$€tjum í$lensku á (mat) $€ðilinn!

Íslenska hefir alla burði til að vera munaðarvara í íslenskum verslunum, veitingahúsum, kaffihúsum, leigubílum og svo framvegis. Að ekki sé nú talað um ferðamannaiðnaðinn. Ferðafólki þykir næsta víst „kjút“ og næs að fá að heyra íslensku -við og við- þótt það segi sig auðvitað sjálft að alls ekki megi ofgera viðkvæmum hlustum gesta sem stuðla eiga að hagvexti á við jökulfljót og Black Sand Beach með sínum fyllilega réttlætanlega fórnarkostnaði.

Hvað um það.

Við viljum allavega síður fæla fólk frá með of mikilli afdalamennsku. Öllum er jú kunnugt um hve íslenskan er illa í takt við nútímann og órafjarri tískustraumum. Íslenska er ekki hipp og ekki kúl, þótt hún kunni vissulega að vera „kjút“ í litlum seljanlegum skömmtum. Já, kæru landar, hingað til hefir og verið nær ógjörningur að „kapítalæsa“ málið og meika einhvern moní-pening á því atarna. Moní-pening sem við vitum auðvitað að er brauðið og smérið, á við 5000 fiska, Alfa og Omega, vors vestræna hagnaðardrifna -græðgi er góð- samfélags. Sé ekki hægt að græða beinharða peninga á einhverju er það næsta lítils virði.

Já, við vitum að eins og staðan er um þessar mundir er ekki á vísan að róa hvað aðgengi að íslensku varðar. Hún fellur eiginlega bara í flokk óhófsvarnings enda talar allt að því hvert íslenskt mannsbarn ensku aftur á bak og áfram og sannlega oft betur en þennan dragbítadraug fortíðar sem Frónlenskan nú er. Íslenskan er jú jafnalgeng í verslunum, á börum, kaffi- og veitingahúsum og Laxness upp í rúmi ungmenna.

Samt er, vel að merkja, einhver eftirspurn eftir henni. Já, ótrúlegt nokk fyrirfinnast einhver hrukkudýr og ellismellir, rótföst í 19. öldinni, sem myndu kjósa að panta sitt Bragakaffi á íslensku. Einnig er, ótrúlegt nokk, hér einhver hópur fólks, innflytjendur vel að merkja, sem tala ekki ensku en kunna sæmilega mikið fyrir sér í íslensku, nægilega mikið til að geta fengið mjólk í kaffið og kannske eitthvað að maula með. Og svo er allstór hópur sem finnur sig knúinn til að læra málið til að geta verið hluti af íslenskumálsamfélagi t.d. fyrir börnin sín og þorrablótin. Hér er því sannlega um óplægðan markaðsakur ræða.

Við vitum að það kostar pening að læra íslensku, fúlgur fjár. Er því ekki bara eðlilegt að þeir sem vilja nota, læra eða æfa íslensku borgi fyrir það sanngjarnt verð. Geri ég því að tillögu minni að boðið verði upp á íslensku á matseðlum (notum matseðla sem samnefnara) eða sett upp einhvers konar gjaldskrá, með eða án íslensku. S.s. íslensku sem panta mætti og verðlögð yrði í samræmi við framboð og eftirspurn. Þannig getur atvinnurekandinn haft beinan ávinning af því að bjóða upp á starfsfólk sem getur bjargað sér á íslensku. Þeir sem vilja æfa og læra borga svo einfaldlega fyrir það. Svo sé ég einnig fyrir mér að bjóða megi upp á íslensku eftir færnistigi og verður hún þá verðlögð eftir færni starfsmanns, þeim mun betri því hærra verð. Svo hefir ferðafólk örugglega gaman af því að spreyta sig á að panta á íslensku í smáskömmtum.

Svona mætti leysa mikið með einföldum markaðslögmálum. Þetta skapar örugglega hvata fyrir atvinnurekendur og jafnvel stofnanir og stjórnendur íþróttamannvirkja.

Höfundur er verkefnastjóri átaksins Gefum íslensku séns - íslenskuvænt samfélag