Í Morgunblaðinu í gær sagðist Lilja hafa komið þeirri skoðun sinni á framfæri í ráðherranefnd að henni hugnaðist ekki sú leið sem stefnt var að í útboðinu. Sagði hún að það væri ekki aðeins Bankasýslan sem bæri ábyrgð heldur þeir stjórnmálamenn sem tóku ákvarðanir.
Ásthildur segir að það hafi verið óvænt að heyra Lilju tala opinskátt um sinn hug gagnvart Íslandsbankamálinu og að það sé jákvætt.
„Við hljótum náttúrulega að fagna því að ráðherrar stigi fram með þessum hætti að opinberi sína sannfæringu. Ég hefði viljað að hún hefði stigið fram í aðdraganda sölunnar en betra er seint en aldrei. Það að stjórnmálamenn standi með sannfæringu sinni, þó að það kunni að valda titringi og erfiðleikum, hljótum við að telja jákvætt.“
Hún kveðst sammála Lilju um að Íslandsbankamálið hafi verið algerlega fyrirsjáanlegt. Ásthildur segist þó ekki vita hvort henni finnist það fyrirsjáanlegt af sömu ástæðum og Lilja.
„Hjá mér er ástæðan sú að ég bara veit eftir baráttu undanfarinna ára að allt kerfið spilar með fjármálakerfinu alla leið þannig að þess vegna kemur þessi spilling sem þarna kristallast ekkert á óvart.“
Ásthildur Lóa starfaði þétt með fólki sem fór illa út úr hruninu í starfi sínu sem formaður Hagsmunasamtaka heimilanna. Hún segir Íslandsbankamálið ýfa upp gömul sár.
„Að horfa þarna á útrásarvíkinganna boðna velkomna. Það voru fimmtán þúsund fjölskyldur sem misstu heimili sín, að minnsta kosti, og það hefur aldrei verið gert upp. Það átti að sópa því undir teppið. Svo eru bara menn boðnir velkomnir til baka með peningana sem þeir náðu út úr bönkunum á sínum tíma, sem er kannski að mörgu leyti grunnurinn að þeirra auðæfum í dag. Þeir eru komnir aftur til að endurtaka leikinn.“
Hún segir fréttir af fyrirkomulagi útboðsins vera eins og blaut tuska í andlit þeirra sem misstu heimili sín og að fjármálaráðherra þurfi að axla ábyrgð.
„Mér finnst að Bjarni ætti að segja af sér. Ég hins vegar efast um að það gerist því það virðist ekkert loða við Bjarna, alveg sama hvað gerist.“
