugaleysi foreldra að spyrja um ástæður þess að það væri hengt upp þar, eða tala. Svo að eftir margar vikur af slíku þegar hún var sautján ára á leið til vinnu, en fann að það væri að fara að líða yfir sig, svo að hún fór heim. Pabbinn kom heim og þá vissi hún að hún yrði að segja honum að það þyrfti að mæla í henni blóðið. Þá lærðist að blóðmagnið var komið niður í 45 stig, næstum blædd út og hún geymd á spítala í sjö vikur árið 1964. Þá fyrst var það skoðað af hverju og hún fór á þau skjaldkyrtilslyf sem hún hefði átt að vera á frá því eftir tímanum á spítala sem ungbarn af því að röntgengeislar höfðu hægt á ýmsu í kerfunum. Það eru engar minningar um að neitt um atriði þess sem fyrsta barnið upplifði hafi orðið umræðuefni á heimilinu. Það sama viðhorf og hegðun hefðu líka verið um allskonar kynferðislega sem aðra slæma meðferð sem foreldrar veittu börnum sínum, af hvaða ástæðum sem það hafi verið. Bók Charles Spencer sem ég er nýbúin að lesa. Ég ákvað að kaupa hana eftir að sjá að hann hafði farið til Íslands með hana fyrir bókahátíð. Bók sem segir sérkennilega dökka sögu um að samfélög voru í einskonar þegjandi samkomulagi um hryllilega meðferð á börnum. Þessi atriði eru líka öll meira og minna frá langtíma neikvæðum viðhorfum til tilfinninga og tilfinningasemi sem réðu ansi miklu á þeim árum. Gerendur voru því í raun ansi margir og enginn verið kærður á þeim tímum. Harkan ein, harkan plús dýrkun á rökhyggjunni einni átti að gilda og þannig átti að reka samfélögin. En án þess að orða leyfi fyrir grimmdina. Vöggustofu málið og önnur um grimmd til barna segja næg dæmi um þau viðhorf. Þetta var auðvitað frá blöndu af vonbrigðum yfir frekju yfirvalda, snobbs, og svo auðvitað þekkingarleysi um mikilvægi kærleiksríkra tilfinninga sem eru grunnþörf barna sem allra mannvera. Svo að þar er „Gerandinn líka trúarleg sem og stjórnmálaleg yfirvöld“. Það er kominn timi á að haft sé nógu hátt um það sem sé líka einskonar margra alda samþykkis viðhorf og trú sem sitji enn í sumum karlmönnum, sem gerir samfélög meðvirk. Gisele Pelicot kallaði á endi á í eigin sögu. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langt skeið.
Kolbrún Pálsdóttir – Öflugur leiðtogi fyrir framtíð Háskóla Íslands Kristín Jónsdóttir,Þórdís Jóna Sigurðardóttir Skoðun
Skoðun Hvað geta ungmenni gert fyrir jörðina? Matthildur Þóra Skúladóttir,Guðmundur Ingi Valgeirsson skrifar
Skoðun Virðisaukaskattur og sveitarfélög – ekki er allt sem sýnist Helgi Már Jósepsson,Tina Paic skrifar
Skoðun Græðgin, vísindin og spilakassarnir Kristján Jónasson,Alma Hafsteinsdóttir,Steinn Guðmundsson,Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar
Skoðun Björn veit að þekking þrífst í samfélagi, ekki í einangrun Magnea Rut Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Kolbrún Pálsdóttir – Öflugur leiðtogi fyrir framtíð Háskóla Íslands Kristín Jónsdóttir,Þórdís Jóna Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Samskipti: Lykillinn að vellíðan og árangri í vinnuumhverfi Ásta Guðrún Guðbrandsdóttir skrifar
Skoðun Sagnaarfur Biblíunnar – Davíð og Golíat, hugrekki og berskjöldun Dr. Sigurvin Lárus Jónsson skrifar
Skoðun Alþjóðlegt samstarf er forsenda öruggra landamæra Jón Pétur Jónsson,Íris Björg Kristjánsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélag á tímamótum - Silja Bára sem næsti rektor HÍ Berglind Rós Magnúsdóttir skrifar
Skoðun Hvers vegna styð ég Magnús Karl í kjöri til rektors Háskóla Íslands? Ingileif Jónsdóttir skrifar
Kolbrún Pálsdóttir – Öflugur leiðtogi fyrir framtíð Háskóla Íslands Kristín Jónsdóttir,Þórdís Jóna Sigurðardóttir Skoðun