Af okkur Leonardo DiCaprio Arna Pálsdóttir skrifar 20. nóvember 2020 09:01 Þegar ég var unglingsstelpa þá elskaði ég Leonardo DiCaprio. Ég var ekki skotin í honum, ég elskaði hann. Ég held meira að segja að ég hafi trúað því að við ættum í einhverskonar sambandi. Ég hef ekki tölu yfir það hversu oft ég fór að sjá Titanic í bío í þeirri von að Jack Dawson myndi ekki deyja. Hann hefði ekki þurft að deyja því í fyrsta lagi var alveg nógu mikið pláss á þessum fleka fyrir þau bæði og í öðru lagi þá var alveg nógu mikið pláss á þessum fleka fyrir þau bæði. Í dag á ég sjálf unglingsstelpur. Þegar ég sótti elstu dóttur mína í skólann um daginn var þungt í henni hljóðið. Eftir stutt spjall kom í ljós að tvennt var að angra hana. Hið fyrra var að hún þurfti að horfa á fermingarfræðslumyndband á sunnudegi (hún sem sagt kýs að vera í fríi um helgar). Hitt var svo að við eigum ekki heitan pott. Ég gat lítið gert annað en að hlusta og kinka kolli, þetta er auðvita bæði alveg grautfúlt. Mig langaði mest að segja við hana að hún ætti mögulega auðveldasta, öruggasta og besta líf sem barn getur átt (af öllum börnum í heiminum!). Hún þyrfti bara jákvætt hugarfar og þakklæti! Ég lét það hins vegar ósagt, það hefði ekki skilað neinu nema auka skammti af hormónum í bílnum. Þetta var hennar raunverulega líðan, henni leið í alvöru bara frekar illa yfir þessu. Fólk er almennt sjálfhverft. Það er okkur eðlislægt. Ung börn hafa hvorki getu né hæfni til að setja sig í spor annarra og svo eru það unglingarnir sem tróna á toppnum ,margfaldir heimsmeistarar í sjálfhverfu, með allar sínar bólur og angist. Fullorðið fólk á hins vegar að geta borið ábyrgð á hugarfari sínu. Í dag er mikið talað um jákvætt hugarfar. Það er alls ekki skrýtið þar sem stór hluti mannkyns er búið að vera í níu mánaða prófi í þrautseigju. Við höfum enga stjórn á prófinu og því er áherslan lögð á hugarfar – því sem við höfum stjórn á. En hvernig gerum við það? Hvernig stjórnum við hugarfari okkar? Við erum alltaf að horfa á aðstæður út frá samhengi. T.d. þegar við segjum við vin sem er að ganga í gegnum erfiðan tíma „Líttu á björtu hliðarnar“, þá er maður bara að benda honum á annað samhengi út frá þeim aðstæðum sem hann er í. En er þetta svona einfalt? Foreldrar byrja snemma í samhengis-æfingum gagnvart börnunum sínum. Ein klassísk æfing er: „Kláraðu matinn þinn, það eru börn í Afríku sem fá ekkert að borða!“. Þetta er virkilega vel meint tilraun til að reyna að hafa áhrif á hugarfar barns sem leiða á til þakklætis með þeim afleiðingum að barnið klárar matinn sinn. En þetta hreyfir ekki við þeim. Af hverju virkar þetta ekki? Eru börnin okkar hjartalausar verur sem eru alveg sama um svöng börn í Afríku? Það held ég ekki en af því við erum sjálfhverf þarf samhengið að vera áþreifanlegt til þess að það raunverulega hafi áhrif á hugarfar okkar. Við verðum að geta samsamað okkur við þær aðstæður sem við berum okkur saman við. Það er minna en ár síðan fréttir fóru að berast frá Huan héraði í Kína um veiru sem var að gera íbúum þar ytra lífið leitt. Ég man eftir að hafa hlustað á þessar fréttir og ég man líka eftir því hvað ég gaf þeim lítinn gaum, ég meina, vitiði hvað Kína er langt frá Íslandi? Ekki frekar en að íslenskt barn setji sig í samhengi við afrískt barn setti ég mína tilveru í samhengi við tilveru íbúa í Huan í Kína. Fljótlega fóru að berast fréttir um að veiran væri að greinast í öðrum löndum. Við þekkjum svo framhaldið. Asía, Evrópa, norðurlöndin. Alltaf færðist hún nær og það sem skömmu áður varðaði mann ekki neitt var orðin raunveruleg ógn. Ekki svo langt frá Íslandi eftir allt saman. Umræða um samhengi hefur örugglega aldrei átt jafn vel við og þessi misserin. Á níu mánuðum hefur samhengi alls breyst. Allt sem þótti sjálfsagt er það ekki lengur. Það sem maður vildi ekki einu sinni vill maður í dag. Margt sem var svo sjálfsagt í febrúar er ógjörningur í dag. Vinna, skóli, líkamsrækt, klipping, búðarferðir, sund og allt hitt hversdagslega í lífinu breyttist í einhverskonar munað. Ekkert er í réttu samhengi. Það að komast í klippingu er jafn gleðilegt og það var að fara til útlanda. Börn sem áður fyrr voru að skrópa í tíma vilja nú komast í skólann, hversdagslegir viðburðir eins og rosknir menn að spjalla saman í heitum potti eru beinlínis með öllu bannaðir í dag. Að sýna þakklæti er að tryggja framtíð sína sögðu þeir. Við erum í „líttu á björtu hliðarnar“ leik á hverjum degi. Við þurfum að halda dampi og halda í jákvæða hugarfarið. Höldum áfram, við getum þetta. Við munum halda veislur, við munum komast í vinnuna, við munum fara í sund, við munum komast til útlanda. Við munum komast í gegnum þetta. Af okkur Leonardo DiCaprio er það að segja að við hættum saman fljótlega eftir að ég sá Blur spila í Laugardalshöllinni þarna um árið. Damon Albarn var aðalnúmerið og ég er ekki frá því að hann hafi verið að horfa til mín allan tíman á tónleikunum. Ef ég ætti að gera upp samband okkar Leo þá var það afskaplega gott. Hann elskaði mig skilyrðislaust og ég elskaði hann fyrir allt það sem ég lét hann vera. Í því samhengi hefur ekkert annað samband staðið undir kröfum mínum og væntingum. Höfundur er lögfræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Arna Pálsdóttir Mest lesið 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson Skoðun Skoðun Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar Skoðun Fjármál framhaldsskóla Róbert Ferdinandsson skrifar Skoðun Mikilvægi lágþröskulda þjónustu fyrir geðheilbrigði ungs fólks Eva Rós Ólafsdóttir skrifar Sjá meira
Þegar ég var unglingsstelpa þá elskaði ég Leonardo DiCaprio. Ég var ekki skotin í honum, ég elskaði hann. Ég held meira að segja að ég hafi trúað því að við ættum í einhverskonar sambandi. Ég hef ekki tölu yfir það hversu oft ég fór að sjá Titanic í bío í þeirri von að Jack Dawson myndi ekki deyja. Hann hefði ekki þurft að deyja því í fyrsta lagi var alveg nógu mikið pláss á þessum fleka fyrir þau bæði og í öðru lagi þá var alveg nógu mikið pláss á þessum fleka fyrir þau bæði. Í dag á ég sjálf unglingsstelpur. Þegar ég sótti elstu dóttur mína í skólann um daginn var þungt í henni hljóðið. Eftir stutt spjall kom í ljós að tvennt var að angra hana. Hið fyrra var að hún þurfti að horfa á fermingarfræðslumyndband á sunnudegi (hún sem sagt kýs að vera í fríi um helgar). Hitt var svo að við eigum ekki heitan pott. Ég gat lítið gert annað en að hlusta og kinka kolli, þetta er auðvita bæði alveg grautfúlt. Mig langaði mest að segja við hana að hún ætti mögulega auðveldasta, öruggasta og besta líf sem barn getur átt (af öllum börnum í heiminum!). Hún þyrfti bara jákvætt hugarfar og þakklæti! Ég lét það hins vegar ósagt, það hefði ekki skilað neinu nema auka skammti af hormónum í bílnum. Þetta var hennar raunverulega líðan, henni leið í alvöru bara frekar illa yfir þessu. Fólk er almennt sjálfhverft. Það er okkur eðlislægt. Ung börn hafa hvorki getu né hæfni til að setja sig í spor annarra og svo eru það unglingarnir sem tróna á toppnum ,margfaldir heimsmeistarar í sjálfhverfu, með allar sínar bólur og angist. Fullorðið fólk á hins vegar að geta borið ábyrgð á hugarfari sínu. Í dag er mikið talað um jákvætt hugarfar. Það er alls ekki skrýtið þar sem stór hluti mannkyns er búið að vera í níu mánaða prófi í þrautseigju. Við höfum enga stjórn á prófinu og því er áherslan lögð á hugarfar – því sem við höfum stjórn á. En hvernig gerum við það? Hvernig stjórnum við hugarfari okkar? Við erum alltaf að horfa á aðstæður út frá samhengi. T.d. þegar við segjum við vin sem er að ganga í gegnum erfiðan tíma „Líttu á björtu hliðarnar“, þá er maður bara að benda honum á annað samhengi út frá þeim aðstæðum sem hann er í. En er þetta svona einfalt? Foreldrar byrja snemma í samhengis-æfingum gagnvart börnunum sínum. Ein klassísk æfing er: „Kláraðu matinn þinn, það eru börn í Afríku sem fá ekkert að borða!“. Þetta er virkilega vel meint tilraun til að reyna að hafa áhrif á hugarfar barns sem leiða á til þakklætis með þeim afleiðingum að barnið klárar matinn sinn. En þetta hreyfir ekki við þeim. Af hverju virkar þetta ekki? Eru börnin okkar hjartalausar verur sem eru alveg sama um svöng börn í Afríku? Það held ég ekki en af því við erum sjálfhverf þarf samhengið að vera áþreifanlegt til þess að það raunverulega hafi áhrif á hugarfar okkar. Við verðum að geta samsamað okkur við þær aðstæður sem við berum okkur saman við. Það er minna en ár síðan fréttir fóru að berast frá Huan héraði í Kína um veiru sem var að gera íbúum þar ytra lífið leitt. Ég man eftir að hafa hlustað á þessar fréttir og ég man líka eftir því hvað ég gaf þeim lítinn gaum, ég meina, vitiði hvað Kína er langt frá Íslandi? Ekki frekar en að íslenskt barn setji sig í samhengi við afrískt barn setti ég mína tilveru í samhengi við tilveru íbúa í Huan í Kína. Fljótlega fóru að berast fréttir um að veiran væri að greinast í öðrum löndum. Við þekkjum svo framhaldið. Asía, Evrópa, norðurlöndin. Alltaf færðist hún nær og það sem skömmu áður varðaði mann ekki neitt var orðin raunveruleg ógn. Ekki svo langt frá Íslandi eftir allt saman. Umræða um samhengi hefur örugglega aldrei átt jafn vel við og þessi misserin. Á níu mánuðum hefur samhengi alls breyst. Allt sem þótti sjálfsagt er það ekki lengur. Það sem maður vildi ekki einu sinni vill maður í dag. Margt sem var svo sjálfsagt í febrúar er ógjörningur í dag. Vinna, skóli, líkamsrækt, klipping, búðarferðir, sund og allt hitt hversdagslega í lífinu breyttist í einhverskonar munað. Ekkert er í réttu samhengi. Það að komast í klippingu er jafn gleðilegt og það var að fara til útlanda. Börn sem áður fyrr voru að skrópa í tíma vilja nú komast í skólann, hversdagslegir viðburðir eins og rosknir menn að spjalla saman í heitum potti eru beinlínis með öllu bannaðir í dag. Að sýna þakklæti er að tryggja framtíð sína sögðu þeir. Við erum í „líttu á björtu hliðarnar“ leik á hverjum degi. Við þurfum að halda dampi og halda í jákvæða hugarfarið. Höldum áfram, við getum þetta. Við munum halda veislur, við munum komast í vinnuna, við munum fara í sund, við munum komast til útlanda. Við munum komast í gegnum þetta. Af okkur Leonardo DiCaprio er það að segja að við hættum saman fljótlega eftir að ég sá Blur spila í Laugardalshöllinni þarna um árið. Damon Albarn var aðalnúmerið og ég er ekki frá því að hann hafi verið að horfa til mín allan tíman á tónleikunum. Ef ég ætti að gera upp samband okkar Leo þá var það afskaplega gott. Hann elskaði mig skilyrðislaust og ég elskaði hann fyrir allt það sem ég lét hann vera. Í því samhengi hefur ekkert annað samband staðið undir kröfum mínum og væntingum. Höfundur er lögfræðingur.
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Sólheimar í Grímsnesi – að gefnu tilefni Páll Sævar Garðarsson,Sigurður Örn Guðbjörnsson skrifar
Skoðun Framtíð Íslands: Frá áli til gervigreindar – Tækifæri fimmtu iðnbyltingarinnar Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Eiga foreldrar í háskólanámi raunverulega jafnan aðgang að námi? Hrund Steinsdóttir skrifar
Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir Skoðun