„Forðastu múslímana,“ sögðu öf­ga­hægri­menn mér

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir og bentu á menningu þeirra sem ógn við jafnrétti og siðferði. En á sama tíma, á Alþingi, kusu þeir gegn réttindum hinsegin fólks og gegn frumvarpi sem tryggði konum rétt til þungunarrofs. Þeir fullyrða að þeir berjist fyrir „hefðbundin gildi“ og svokölluð ,,fjölskyldugildi” en þessi gildi þeirra fela í sér útilokun, ójafnrétti, skerðingu mannréttinda og grundvallarréttinda. Í nafni „siðferðis“ grafa þeir undan frelsi og sjálfsákvörðunarrétti. Þetta snýst ekki um siðferði, gildi eða líf – heldur snýst þetta um að stjórna fólki og segja okkur hvernig við eigum að vera og lifa okkar lífi.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og halda því fram að þessir hópar séu að ræna okkur húsnæði og séu eins konar blóðsugur á velferðar- og bótakerfinu. Samt greiðir öfgahægrið atkvæði gegn öllum breytingum sem gætu lagfært húsnæðismarkaðinn, og vill svo ekki leggja eina krónu í að efla velferðarkerfið, koma upp hágæða almenningssamgöngum, bæta innviði, eða bæta geðheilbrigðis- og heilbrigðiskerfið. Svo tala þeir um „borgarlega ríkisstjórn“ sem eigi að vernda okkur, en í raun er hún aðeins ríkisstjórn örfárra og fer gegn öllu því sem þeir sjálfir ásaka aðra um að misnota. Ef þetta er ekki hræsni, þá veit ég ekki hvað.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir sjálfir ruddust inn á spjallborð og samfélagsmiðla til að sá hatri og sundrungu – hvort sem það var sem internettröll eða undir eigin nafni. Þeir kalla það „frelsi tjáningar,“ en nota það til að dreifa hatursorðræðu sem eykur ofbeldi og ógnar lífi minnihlutahópa.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og fullyrtu að hryðjuverkaógn Íslands myndi stafa frá múslímum. En þegar ógnin varð raunveruleg, kom hún frá hvítum Íslendingum sem aðhyllast nýnasisma. Þeir sem höfðu sáð ótta byggðum á fordómum þögðu þegar hættan spratt upp úr þeirra eigin raðum. Á sama tíma nota nýnasistar víða um heim leikjaspjall og leikjasamfélög ungmenna til að dreifa hugmyndafræði sinni og fá börn og unglinga í sínar raðir. Þeir segja að múslímar séu ógn við börnin okkar, en hunsa raunverulegan skaða sem þeirra eigin hugmyndafræði skilur eftir á næstu kynslóðum.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir notuðu trans fólk og drag-drottningar sem pólitískt vopn. Þeir sáðu ótta með lygum og samsæriskenningum, þar sem þessum hópum var ranglega kennt um að vera ógn við börn. Á sama tíma þögðu þeir yfir þeirri raunverulegu ógn – skotárásum í skólum, þar sem börn og unglingar með byssur valda ómældum harmleik. Öfgahægrið beina kastljósinu að minnihlutahópum sem bara vilja lifa í friði, en skapa ógnir úr engu til að fela eigin vanhæfni og skaðlegar ákvarðanir.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir beittu sér fyrir bönnum á hinsegin fræðslu í skólum og bókum sem fjalla um fjölbreytileika, hinsegin reynslu og mannréttindi. Þeir þögguðu niður umfjöllun um kynvitund og kynhneigð undir því yfirskini að „vernda börnin.“ Í raun er þetta árás á fræðslu, tjáningarfrelsi, fjölbreytni og réttindi þeirra sem ekki falla að þeirra þröngu hugmyndum. Þeir segjast berjast fyrir „frelsi tjáningar,“ en það frelsi gildir aðeins ef það þjónar þeirra eigin hugmyndum um „rétt samfélag.“

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir gerðu lítið úr glæpum framinum af hvítum einstaklingum – kölluðu þá „persónulega harmleiki“ eða afsökuðu þá með „andlegum veikindum.“ En þegar múslími fremur glæp, þá er það allt í einu ekki einstaklingsbundið – heill trúarhópur er gerður að blóraböggli og öllum múslimum í heiminum kennt um. Þeir skapa kerfi þar sem einn mælikvarði gildir fyrir þá sjálfa, en annar fyrir þá sem eru ólíkir þeim.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og vöruðu okkur við múslímskum karlmönnum sem vilja ekki vinna þar sem konur eru yfirmenn eða leikskólakennarar. Á sama tíma tala þeir gegn auknum réttindum kvenna, gera lítið úr femínisma og vinna markvisst að því að þröngva konum í hlutverk heimavinnandi húsmæðra. Þeir segja konum að „hugsa um börnin“ og vera heima og réttlæta þetta með „hefðbundnum gildum,“ á meðan þeir vilja jafnframt afnema jafnlaunavottun. En þessi gildi fela í sér að svipta konur réttinum til að velja eigin framtíð – hvort sem hún er á heimilinu, á vinnumarkaði eða annars staðar. Þetta snýst ekki um gildi eða fjölskyldur, heldur um að viðhalda völdum yfir lífi og líkama kvenna. Þeir kenna múslimum um „kvennakúgun,“ en líta fram hjá því að þeirra eigin hugmyndafræði sviptir konur réttinum til sjálfstæðis og sjálfsákvörðunar.

,,Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir sjálfir auðga vini og vandamenn í gegnum spillingu, kerfisvæðingu og skattalækkanir. Þeir segjast berjast fyrir „alþýðuna,“ en stjórna með stefnum sem auka misskiptingu og skilja þá sem minnst hafa eftir í kuldanum.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan þeir mæra menn eins og Donald Trump – mann sem hefur verið dæmdur fyrir kynferðisofbeldi og nauðgun og talað opinberlega gegn minnihlutahópum og konum. Þeir segja okkur að óttast „hina,“ á meðan þeir styðja leiðtoga sem brjóta öll siðferðisviðmið sem þeir þykjast standa fyrir og hylla einræðisherra eins og Vladimir Pútín – mann með blóð saklausra á höndum sér, sem ræðst kerfisbundið gegn friði, lýðræði og fullveldi annarra ríkja. Þeir vilja að við trúum því að múslímar séu hættulegir, á meðan þeir sjálfir dásama menn sem standa fyrir kúgun, ofbeldi og sundrungu. En, veistu, þetta er í lagi fyrir þeim – því þeir eru hvítir menn.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og fullyrtu að innflytjendur væru ógn við framtíð okkar og menningu. Á sama tíma gerðu þeir lítið úr raunverulegri ógn – loftslagsvá heimsins – með því að kalla hana „loftslagsáróður vinstrisins“ og settu skammtímahagnað fyrirtækja ofar framtíð barna okkar. Þeir kalla sig verndara „okkar lands,“ en gjörðir þeirra grafa undan náttúruauðlindum, skerða lífsgæði komandi kynslóða og skilja eftir óafturkræfan skaða – allt í nafni græðgi.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og bentu á þá sem ógn við öryggi barna okkar. Á sama tíma misnotuðu þeir sjálfir stelpur, drengi og börn – huldu það með þöggun og réttlættu það með völdum sínum. Þeir segja okkur að óttast „hina,“ á meðan ógnin kraumar innan eigin raða, vernduð af feðraveldinu og kerfi sem lítur undan þegar hinir „réttu menn“ brjóta lög og siðferðisviðmið. Þetta snýst ekki um trú eða uppruna – heldur um vald sem er byggt á lygum, hræsni og skeytingarleysi gagnvart þeim sem það ætti að verja.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, á meðan réttarkerfi Vesturlanda verndar „strákana okkar“ – fótboltastráka sem nauðga. Kerfi sem þaggar niður í fórnarlömbum, afsakar gerendur og jafnvel gerir þá að þjóðhetjum. Þessi eitraða meðvirkni samfélagsins viðheldur kerfi þar sem vald, kynþáttur og forréttindi ráða öllu, á meðan minnihlutahópar eru gerðir að blórabögglum til að afvegaleiða frá rotnum innviðum kerfisins sjálfs.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og vísuðu til „Eurabíu,“ samsæriskenningar búinnar til af öfgahægrinu til að sá ótta og réttlæta eigin stefnu. Þrátt fyrir að þessi samsæriskenning hafi ýtrekað verið afsönnuð, hefur hún verið markvisst notuð til að sundra samfélögum og magna upp tortryggni. Þeir hamra stöðugt á þessum ótta í nafni „evrópskra gilda“ og „frelsis,“ en þegar litið er í kringum sig í Evrópu í dag, er það ekki íslam sem er að ná yfirráðum – heldur hugmyndafræði öfgahægrisins og fasisma. Það eru þeir sem grafa undan lýðræði, fjölbreytileika og mannréttindum, á meðan þeir fela eigin skaðlegu stefnu á bak við hræðsluáróður byggðan á lygum og samsæriskenningum.

„Forðastu múslímana,“ sögðu þeir, og fullyrtu að glæpamenn kæmu hingað yfir „stjórnlaus landamæri.“ Á sama tíma fela þeir eigur sínar í skattaskjólum, grafa undan réttarkerfinu með spillingu, frændhygli og hrossakaupum sem minna á gamaldags klíkuspillingu. Þeir koma lögum og lagabreytingum í gegn sem hygla vinum, vandamönnum og fjármagninu – allt undir yfirskini „almannaheilla.“ Þeir kalla útlendinga glæpamenn, en sitja sjálfir á börum og gera lítið úr konum og minnihlutahópum. Þeir benda fingri út á við, en horfa framhjá eigin brestum – því hver þarf landamæri þegar óréttlætið byrjar innan veggja stjórnarráðsins og á veitingastöðum eins og Klausturbar?

Lokaorð

Forðastu múslímana,“ sögðuð þið mér aftur og aftur – en hvað með ykkur sjálf?Bakslag í réttindabaráttu hinsegin fólks og kvenna á Vesturlöndum stafar ekki af múslímum. Það á rætur í valdaþorsta, hræsni og hugmyndafræði öfgahægrisins.

Athugasemdakerfin, bæði hér heima og erlendis, eru uppfull af hvítum einstaklingum sem spúa hatri, sundrungu og fordómum í garð kvenna, hinsegin fólks og annarra minnihlutahópa. Sjaldan hef ég séð múslíma taka þátt í þessum ódæðisverkum – oftar en ekki eru það mínir eigin húðlitbræður sem halda hatursorðræðunni gangandi.

Það er óumdeilanlegt að réttindabrot gegn konum, hinsegin fólki og minnihlutahópum eiga sér stað í mörgum menningarheimum. En það sem öfgahærið á Vesturlöndum vill ekki horfast í augu við er að sambærileg hugmyndafræði – byggð á útilokun, kúgun og ótta – blómstrar innan þeirra eigin raða. Öfgar, hvort sem þær koma frá öfgaislam eða öfgahægrinu, snúast alltaf um að skapa „hina“ sem ógn og nýta ótta til að réttlæta útilokun og valdatöku.

Hræsni öfgahægrisins er sláandi. Þeir gagnrýna réttindabrot og öfgar annarra og segjast verja „hefðbundin gildi,“ en styðja jafnframt hugmyndafræði sem viðheldur sambærilegri kúgun í eigin samfélögum. Þetta snýst ekki um trú, menningu eða siðferði – heldur um valdatöku, útilokun og stjórn á fólki.

Margir flóttamenn, þar á meðal múslímar, flýja frá öfga- og kúgunarkerfum í sínum heimalöndum – hvort sem um er að ræða einræðisstjórnir, trúarlega öfga eða spillingu. Þeir leita öryggis og tækifæra í samfélögum sem standa fyrir lýðræði, jafnrétti og mannréttindum. Á sama tíma vinna öfgahreyfingar í Vesturlöndum að því að festa í sessi eigin hugmyndafræði – hvort sem það er þjóðernishyggja, kristin þjóðernishyggja eða nýfasismi – sem byggir á útilokun minnihlutahópa, skerðingu kvenfrelsis, stjórnun með ótta og árásum á grunnstoðir frjálsra samfélaga.

Öfgar, hvort sem þær spretta frá öfgahægrinu eða öfgaislam, byggja á sömu grundvallaratriðum: þær grafa undan mannréttindum, ráðast á fjölbreytileika, veikja menntakerfið og vinna markvisst gegn gagnrýnni hugsun, tjáningarfrelsi og fjölmiðlum. Þær veikja lýðræðisstofnanir og vinna gegn frjálslyndri hugsun.

Höfundur sér engan mun á þessum öfgum: Hvort sem um er að ræða fasíska hugmyndafræði öfgahægrisins, trúarlega kúgun í formi sharía-laga eða valdníðslu öfgavinstrisins í formi kommúnisma, þá eru þær allar notaðar sem tól til að ná völdum og stjórna fólki með ótta. Markmiðið er alltaf hið sama: að skerða mannréttindi, bæla tjáningarfrelsi og hamla fjölbreytileika í krafti valds og ótta.

Mikilvægast er að skilja að þessar hugmyndafræðir eru ekki fulltrúar meirihlutans. Flest fólk – óháð trúarbrögðum, menningu, húðlit eða bakgrunni – hafnar öfgum og vill lifa í friði, með réttlæti og virðingu fyrir mannréttindum.

Og áður en öfgahægrifólk reynir að stimpla þetta sem ákall um „opin landamæri,“ „wokeisma“ eða „prédikun góða fólksins,“ skal það vera skýrt: Þetta er ekki ákall um opin landamæri. Þetta er ekki áróðursprédikun. Þetta er ádeila á hræsnina, rasisman og óttapólítíkna sem þeir þrífast á.

Hljómsveitin Manic Street Preachers minnti okkur á þetta með ódauðlegum texta sínum gegn fasísku ofbeldi: „If you tolerate this, then your children will be next.“ Orðin eiga betur við nú en nokkru sinni fyrr – það er hættulegt að sitja aðgerðarlaus og gera ekkert.

Höfundur er áhugamaður um samfélagsmál.